เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 672

ลูซี่ถูกมัดไว้กับเตียงผ่าตัด มือ และเท้าของเธอถูกมัดไว้ตามมุมของเตียง เธอดูเหมือนปลาที่กำลังรอการถูกเชือด

ลูซี่ตะโกนด้วยความโกรธ “ยานิ เควน! คุณมันบ้าไปแล้ว! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!"

แพทย์หญิงสองคนมองหน้ากัน และถามว่า “คุณเควน เรา...จะเริ่มผ่าตัดได้อย่างไร?”

ยานิเหลือบไปมองที่แพทย์ทั้งสองคนอย่างเย็นชา และพูดอย่างไม่สนใจว่า “คุณไม่ฉีดยาสลบให้เธอล่ะ? ทำมันซะ"

ในขณะที่ลูซี่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด เธอจ้องไปที่ยานิ “ยานิ! ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณ!"

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก ๆ หันหลังแล้วพูดว่า “เอาเลย ผมไม่สน”

เขาอยากให้เธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ดังนั้นเขาต้องการผูกมัดเธอไว้ข้างตัวเขาให้นานที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

น้ำตาของลูซี่ไหลออกมาจากหางตาของเธอ เธอจ้องไปที่หลังของชายหนุ่มในขณะที่เขาเดินออกจากห้องผ่าตัด เธอกัดฟันพูด “ยานิ คุณจะต้องเสียใจ! คุณจะต้องเสียใจตลอดไปที่ทำแบบนี้กับฉัน!”

ยานิกำหมัดของเขา ในขณะที่เขาหยุดอยู่ที่ประตูห้องผ่าตัด

เขาจะเสียใจไหม? เขาอาจจะเสียใจในอนาคต แต่สำหรับตอนนี้ เขาแน่ใจมากว่าเด็กคนนั้นต้องหายไป ถ้าเขาต้องการให้ลูซี่ตัดสัมพันธ์กับริเวอร์ เบิร์ค อย่างสิ้นเชิง

ยานิหลับตาลง และก้าวออกจากห้องผ่าตัดอย่างมั่นใจ

ลูซี่มองไปที่ประตูที่กำลังปิดทีละนิดในขณะที่หัวใจของเธอเย็นชา...

เธอนอนเหมือนลูกแกะบนเตียงผ่าตัด และค่อย ๆ หลับตาลง

'ลูก แม่ขอโทษ แม่ไม่สามารถปกป้องลูกได้ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษจริง ๆ…’

ยานิอยู่นอกห้องผ่าตัด

เขาเป็นคนพาลูซี่มาผ่าตัด เด็กที่อยู่ในท้องของลูซี่ก็ไม่ใช่ของเขาด้วย แต่ทำไมเขาถึงปวดใจ?

เขานึกถึงความแค้นใจบนใบหน้าของลูซี่ และทันใดนั้น เขาก็รู้สึกกลัว

ลูซี่จะเกลียดเขาตลอดไปหรือไม่?

เธอสนใจลูกของริเวอร์มากขนาดนั้นเลยเหรอ?

แสดงว่าเธอรักริเวอร์เหมือนกันเหรอ?

ยานิเอนตัวพิงกับเก้าอี้ รู้สึกหายใจไม่ออก

เขาหลับตาลง และจู่ ๆ ก็นึกถึงแซม เขารู้สึกผิดต่อแซม และตอนนี้เขากำลังบังคับน้องสาวแท้ ๆ ของเธอให้ทำแท้ง

เขานึกถึงภาพที่ลูซี่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ และมันทำให้เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก

เขาเริ่มไตร่ตรองถึงการกระทำของเขา

จู่ ๆ ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก เมื่อหมอกำลังจะฉีดยาสลบเข้าไปในตัวของลูซี่

เธอหยุดสิ่งที่เธอทำ และจ้องอย่างว่างเปล่าไปที่ยานิที่จู่ ๆ ก็โผล่พรวดเข้ามาในห้องผ่าตัด "คุณเควน ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัด กรุณาออกไปรอข้างนอกด้วยค่ะ”

แต่ยานิไม่สนใจเธอ เขาก้าวเข้ามา และแก้เชือกที่มือ และเท้าของลูซี่

ลูซี่ลืมตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตาของเธอ และเอื้อมมือไปปิดหน้าท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว