เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 699

สายตาของเบลนนั้นดูห่างเหินและคุกรุ่น เหมือนไฟที่อยู่ในกองหิมะ รูบี้ยังไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร

เขาสงสัยแรงจูงใจของเธอเหรอ? แล้วเขามาจูบเธอทำไม?

เบลนยกมือขึ้นแล้ววางไว้ข้างหลังของเธอ เขากดปุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอ ทันใดนั้นมีดสั้นที่คมกริบพุ่งผ่านพวกเขา และปักบนกำแพงข้างพวกเขา จากการจู่โจมกะทันหัน เบลนรู้สึกได้ว่าหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว

เขาก้มลงมองขนตาที่หนาและยาวของเธอที่กำลังสั่นด้วยความกลัว เขากลืนน้ำลาย เขาพูดเสียงแหบและทุ้มต่ำ "มีกับดักวางอยู่ทุกที่ในห้องทำงาน และคุณอาจตายเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าผมไม่กลับมาทันเวลา คงได้เห็นศพนอนอยู่บนพื้นไปแล้ว"

รูบี้คิดในใจ 'ถ้าคุณไม่กลับมา ฉันคงจัดการไปแล้ว และออกไปจากห้องนี้โดยที่ยังมีชีวิตและปลอดภัยอยู่...'

แต่เธอก็ทำตัวเป็นลูกแมวที่เชื่อฟัง เพื่อหลีกเลี่ยงการทำตัวน่าสงสัย "ฉัน...ฉันจะไม่เข้ามาในห้องนี้อีกแล้ว"

"คุณรู้ไหมว่าทำอะไรผิด?"

หญิงสาวติดอยู่ตรงกลางระหว่างชั้นหนังสือกับร่างกายที่แข็งแกร่งของชายหนุ่ม จนได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของเขา กลิ่นน้ำหอมนั้นทำให้รู้สึกสดชื่นและสบายใจ

เสียงของเขานั้นทุ้มต่ำและอ่อนโยนกว่าปกติ เมื่อเธอสบสายตากับเขา หัวใจของเธอก็เต้นแรงมากกว่าเดิม

เธอไม่เคยใกล้ชิดกับใครมาก่อน ไม่เคยแม้แต่กับวิลสันซึ่งผู้ชายที่เธอสนิทที่สุด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านั่นคือจูบแรกของเธอ

เมื่อรูบี้ยังคงเงียบ เบลนเริ่มหมดความอดทน "คุณรู้หรือเปล่าว่าทำอะไรผิด?"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่และความห่วงใยที่มีต่อเธอ

เธอพยักหน้าแล้วตอบเขา "ผู้บัญชาการเบลน ฉันขอโทษ ฉันทำผิดไปแล้ว"

เบลนทำหน้าเคร่งขรึม เขาเตือนเธอ "ถ้าคุณทำผิดอีก ผมจะจูบคุณเหมือนที่ผมเพิ่งทำไป และอาจทำอะไรที่แย่กว่านั้น คุณไม่ควรข้ามเส้นดีกว่า"

รูบี้รีบชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้วและสาบาน "ฉันสัญญาว่าจะไม่เข้ามาในห้องทำงานของคุณอีก!"

ตอนที่เธอยกแขนข้างขวาขึ้นมาสาบาน เบลนเห็นรอยมีดบาดบนผิวของเธอ ผิวที่ขาวเนียนของเธอเป็นรอยแผลถลอกเพราะลูกธนูที่แหลมคม ทำให้เห็นเลือดหยดลงมาจากแผลของเธอ

เขาจับข้อมือข้างขวาของเธอ และดึงเธอเข้ามาหาเขา

รูบี้คิดว่าเบลนจะเอาเปรียบเธออีก จึงรีบปิดปากด้วยมือข้างซ้าย และบอกเขาเสียงอู้อี้ "ผู้บัญชาการเบลน คุณจะจูบฉันอีกไม่ได้นะ! ฉันรู้แล้วว่าทำผิด!"

เบลนมองหญิงสาวที่ดูหวาดกลัว มีรอยยิ้มบางปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา "ก็ดีแล้วที่กลัวผม"

เขาดูแผลบนแขนของเธอ "คุณบาดเจ็บต้องทำแผลก่อน"

ในตอนนั้น รูบี้เพิ่งเห็นว่าแขนข้างขวาของเธอมีบาดแผล สถานการณ์ในตอนนั้นมันเครียดมาก จึงไม่รู้สึกเจ็บแผลที่ถูกลูกธนูบาดบนแขนเลย

พวกเขาลงมาข้างล่างและเข้าไปในห้องนั่งเล่น เบลนบอกให้บัตเลอร์ วิลเลี่ยม เอากล่องปฐมพยาบาลมาให้เขา

เขาหยิบขวดเครื่องลายครามสีฟ้าขาวออกมาจากกล่องปฐมพยาบาล แล้วทำแผลให้เธอด้วยผงยา เธอรู้สึกเย็นและปวดแผลจนขมวดคิ้ว

ตอนที่เบลนกำลังใส่ยาลงบนแผลให้เธอ เมื่อเห็นท่าทางของเธอเขาจึงถาม "เจ็บหรือเปล่า?"

"นิดหน่อย"

เธอเม้มปากแล้วตอบ "ยังไงฉันก็ไม่ใช่แมวอยู่แล้ว"

เบลนเลิกคิ้ว เขามองท่าทางอวดดีของเธอ หญิงสาวที่มาอาศัยในบ้านคนอื่นนั้นทำตัวแบบนี้เหรอ?

จะว่าไปแล้วเธอก็พูดถูก ลึก ๆ แล้วเธอไม่ใช่แมว

"ใช่ คุณเป็นจิ้งจอกน้อยต่างหาก"

รูบี้พูดไม่ออก

เขาพูดเหมือนว่าเธอเป็นคนเจ้าเล่ห์งั้นแหละ?

ตอนที่เธอพยายามแปลคำพูดของเขาอยู่ เบลนก็ลุกจากโซฟาและเดินขึ้นไปข้างบน เขาบอกเธอโดยไม่หันกลับมามอง "จำไว้ด้วย เคาะประตูก่อนที่จะเข้ามาในห้องทำงานของผม"

รูบี้สับสน เธอสงสัยกับตัวเอง 'เขาไม่สงสัยฉัน และยังให้ฉันเข้าไปในห้องทำงานเขาได้ด้วย? เขาไม่กลัวว่าฉันจะขโมยของส่วนตัว และเอกสารลับของเขาเหรอ?'

แต่ตอนนี้เธอก็อยู่ในบ้านเขาแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ห่างจากเขา แม้ว่าเธอจะขโมยเอกสารของเขาก็ตาม

เธอรู้สึกเบื่อจึงนอนลงบนโซฟา เธอคิดเรื่องที่องค์กรไลท์ให้เธอมาเป็นสายลับ คำพูดของผู้บัญชาการของเธอ สตีเฟ่น เมาท์เท่นยังอยู่ในความคิดของเธอ เขาต้องการให้เบลนตกหลุมรักเธอ เธอจะได้ใช้โอกาสและความได้เปรียบนี้ ดึงความอ่อนแอของเขาออกมา

เธอมองผ้าพันแผลบนแขนข้างขวาของเธอ เขาทำแผลได้เป็นระเบียบเรียบร้อย พร้อมผูกโบว์ให้

เธอไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเขา จะมีด้านที่เป็นผู้หญิงด้วย