เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 709

เบลนออกไปข้างนอก ในขณะที่รูบี้ยังคงหลับอยู่ในตอนเช้าตรู่

เมื่อรูบี้ตื่นขึ้นเพื่อกินข้าวเช้าก็ไม่เห็นเบลนที่ชั้นล่างแล้ว เธอตัดสินใจถามป้าเฮเธอร์ว่า “เบลนไปไหนเหรอคะ? ฉันไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้านี้”

ป้าเฮเธอร์ตอบว่า “ฉันเห็นว่านายท่านเบลนออกไปหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์ เขาอาจจะไปประชุมที่ออฟฟิศของประธานาธิบดี”

คิ้วของรูบี้กระตุกในขณะที่เธอคิดว่าเบลนเป็นคนบ้างานมากแค่ไหน เขาไม่แม้แต่จะหยุดพักในวันหยุดสุดสัปดาห์ได้อย่างไร?

ในขณะที่รูบี้กำลังรับประทานอาหารเช้า ป้าเฮเธอร์ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณซอฟตี้ ความจริงก็คือ… วันนี้เป็นวันเกิดของนายท่านเบลน”

รูบี้ตกตะลึง ในขณะที่เธอพูดว่า “... โอ้ วันเกิดของเขา อืม…”

เมื่อสังเกตเห็นว่ารูบี้กำลังเริ่มคิดอะไรบางอย่าง ป้าเฮเธอร์ก็พูดทันทีว่า “คุณซอฟตี้ ความจริงแล้ว นายท่านเบลนไม่ฉลองวันเกิดของเขา แต่บ้านหลังนี้เงียบเหงาเกินไปก่อนที่คุณจะมา คุณซอฟตี้ มันนานเกินไปแล้วที่ไม่มีการจัดงานฉลองใด ๆ ถ้าคุณสามารถอบเค้กให้นายท่าน เบลน เพื่อฉลองวันเกิดให้เขาได้ ฉันแน่ใจว่าเขาจะมีความสุขมาก”

“แต่เค้กที่ฉันทำจะกินได้ไหม?”

เธอกังวลว่าจะทำให้เบลนท้องเสีย แต่ในอีกความคิดหนึ่งของเธอ ถ้าเธอวางยาพิษเบลนด้วยเค้กวันเกิดของเขาจริง ๆ มันจะช่วยเธอให้พ้นจากปัญหา และองค์กรไลท์ก็ไม่ต้องทำอะไรเลย

ป้าเฮเธอร์หัวเราะ ในขณะที่มองไปที่ท่าทางจริงจังของเธอ เธอพูดว่า “ฉันจะสอนคุณเอง คุณซอฟตี้ ฉันแน่ใจว่าเค้กที่คุณทำจะมีรสชาติที่น่าทึ่งมาก”

รูบี้พอใจกับความคิดนั้นอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงพูดว่า “ได้สิ ตอนเที่ยงช่วยสอนฉันทีว่าต้องอบเค้กยังไง”

"ได้เลยค่ะ แต่คุณซอฟตี้ เนื่องจากเราเซอร์ไพรส์นายท่านเบลน ดังนั้นเขาจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ คุณช่วยโทรหาเขา และถามว่าเขาจะกลับบ้านเมื่อไหร่ได้ไหมคะ?”

“ไม่ใช่ปัญหา แน่นอน ฉันจะโทรให้”

รูบี้หยิบแซนวิชขึ้นมา ในขณะที่เธอพูดแบบนั้น เธอเดินขึ้นไปชั้นบนในขณะที่กำลังเคี้ยวแซนด์วิช

เมื่อเธอมาถึงห้องของเธอ เธอก็โทรหาเบลนในขณะที่เธอกินแซนด์วิช

รูบี้ถามเมื่อสายเชื่อมต่อ "เฮ้ เบลน วันนี้คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่?"

เบลนซึ่งขณะนี้กำลังอยู่ในรถเบนท์ลีย์สีดำและเลิกคิ้วของเขาขึ้น ในขณะที่เขาคิดว่าช่างหายากจริง ๆ ที่เธอโทรมาหาเขาเป็นการส่วนตัว

"อะไร? คิดถึงผมงั้นเหรอ?"

รูบี้กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนในห้อง ในขณะที่ขาสวยวางอยู่บนโต๊ะ ตอนที่เธอส่ายขาไปมา เธอตอบโดยไม่รู้สึกอายว่า “ใช่ ฉันคิดถึงคุณมาก ฉันอยากให้คุณกลับบ้านเร็ว ๆ ฉันอยู่บ้านเบื่อมาก ฉันเริ่มจะนับมดแล้ว”