เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 687

เบลนจ้องเธอหนึ่งนาทีเต็ม ๆ ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา "คุณยังจะสร้างความอัปยศให้ตัวเอง ด้วยการยึดมั่นความรู้สึกที่มีต่อไวท์วูล์ฟ แม้เขาจะมีลูกแล้วงั้นเหรอ?"

สร้างความอัปยศ?

คนอื่นเรียกเธอว่าคนอัปยศได้ แต่แค่เบลนเพียงคนเดียวที่ไม่ควรเรียกเธอแบบนั้น!

เขาบาดเจ็บสาหัสระหว่างปฏิบัติภารกิจที่ประเทศเอ มีแค่เธอคนเดียวที่เสี่ยงชีวิตไปช่วยเขา แต่เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาในเช้าวันต่อมา เขากลับกอดซินดี้และคอยพร่ำบ่นถึงความอ่อนโยนที่ดูแลเขาตลอดทั้งคืน

เธอไม่อยากเป็นผู้หญิงขี้หึง และไม่อยากเป็นคนขี้อิจฉา แต่ทุกครั้งที่เขามาป่วนเธอ เขาก็จะตัวติดกับซินดี้ มันทำให้เธอสงสัยว่าเธอเป็นแค่เครื่องมือ เพื่อให้เขาสานต่อความสัมพันธ์ของเขากับซอฟตี้

รูบี้กลืนน้ำลาย เธอกำหมัดเแล้วจ้องเบลนด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะตอบเขาอย่างชัดเจน "ถึงวิลสันจะแต่งงานและมีลูกแล้ว และถึงเขาจะไม่ได้รักฉัน ฉันก็จะรักเขาเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต ผู้บัญชาการ ฟรอส เบลน ตอนนี้คุณคงได้คำตอบแล้ว คุณปล่อยฉันได้หรือยัง?"

เบลนรีบผลักเธอออกไป ทำให้รูบี้เสียการทรงตัวแล้วสะดุดไปข้างหลัง

เบลนปรับท่าทางให้สงบนิ่งและเดินไปที่รถของเขา เมื่อเขากำลังเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ เขาก็บอกเธอด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว "รูบี้ ลูน่า อย่ามาขอให้ผมทำอะไรอีก ตอนที่เราเจอกันครั้งหน้าล่ะ"

รูบี้หัวเราะแล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "ถ้าไม่ใช่เพราะเราต้องทำภารกิจด้วยกัน ฉันไม่คิดว่าเราจะได้มาร่วมทางกันอีก"

เบลนเข้าไปในรถแล้วรีบเหยียบคันเร่ง เขาหายไปในความมืดต่อหน้าเธอ

รูบี้น้ำตาไหล เธอมองตามหลังรถสีดำที่ขับหายไปในความมืด

เมื่อสิ้นสุดของวันนั้น เธอยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ ในระหว่างหนึ่งร้อยวันที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เบลนเรียกชื่อซอฟตี้ทุกคืน ในตอนที่เขานอนหลับ

เธอรู้แค่ว่าซอฟตี้นั้นคือซินดี้ ดูเหมือนว่าซอฟตี้นั้น คือผู้หญิงที่เขาจะไม่มีวันได้เธอเข้ามาในชีวิตของเขา