เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 60

เวอเรียน ตื่นขึ้นมาพร้อมกับที่เธอรู้สึกว่ามีใครบางคนเขย่าตัวเธออยู่ เธอไม่สามารถแยกได้ว่ามันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่เนื่องมาจากฤทธิ์ของยา เธอตื่นขึ้นมาในที่สุด มันมีความคิดแรกที่อยู่ในใจของเธอแวบขึ้นมาก็คือ เธออยากกลับบ้าน และฉลองวันเกิดของ เจลลี่ บีน

ในขณะที่เธอพยายามขยับร่างกายเธอก็รู้ว่ามือ และขาของเธอถูกมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนา เธอตื่นตระหนกมองออกไปทางหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดมากจนมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือของตัวเอง สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่ามันเป็นถนนบนภูเขาเนื่องจากรถสั่นกว่าปกติ และเป็นหลุมเป็นบ่อมากเป็นพิเศษ

"คุณเป็นใคร?! คุณลักพาตัวฉันทำไม?!"

หลังจากไม่ได้พูดเป็นเวลานานเธอรับรู้ได้ว่าเสียงของเธอแหบแห้งเป็นอย่างมากเมื่อเธอพูด ราวกับว่ามีใบมีดติดอยู่ในลำคอของเธอ

คนขับรถหัวเราะอย่างหยาบคายและพูดว่า "ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอไปทำอะไรให้ใครบางคนขุ่นเคืองเข้าล่ะ? ไม่ต้องคิดมากฉันกำลังพาคุณไปยังสถานที่ที่มีวิวสวย ๆ นอกจากนี้ยังมีผู้ชายที่พร้อมจะให้บริการ เธออย่างเต็มที่"

เวอเรียน ตะลึงทันที เธอทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองโดยที่เธอตั้งใจอย่างนั้นเหรอ?

มันคือวาเนลล์ใช่หรือไม่? หล่อนส่งคนมาลักพาตัวเธอหลังจากที่เธอพังงานแต่งงานของหล่อนใช่หรือไม่?

“วาเนลล์เป็นคนสั่งให้คุณลักพาตัวฉันเหรอ?!”

"เธอไม่ต้องรู้หรอกว่าใครจ้างมา! คุณอยู่ที่นี่เฉย ๆ ดีกว่าแล้วอย่าคิดหนีเป็นอันขาด!"

คนขับมองเธอจากกระจกมองหลังที่พร่ามัว เขาก็หัวเราะอย่างพอใจ ผู้หญิงคนนี้ยังสาว และสวยมากผิวของเธอก็ดูเนียนละเอียด และนุ่มมาก ต้องมีผู้คนมากมายที่จะแย่งซื้อตัวเธอเมื่อเข้าไปในภูเขาอย่างแน่นอน

เวอเรียน พยายามอย่างหนักเพื่อคลายเชือกที่มัดมือ และขาของเธอออก ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ “คุณจะพาฉันไปที่ไหน?!” วาเนลล์ จ่ายเงินให้คุณเท่าไหร่?! ฉันจะจ่ายให้คุณสองเท่าถ้าคุณปล่อยฉัน!"

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะและพูดว่า "อย่าคิดว่าฉันเป็นคนโง่สิ! ถ้าฉันปล่อยเธอไป เธอจะโทรหาตำรวจทันทีที่เธอกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ แล้วฉันจะไม่ได้รับเงินสักบาทเดียว แต่ฉันจะต้องเข้าคุกแทน! "

เวอเรียน รู้สึกสิ้นหวังเมื่อพบว่าตอนนี้เธออยู่ในที่ที่ถูกล้อมรอบด้วยภูเขาขนาดใหญ่...

ชื่อของเขาผุดขึ้นมาในใจทันที ฮีลตัน ฟัดด์---

"นี่คุณรู้จักตระกูลฟัดด์ ใน นอร์ท ซิตี้ บ้างไหม?! ฉันเป็นภรรยาของ ฮีลตัน ฟัดด์ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะส่งคนจำนวนมากมาหาฉันอย่างแน่นอนถ้าฉันหายตัวไป! คุณควรจะปล่อยฉันไปดีกว่า! ถ้าไม่อย่างนั้นเมื่อการลักพาตัวครั้งนี้ถูกเปิดโปง ฮีลตันจะไม่มีวันทำให้คุณรอดไปได้หรอก! คุณต้องรู้อย่างแน่นอนถึงอิทธิพลของ ฮีลตัน ใน นอร์ท ซิตี้!”

แม้ว่าเธอจะขู่เขา แต่ลึก ๆ แล้วเธอรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เธอเป็นภรรยาปลอม ๆ ของ ฮีลตัน เขาอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอถูกลักพาตัว มันจะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะส่งคนตามหาเธอ?

"ฮึ! เป็นไปไม่ได้หรอก ต่อให้ตอนนี้เธอจะเป็นเมียของพระเจ้า! ฉันก็ไม่สนใจ ฉันไม่รู้จัก ฮีลตัน ฟัดด์ ที่เธอพูดถึง แต่ฉันรู้ว่าเธอสามารถขายได้ในราคาดีมากขนาดไหน! อ๋อ คุณผู้หญิง แล้วฉันขอเตือนสักหน่อยจะดีกว่า! คอยอยู่คลอดเด็ก ๆ บนภูเขาให้มากขึ้นอย่างสงบ ๆ จากนั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีก แค่ใช้ชีวิตอยู่บนนั้นไปเรื่อย ๆ ตลอดชีวิตก็พอ ถ้าเธอกล้าหนีออกจากภูเขา ผู้ชายบนภูเขาเหล่านั้นมีวิธีเป็นล้านที่จะขังเธอไปตลอดกาล!"

หัวใจของเธอแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ความคิดในหัวของเธอตีกันยุ่งเหยิง เธอกลัวจนหัวใจแทบจะพุ่งออกมาด้านนอก

เธอเคยเห็นในข่าวว่าผู้ค้ามนุษย์จะขายเด็กสาวบนภูเขาที่ซ่อนอยู่ หลังจากลักพาตัวพวกเธอ พวกเขาจะขายให้กับผู้ชายที่ไม่สามารถหาภรรยาเองได้ และพวกเธออาจจะรอดชีวิตได้ทำตัวดีโดยไม่พยายามหลบหนี ถึงแม้ว่าพวกเธอจะมีชีวิตรอดมาได้แต่ในที่สุดพวกเธอก็เป็นอาจบ้าได้ เช่นกัน หากถูกจับได้ว่าพยายามหลบหนีพวกเธอจะถูกขังไว้ และอดอาหารในห้องใต้ดินเป็นเวลาหลายวัน จนกว่าพวกเธอจะอ่อนแอเกินกว่าที่จะจะมีแรงวิ่งหนี เมื่อนานไปพวกเธอจะถูกบังคับให้คลอดลูกมากขึ้น ในท้ายที่สุดพวกเธอก็จะหมดความหวังในการพยายามหลบหนี.... วาเนลล์ ช่างชั่วร้าย! หล่อนควรจะฆ่าเธอไปซะ! มันคงดีกว่าการถูกผู้ชายพวกนั้นทรมานเช่นนี้!

เขายังคงขับรถอย่างสบาย ๆ ในขณะที่เขาเปิดโทรศัพท์ เขาดูเวลาและพูดว่า "เราออกจาก นอร์ท ซิตี้ มาได้สองวันแล้วและเป็นวันที่ยี่สิบสองแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครตามหาเธอเลยนะ!"

ดวงตาที่หวาดกลัวของ เวอเรียน สั่นเทาอย่างรุนแรง "คุณลักพาตัวฉันเมื่อวันที่ยี่สิบอย่างนั้นเหรอ?!"

"อย่าหวังอะไรให้มันมากกว่านี้เลย แม้แต่ตำรวจก็ยังหาที่นี่ไม่เจอ!"

ทันใดนั้น เวอเรียน ก็นึกถึงวันที่เธอให้กำเนิดทารกอุ้มบุญเมื่อสามปีก่อนขึ้นในทันที ทารกน้อยถือกำเนิดเมื่อวันที่ 20 เดือนนี้...

วันเกิดของเด็กอุ้มบุญคนนั้นเป็นวันเดียวกับวันเกิดของ เจลลี่ บีน...

หัวใจของ เวอเรียน เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอไม่รู้ว่ามันเกิดจากความตื่นเต้นหรือความกลัว อารมณ์กระทบหัวใจของเธอ และทำให้ความคิดของเธอยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว

ดวงตาสีเข้ม และสวยงามของ เจลลี่ บีน ฉายแววขึ้นมาในความคิดของเธอ ใบหน้าที่น่ารักนั่น น้ำเสียงของเจ้าตัวน้อยร้องเรียกเธอว่า มอนตี้ ๆ ตลอดเวลา ความเป็นห่วงเป็นใยร่วมถึงการที่พวกเราทั้งสองคนเข้ากันได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างที่ทั้งสองทำด้วยกัน.... ภาพนั้นชัดเจนมากจนความคิดที่น่าประหลาดใจผุดขึ้นมาในความคิดของเธอทันที...

มันบังเอิญจริงหรือ...

เวอเรียน ไม่กล้าจินตนาการอีกต่อไป

เมื่อใดก็ตามที่เธอคิดถึง เจลลี่ บีน เธอก็รู้สึกอ่อนแอมากจนอยากจะร้องไห้ สิ่งที่แน่ไปกว่านั้นคือเธอไม่มีครอบครัวใน นอร์ท ซิตี้ เลยไม่มีใครคิดจะตามหาเธออย่างแน่นอนแม้ว่าเธอจะตายในวันพรุ่งนี้ก็ตาม