เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 700

ในตอนบ่ายรูบี้นอนหลับอยู่บนโซฟา ตั้งแต่เบลนกลับมา เขาก็ทำงานอยู่ในห้องทำงานตลอด

รูบี้นอนเหยียดด้วยความเบื่อหน่อย และกำลังคิดว่าจะทำอะไรดี เธอก็ได้ยินเสียงรถจากข้างนอกขับเข้ามา

รูบี้มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เธอเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่หน้าลานบ้าน มีหญิงสาวสวมชุดกระโปรงบานลงมาจากรถ เมื่อดูแล้วเธอดูเหมือนอายุเท่ากันกับรูบี้

เธอเชิดหน้าและทิ้งคนขับรถกับบอดี้การ์ดไว้ข้างหลัง เธอใส่รองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาในบ้าน

หญิงสาวกวาดสายตามองในนั่งเล่นตอนที่เธอเดินเข้ามา เมื่อเธอไม่เห็นเบลน เธอขมวดคิ้วแล้วถามรูบี้ที่อยู่ในห้องนั่งเล่น "เธอเป็นใคร? ฉันไม่เคยเห็นเธออยู่ในบ้านพี่เบลนมาก่อน เธอเป็นแม่บ้านที่จ้างมาใหม่เหรอ?"

แต่พี่เบลนเคยบอกชัดเจนแล้ว ว่าเขาไม่ชอบคุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิง ทำไมเขาถึงได้จ้างผู้หญิงอายุน้อยและสวย เข้ามาทำงานในบ้านล่ะ?

ฮึ่ม ไม่ว่าแม่บ้านคนนี้จะสวยแค่ไหน ก็ไม่มีใครแย่งความเด่นไปจากเจ้าหญิงฮอลลี่ได้หรอก

รูบี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือด้วยง่าย เธอยืนเท้าสะเอวแล้วถามฮอลลี่ "แล้วคุณเป็นใครล่ะ? จู่ ๆ ก็เข้ามาในบ้านคนอื่นแล้วทำตัววุ่นวาย คุณไม่รู้บ้างเหรอว่าทำตัวหยาบคายน่ะ?"

"นี่เธอกล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของเจ้าของคฤหาสน์คิงส์วู้ดนะ" ฮอลลี่มองด้านข้างของเธอแล้วยิ้มเยาะ "แต่ไม่เป็นไรฉันไม่เถียงกับเธอหรอก เพราะว่าเธอเพิ่งมาใหม่ ในเมื่อฉันเป็นถึงเจ้าหญิง ชื่อเสียงและสถานะของฉันจะเสื่อมเสีย ถ้าต้องมาทะเลาะกับแม่บ้านอย่างเธอ"

รูบี้กอดอก เธอเลิกคิ้วและไม่ได้พูดอะไร จะโม้ว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงเพื่ออะไร? วิลสันกับเธอก็เคยลักพาตัวเจ้าหญิงจากประเทศเล็ก ๆ มาเป็นตัวประกันมาแล้ว ก่อนจะได้มาเป็นสายลับให้ประเทศอาร์

"พี่เบลนของฉันอยู่ไหน?"

รูบี้ไม่อยากตอบฮอลลี่ เธอเดินไปเปิดตู้เย็นและตักไอศครีมมาเต็มถ้วยใบเล็ก เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำชาและนั่งไขว่ห้าง เธอทานไอศครีมอย่างมีความสุข ดูจากการกระทำของเธอแล้วดูไม่เหมือนแม่บ้านเลย

ฮอลลี่ขมวดคิ้ว เธอหมดความอดทนและตะโกนใส่รูบี้ "นี่! ยัยแม่บ้าน! ฉันกำลังถามเธออยู่นะ! ได้ยินฉันหรือเปล่าเนี่ย!"

รูบี้ขี้เกียจทะเลาะกับเธอ เธอเงียบไว้เพื่อทำให้ในบ้านสงบสุขเหมือนที่เคยเป็น เธอชี้ไปที่บันได เป็นการบอกใบ้ให้เธอว่าเบลนอยู่ข้างบน โดยไม่ได้หันหน้ามามองเธอ

ฮอลลี่มองไปยังทิศทางที่รูบี้ชี้ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน เธอกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ "ฉันจะให้พี่เบลนลงโทษเธอ"

รูบี้ตักไอศครีมสตรอวเบอร์รี่เข้าไปเต็มปาก แล้วตอบฮอลลี่ "ฉันจะรอนะ"

ไอศกรีมละลายในปากของรูบี้ เธอได้ลิ้มรสชาติความหวานของไอศครีมรสสตรอวเบอร์รี่ นกข้างนอกส่งเสียงร้องไม่หยุด เธอนั่งบนพื้นและพิงหลังกับโซฟา เธอหลิ่วตามองกลุ่มบอดี้การ์ดที่ใส่ชุดสูทสีดำ ผ่านทางหน้าต่างตรงลานบ้าน พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดของเจ้าหญิงฮอลลี่

ผ่านไปสักพักฮอลลี่ก็ลงมาข้างล่างพร้อมเบลน เธอควงแขนเบลนและพูดใกล้หูของเขา

"พี่คะ ช่วงนี้พี่ไปอยู่ไหนมา คุณพ่อให้พี่ทำงานเยอะไปเหรอ? ถ้าพี่เหนื่อยฉันจะไปคุยกับคุณพ่อให้"

รูบี้ที่อยู่ในห้องน้ำชาได้ยินคำพูดของฮอลลี่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เธออดหัวเราะเยาะไม่ได้

พ่อของยัยเจ้าหญิงคนนี้คงดีใจ ถ้าเขารู้ว่าที่จริงแล้วเบลนไม่ได้อยากทำงาน เขาแค่อยากพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

เมื่อฮอลลี่ได้ยินเธอหัวเราะเยาะ เธอขมวดคิ้วแล้วจ้องรูบี้ "เธอหัวเราะอะไร? เธอรู้หรือเปล่าว่าล้อเลียนเจ้าหญิงแล้วมันจะเป็นยังไง?"

รูบี้ที่นั่งอยู่บนพื้นไม่ได้สนใจคำพูดของฮอลลี่ เธอมองไปที่พวกเขาแล้วถอนหายใจ "เป็นความผิดฉันเองที่หัวเราะเยาะเจ้าหญิง แต่เจ้าหญิง นี่มันศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้วนะ ราชวงศ์ชิงก็ล่มสลายไปนานแล้ว ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของคุณ ถึงฉันจะลบหลู่คุณ คุณก็เอาฉันไปขังคุกไม่ได้หรอก ใช่ไหมล่ะ?"

"นี่แก!"

ฮอลลี่โกรธรูบี้ แต่เธอก็ไม่ได้ต่อว่ารูบี้ เธอเหลือบมองเบลน เมื่อเบลนอยู่ข้างเธอ เธอจะโกรธและลดตัวลงมาทะเลาะกับแม่บ้านไม่ได้ อีกอย่างมันจะทำให้เบลนไม่ประทับใจ เขาจะคิดว่าเธอไม่มีคุณธรรมและไม่ให้อภัยคนอื่น

รูบี้ทานไอศครีมคำสุดท้ายและแซวฮอลลี่ "หรือว่า...คุณอยากใช้อำนาจในทางที่ผิดและจับฉันเข้าคุก?"