เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 63

“เธอจะได้รู้เมื่อเรากลับไปถึง นอร์ท ซิตี้ แล้ว”

ตอนแรก ฮีลตัน ตัดสินใจจะส่งรายงานผลตรวจดีเอ็นเอให้เธอดูในช่วงกลางคืนหลังจากทานมื้อค่ำเสร็จ ซึ่งมันเป็นวันเกิดของ เจลลี่ บีน แต่ เวอเรียน ยังคงอยู่ในอาการช็อกได้ง่ายเขากลัวว่าเธอจะไม่สามารถยอมรับความจริงได้ในทันที

“เป็นเรื่องลึกลับมากอย่างนั้นเหรอคะ?”

เวอเรียน ยกริมฝีปากของเธอให้เป็นรอยยิ้ม เธอพิงแขนของเขาพร้อมกับมองที่เขารอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่ปลายคิ้วของเธอ

ฮีลตัน มองที่เธอที่เอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ในตอนนี้เองดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น เขามองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่างและค่อย ๆ ปล่อยร่างของเธอออกไป “พักผ่อนเถอะ” เขากล่าว

เมื่อฮีลตัน กำลังจะจากไปมือเล็ก ๆ จากเตียงก็ดึงแขนเสื้อของเขาไว้ “คุณอยู่กับฉันได้ไหม... ฉัน... ฉันกลัว”

เธอพึ่งสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยจากที่นี่ ในตอนที่เธอเพิ่งจะหนีจากอันตรายครั้งนี้มาได้ แต่มันยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่ เธอไม่สามารถอยู่คนเดียวในห้องพักฟื้นเล็ก ๆ แห่งนี้ได้จริง ๆ

ฮีลตัน มองไปที่มือเล็ก ๆ ของเธอที่ยังคงจับแขนเสื้อของเขาไว้แน่น ดวงตาของเขาสบกับดวงตาใสซื่อของเธอ เขาถามเธออีกครั้ง “เธอแน่ใจนะว่าต้องการให้ฉันอยู่ด้วย”

ไม่แน่ใจว่าเธอคิดมากไปเองหรือเปล่านะ เสียงที่น่าลุ่มหลงของเขา ได้เห็นอีกด้านที่มีเสน่ห์ของเขา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเธอหลุดลอยไปตามกระแสลมที่แผ่วเบาใบหูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว

แต่เมื่อความกลัวได้เข้าปกคลุมแทนความเขินอายเธอจึงตอบว่า “ใช่ค่ะ” อย่างหนักแน่น พร้อมยกมือเกาหัวแก้เก้อ และเขากลับมา

เนื่องจากเตียงมีขนาดเล็กพอ ๆ กับห้องพักฟื้นเล็ก ๆ สามารถรองรับได้เพียงเวอเรียน เท่านั้น ถ้า ฮีลตันต้องนอนบนเตียงด้วยก็ต้อง... ก็คงอยู่ด้านบนของเธอ

เธอรู้สึกมึนหัว ตาของเธอมองไปรอบ ๆ ห้องฟักฟื้นอย่างรวดเร็ว เธอเพิ่งตระหนักได้ว่าในห้องนี้ไม่มีที่อื่นให้นอนได้เลย นอกจากเตียงนี้

พอได้เห็นการจ้องมองอย่างครุ่นคิดของ ฮีลตัน แล้วเธอรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมา

เขามองไปที่ใบหน้าแดงของเธอและถามอย่างใจเย็น “ผมควรนอนที่ไหนดีล่ะ”

เขาขึ้นถามราวกับว่าไม่มีที่ให้เขานอนได้เลย

เธอรู้สึกหวาดกลัวและเสียใจมากอย่าง หากต้องไล่เขาออกไปนอกห้อง เพราะในตอนกลางคืนอากาศที่นี่หนาวเย็น เขาอาจป่วยได้หากต้องนอนบนพื้นเปียกและชื้น เธอขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้มีพื้นที่ว่างสำหรับเขา เธอเม้มริมฝีปากและใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

ฮีลตัน จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและดำเข้มของเขาและถามว่า “คืนนี้คุณจะนอนกับฉันได้ไหม?”

...

ในขณะที่เธอได้ยื่นข้อเสนอทั้งหมดออกไปแล้ว เขาก็รีบยัดตัวเองลงบนเตียงเล็ก ๆ ทันที

...

หน้าอกที่แน่นและอบอุ่นของเขาเข้ากันได้ดีกับร่างกายของเธอ เธอขยับไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัวจนเกือบจะหล่นลงพื้น โชคดีที่เขาเองก็เร็วพอที่จะจับเอวเธอไว้ และดึงเธอกลับมาที่อกของเขา เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรง และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังของเขา ยิ่งเข้าไปใกล้เธอสามารถได้กลิ่นบุหรี่เบา ๆ และมันก็มีกลิ่นหอมอีกด้วย

เวอเรียนไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เพราะเจนเซ่นเป็นคนที่สูบบุหรี่จัด โดยปกติแล้วเธอจะฉกบุหรี่ของเขาไปทิ้งด้วยความโกรธเนื่องจากมันไม่ดีต่อสุขภาพของเขา และทำร้ายสุขภาพของคนอื่นในเวลาเดียวกัน

กลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ จากฮีลตันนั้นกลับมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ

เวอเรียนปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าเธอนั้นตกหลุมรักฮีลตันเข้าแล้ว

เธอนอนหลับตาอยู่ในอ้อมแขนของเขาก่อนจะถามเบา ๆ ว่า “ฮีลตัน ฉันตัวหนักไหม? คุณจะรู้สึกเมื่อยหรือเปล่า?”

“อืม” ชายคนนั้นตอบอย่างเรียบ ๆ

เวอเรียนเบิกตาโพลง และรู้สึกแย่อย่างมาก