เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 59

เวอเรียนต้องทนกับความเจ็บปวดที่ท้องของเธอตรงที่ วาเนลล์ได้เตะเธอไว้ เธอลุกขึ้นจากพื้น และมองคนแปลกหน้าตรงหน้าเธออย่างหวาดระแวง

ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันจะดูเหมือนเรื่องจริงมากแค่ไหน แต่เขากลับมองออกว่าทั้งหมดมันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น “ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้ชาย แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณไม่ควรมายุ่งเกี่ยวด้วยจะดีกว่า”

เขาจ้องมองเธออย่างขบขัน เขามีรูปลักษณ์ที่น่ามอง และรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมไม่ใช่ศัตรูของคุณ คุณไม่ต้องระมัดระวังผมมากขนาดนั้นก็ได้ ถ้าผมอยู่เป็นศัตรูของคุณจริง ผมคงจะออกมาแฉตั้งแต่คุณเอานิ้วจิ้มพริกแล้วป้ายตาตัวเองแล้วล่ะครับ”

เวอเรียน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อพบว่าเขามองเห็นทริกเล็ก ๆ เธอได้อย่างง่ายดาย เธอกระแอมไอเล็กน้อยออกมา และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการที่จะพูดอะไร?”

“ผมไม่มีอะไรจะพูดมากหรอกครับ ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณเท่านั้นเอง”

เวอเรียน มองไปที่เขาด้วยความขบขัน “คุณมาที่นี่เพื่อร่วมงานแต่งงานของ วาเนลล์ แทนที่คุณจะช่วยเธอ แต่คุณกำลังพยายามผูกมิตรกับศัตรูของเธออย่างนั้นเหรอ? คุณผู้ชายคะ การจีบสาวของคุณมันเชยมากเลยนะคะ”

เขายังคงสงบและรักษารอยยิ้มที่สุภาพ เขาหยิบนามบัตรสีทองส่งให้เธอ “นี่คือนามบัตรของผม ผมหวังว่าเราจะมีโอกาสทำงานร่วมกันในอนาคตนะครับ”

เวอเรียน รับนามบัตรสีทองของเขาขึ้นมาดูชื่อที่พิมพ์ไว้ว่า "ยานิ เควน" เขาเป็นประธานของเควน กรุ๊ป

ตระกูลเควนจากนอร์ท ซิตี้ เป็นตระกูลที่มีสายเลือดผู้ดีเก่าแก่ ที่เพิ่งมีชื่อเสียงมากขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีชื่อเสียงเท่าตระกูลฟัดด์ แต่พวกเขาก็ยังถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวย

เธอเริ่มสงสัยมากขึ้นในจุดประสงค์ของเขาที่เข้ามาหาเธอ

“ประธานเควน ฉันเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่ตกอยู่ในความทุกข์ยาก ฉันไม่เห็นว่าฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เวอเรียนหันหลังกลับ และเดินจากไป ยานิยังคงยืนอยู่ข้างหลังเธอพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ผมแค่มาบอกให้คุณได้รู้ว่าควีนน่าจะมาเป็นภรรยาคนที่สองของพ่อผมในไม่ช้า ผมว่าผมมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่บังเอิญเหมือนกับคุณอยู่ในตอนนี้ ผมไม่ชอบสองแม่ลูก ชีน สักเท่าไหร่ และคุณเป็นคนที่รู้จักแม่ลูกคู่นี้ดีที่สุด”

ดูเหมือนว่าควีนน่า ชีน ต้องการใช้ประโยชน์จากตระกูลเควนสินะ

เวอเรียน ไม่ได้หันกลับไป มุมริมฝีปากของเธอโค้งขึ้น “ความรู้สึกของฉันที่มีต่อแม่ลูก ชีน นั้นมันมากกว่าคำว่าไม่ชอบ แต่ฉันรักเกียจพวกเขา”

ยานิ จ้องไปที่แผ่นหลังเรียวของเวอเรียน ขณะที่ริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้นด้วยเช่นกัน

…

เวอเรียน ออกจากโรงแรมฮิลตัน ดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มห้านาที วันนี้เป็นวันเกิดของ เจลลี่ บีน เธอต้องรีบไปที่ร้านเบเกอรี่เพื่อซื้อเค้ก เมื่อมองดูแล้วเธอยังมีเวลามากพอสมควร

มีร้านเบเกอรี่ในใจกลางเมือง ราคาเค้กค่อนข้างสูงแต่มีรสชาติอร่อย และมันอยู่ไม่ไกลจากที่ที่เธออยู่ด้วย เพื่อให้เป็นการประหยัดเวลาเธอจึงเลือกใช้ทางลัดในการเดินทาง หลังจากที่เธอเดินเข้าไปในถนนเส้นนั้นเธอก็รู้สึกได้ลาง ๆ ว่ามีใครบางคนกำลังตามเธออยู่ หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้น เธอพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นและทันใดนั้นเงาดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอ เป็นผู้ชายกล้ามโตสวมหมวกแก๊ป และหน้ากาก จากนั้นจมูกและปากของเธอถูกปิดด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างแน่นหนา!

“อือ… อือ…!”

เธอพยามดิ้นรนอย่างรุนแรงแต่ร่างกาย และเรี่ยวแรงของเธอก็อ่อนลง ตาของเธอเริ่มพร่ามัว สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ก็คือผู้ชายที่วางยาเธอนั้นมีบาดแผลระหว่างคิ้วของเขา

…

ณ โต๊ะอาหารของตระกูลฟัดด์

จอห์นที่นั่งอยู่ในที่ประจำของท่าน มองดูเวลา ตอนนี้หนึ่งทุ่มห้าสิบนาทีแล้ว เขาขมวดคิ้วด้วยความโกรธ “เวอเรียน มอนท์! เธอรู้ใช่ไหมว่าคืนนี้เป็นวันเกิดของ เจลลี่ บีน แต่เธอยังไม่โผล่หัวกลับมาบ้านเลย สายป่านนี้แล้ว! ไม่ต้องรอเธอแล้ว ถ้าเกิดเธอมาหลังเที่ยงคืนล่ะ? หมายความว่าเราก็ไม่ต้องฉลองวันเกิดของ เจลลี่ บีน ใช่ไหม?”

เจลลี่ บีน วางศีรษะไว้บนแขนเล็ก ๆ ของเธอ ขณะที่เธอถามอย่างเบา ๆ ว่า "คุณพ่อคะ เมื่อไหร่ มอนตี้ จะกลับมาคะ?"