เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 692

"ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น เครื่องซีทีสแกนแสดงให้เห็นว่าศีรษะของเธอได้รับบาดเจ็บร้ายแรง แต่ผมก็เคยเจอคนไข้ที่ศีรษะได้รับบาดเจ็บร้ายแรงจนหมดสติ และจำชื่อของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน"

เบลนมองหญิงสาวที่นอนบนเตียง เธอกำลังกอดตัวเองแน่นขณะที่กำลังเข้าเครื่องสแกน เธอมองไปรอบ ๆ อย่างระแวง เขาหันมาถามหมอ "เป็นไปได้หรือเปล่า ที่เธอแกล้งทำเป็นความจำเสื่อม?"

"นี่มัน...เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมคิดว่างั้นนะ? มีความเป็นไปได้สูงที่คนไข้จะสูญเสียความทรงจำระยะเวลาสั้น ๆ และโรคนี้มักเกิดขึ้นกับคนไข้ หลังจากที่พวกเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว"

"สูญเสียความทรงจำระยะเวลาสั้น ๆ เหรอ? แล้วเมื่อไหร่เธอจะฟื้นความทรงจำกลับมาอีก?"

ความกลัวนั้นอาจทำให้เบลนทำอะไรไม่ดีลงไป เนื่องจากตัวตนที่แท้จริงของเขา หมอตอบเขาตะกุกตะกัก "เรื่องนี้...ผมคงตอบคุณไม่ได้หรอกครับว่าเมื่อไหร่"

เบลนเข้าไปในห้องคนไข้ เขานั่งลงข้างหญิงสาวแล้วถามเธอ "คุณจำชื่อตัวเอง เพื่อน หรือครอบครัวไม่ได้เลยเหรอ?"

รูบี้พยักหน้า เธอถามเขาด้ยความสงสัย "คุณเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไรหรอก”

เบลนพูดต่อ "ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะจำไม่ได้จริง ๆ หรือแกล้งทำ คงไม่ต้องบอกว่าผมจะดูแลเรื่องค่ารักษาให้ หลังจากที่คุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว ถ้าคุณยังจำอะไรไม่ได้คุณก็ไปที่สถานีตำรวจ เขาจะช่วยติดต่อญาติหรือเพื่อนของคุณให้"

โอล เคที่ยืนอยู่ข้างหลังเบลนคิดกับตัวเอง 'ผู้บัญชาการเบลน คุณไม่รู้เหรอว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า? แล้วจะเจอครอบครัวเธอได้ยังไง?'

เมื่อเบลนลุกขึ้นยืนและกำลังจะออกไป รูบี้ก็กำแขนเสื้อเขาไว้

เบลนตกใจ เขาหันมามองมือที่กำลังดึงแขนเสื้อของเขา 'แล้วคุณมาเกาะผมทำไม?' เขาสงสัย

เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว "คุณเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ ตอนนี้ชีวิตฉันเป็นของคุณแล้ว อีกอย่างฉันก็จำอะไรไม่ได้ คุณต้องรับผิดชอบฉันนะ"

ดูเหมือนว่ารูบี้จะเป็นยัยตัวแสบที่เอาแต่ใจตัวเองมาก

เบลนไม่ได้โกรธที่เธอพูดแบนั้น เขาอดขำไม่ได้และมองใบหน้าอันงดงามของเธอ แม้ว่าเธอจะหน้าซีดและดูอ่อนแอ "คุณบอกว่าผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณ คุณคิดว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอที่มาหลอกผม ด้วยการมาเกาะและสั่งให้ผมรับรับผิดชอบคุณน่ะ?"

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้ามาหลอกเขาอย่างเปิดเผยแบบนี้เลย

เมื่อหญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร เขาก็ปัดมือเธอออกแล้วหันไปสั่งโอล เค "เอาเงินให้เธอด้วย"