เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 622

เวอเรียนสัมผัสได้ว่า แยนนี่กับจินมีปัญหาในความสัมพันธ์มากกว่าเธอกับฮีลตัน ดังนั้นเธอจึงขยับเข้าไปใกล้เธอ และโอบแขนของเธอไว้รอบไหล่ของแยนนี่ “เธอแน่ใจหรือว่าเธอจะปล่อยประธานเชนน์ไปแบบนั้น?”

“ฉันรู้ว่าฉันอาจจะไม่เจอผู้ชายที่ดีกว่านี้ แต่เราจบกันแล้ว ฉันรู้จักเขาตั้งแต่ฉันอายุสิบแปด และเขาเป็นคนที่ช่วยให้ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉัน…กลายเป็นหนึ่งในเมียน้อยของเขาในปีนั้น”

ภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แยนนี่ค่อย ๆ หันมามองเวอเรียน ดวงตาที่สวยงามของเธอเป็นประกายไปด้วยน้ำตา ในขณะที่เธอยิ้มและพูดว่า “เวอเรียน เธอกับฉันเราแตกต่างกัน มีความรักระหว่างเธอกับฮีลตัน แม้ว่าฮีลตันจะทรยศเธอ เธอก็สามารถรักษาความสัมพันธ์ของเธอไว้ได้เพราะเธอเป็นสามีภรรยากัน อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ของฉันกับจินไม่ใช่แบบปกติ ฉันเหนื่อยมากตลอดแปดปีที่ผ่านมา ฉันคอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่ามันเป็นแค่ข้อตกลง แต่ฉันมารู้ภายหลังว่าคนเราไม่สามารถควบคุมสิ่งที่พวกเขากลัวได้ ยิ่งเธอกลัวบางสิ่งมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เธอจมลงมากขึ้นเท่านั้น”

เวอเรียนปลอบเธอ “แต่ฉันได้ยินจินบอกว่า เขาจะตามง้อเธออีกครั้งตอนที่พวกผู้ชายเล่นไพ่กันนะ นั่นแสดงว่าเขายังห่วงใยเธอมาก”

“ตามง้อฉันอีกครั้งงั้นเหรอ? เขาอยากให้ฉันไปเป็นเมียน้อยของเขาอีกครั้งงั้นเหรอ? ใช้เขาร่วมกับผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ? แค่ห่วงฉันมันไม่พอหรอก เขาสามารถชอบฉัน และผู้หญิงคนอื่น ๆ ได้ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่ฉันต้องการคือความภักดี อย่างไรก็ตาม คนที่เขาห่วงใยจริง ๆ ไม่ใช่ฉันหรอก”

เขาคงไม่ฝืนตัวเองเพื่อเธอ และเสียสละตัวเองเพื่อช่วยน้องสาวต่างแม่ของเธอ ถ้าเขาห่วงใยเธอจริง ๆ เขารู้ดีว่าเธอเกลียดคาร่ากับครอบครัวเจคอป อย่างไรก็ตาม จินก็ยังช่วยพวกเขา นั้นมันทำให้เธอเจ็บปวดมาก

เธอเปลี่ยนนามสกุลของเธอเป็นนามสกุลของแม่ของเธอ หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิต เธอเคียดแค้นครอบครัวจาคอปอย่างมาก แต่จินก็ยังปกป้องคาร่า

ดี เนื่องจากเขาอยากจะปกป้องคาร่า และครอบครัวจาคอปมากขนาดนั้น เธอจะตัดสินใจให้สิ่งที่เขาต้องการกับเขา ขอให้เขาอยู่กับคาร่าไปจนแก่เฒ่า!

เวอเรียนยกค็อกเทลของเธอขึ้น และชนแก้วกับแยนนี่ “หยุดพูดถึงความทรงจำที่ไม่มีความสุขพวกนี้กันเถอะ มาดื่มกันเถอะ! ช่างหัวไอ้พวกคนสารเลวนั้น!

เวอเรียนรู้สึกเมาเล็กน้อย ในขณะที่คว้าไมโครโฟน และเริ่มร้องเพลงโรมิโอกับจูเลียต แยนนี่ทรุดตัวลงบนโซฟา แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เธอรู้วิธีร้องเพลงนี้งั้นเหรอ? เวอเรียน ฉันจะบอกเธอนะ การร้องเพลงของเธอ… ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอเก่งกว่าหนุ่ม ๆ ในวงการบันเทิงที่รู้แค่การลิปซิงค์เพื่อชื่อเสียง ทำไมเธอไม่ไปเดบิวต์เป็นนักร้องล่ะ? ฉันรู้จักสปอนเซอร์จากรายการกู๊ดวอยส์ เดี๋ยวฉัน...หาโทรศัพท์ของฉันหน่อย”

เวอเรียนกระโดดขึ้นบนตัวเธอ คว้าโทรศัพท์มือถือจากมือของเธอ ผู้หญิงเมาสองคนปลุกปล้ำกัน

“เธออย่าทำอย่างนั้นนะ! ฉันไม่อยากขายหน้าตัวเองในรายการ! ฉันเสียงไม่ได้เรื่อง!”

“ไม่ เป็นคนเสียงไม่ได้เรื่อง ดีกว่าเป็นเหมือนพวกนักร้องปลอม ๆ นั่น มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันได้รับเชิญให้ไปร้องเพลง บอกฉันทีว่าทำไมพวกเขาถึงชวนนักแสดงไปร้องเพลงด้วยล่ะ? หลังจากนั้นพวกเขาก็ให้ฉันอ่านสคริปต์มากมาย และบอกให้ฉันจำพวกมัน เธอรู้ไหม นักร้องพวกนั้นเสียงแย่มาก ฉันรู้สึกอึดอัดมากในการฟังพวกเขาร้องเพลง แต่ฉันก็ยังต้องแกล้งชมพวกเขา”

ด้วยความงุนงงเวอเรียนถามว่า "รายการอะไรเหรอ? มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

แยนนี่พูดอย่างมึนเมา “เดอะ ทูมอโรว์ สตาร์ เธอเคยดูมาก่อนไหม?”

"ฉันเคยเป็นแฟนรายการ ฉันคิดว่าผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่เสียงโอเค?"

แยนนี่โบกมือของเธอ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ ภาพที่เธอเห็นในทีวีเป็นเวอร์ชั่นที่ผ่านกระบวนการปรับแต่งเสียงแล้ว ครั้งหน้าฉันจะพาเธอไปดูการแสดงสดถ้าฉันมีงานแสดงดนตรีแบบนั้นอีก ผู้เข้าแข่งขันเสียงแย่มาก ไม่มีใครร้องเพลงได้ และพวกเขาพึ่งได้แต่ซาวด์เอนจิเนียร์ เท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะชนะ พวกเขาจะไม่ได้รับชื่อเสียงเพราะพวกเขาไม่มีความสามารถ หลังจากความนิยมของพวกเขาลดลง พวกเขาจะถูกลืม เพราะพวกเขาไม่มีความสามารถ”

“ฮ่า ฮ่า จริงเหรอ? ฉันสงสัยมาตลอดว่าทำไมผู้เข้าแข่งขันร้องเพลงเก่งจัง ระหว่างการแสดงสดมันต่างกันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

"มันแตกต่างกันอย่างมาก"

...

คุชกำลังขับรถ ในขณะที่ฮีลตันนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ท่าทางของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

คุชแอบมองฮีลตันผ่านกระจกมองหลัง เขาหลบสายตาทันทีที่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นใบหน้าที่มืดมนของฮีลตัน

มาดาม คุณควรจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควรนะ!

คุณจะใช้เวลาทั้งคืนที่บาร์อย่างงั้นได้อย่างไรตอนที่เจ้านายไม่อยู่บ้าน?

คุชภาวนาไห้เวอเรียนในใจ!

หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังก็พูดขึ้นว่า “เวอเรียนทำตัวอย่างไรบ้างตอนที่ฉันไม่อยู่?”