เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 714

รูบี้เย้ยหยันและพูดว่า “ฉันไม่คิดเลยว่าประธานาธิบดีของประเทศอาร์ จะเป็นคนที่ไร้มนุษยธรรมและโหดเหี้ยมขนาดนี้ เพื่อที่จะได้ข้อมูลที่แกต้องการ พวกแกตัดสินใจใช้วิธีการประทับรอยใส่ตัวฉัน งั้นก็เอาเลย ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ในปอดของฉัน ฉันจะให้พวกแกประทับรอยใส่ตัวฉัน 10 จุดสำหรับแต่ละคน”

เมื่อเธอพูดแบบนั้น เธอก็จ้องเขม็งไปยังคนที่ทรมาน สายตาของเธอรู้สึกเย็นเยือกไปจนถึงกระดูก และคุกคามทุกคนที่มีอาวุธอยู่ในขณะนั้น ช่างน่าขันจริง ๆ เนื่องจากเธอเป็นคนที่โดนจับตัว แต่เธอกลับทำให้คนที่จับเธอมาทั้งหมดสั่นคลอนจากสายตาที่ร้อนแรงของเธอ

ทันใดนั้นไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปข้างหน้า พวกเขายืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับเหล็กร้อน

เมื่อสังเกตเห็นการ์ดไม่ทำอะไร เลขาจึงตะโกนออกมาว่า “พวกแกยืนนิ่งกันเพื่ออะไร? พวกแกอยากโดนประทับตราเหมือนกันงั้นเหรอ?”

การ์ดก้าวเข้าไปอย่างลังเล แต่เลขาแย่งเหล็กร้อนมาจากเขา และจี้ไปที่หน้าอกของรูบี้ทันที!

ฉี่…

กลิ่นเนื้อไหม้อบอวลไปในอากาศ

"อ่า…!"

รูบี้สลบไปทันทีจากความเจ็บปวด

การ์ดก้าวเข้าไป และค่อย ๆ ตรวจดูรูบี้อย่างระมัดระวังในขณะที่เขาพูด “คุณเลขาครับ เธอสลบไปแล้ว”

“ฉันต้องสอนพวกแกว่าจะต้องทำอย่างไรต่อหรือเปล่า? ปลุกเธอด้วยการสาดน้ำเย็นใส่เธอ! สอบปากคำต่อไป!”

เลขาเย้ยหยันก่อนจะโยนเหล็กตีตรากลับเข้าไปในเตาหลอม จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินออกไป

…

ติ้ง ติ้ง

ในตอนกลางคืน ความเงียบนั้นทำให้ไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงน้ำหยดในคุกใต้ดินที่ชื้น และมืด

หลังจากที่รูบี้ฟื้นคืนสติจากการที่ถูกน้ำเย็นสาด เธอก็ต้องทนโดนการ์ดฟาดอีกรอบเป็นเวลานานมาก แต่เนื่องจากจำนวนบาดแผลที่เธอได้รับบนร่างกายของเธออย่างต่อเนื่อง การทรมานจึงไม่เจ็บปวดสำหรับเธออีกต่อไป

ณ จุดนี้ เธอรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว

การ์ดไม่สามารถทำต่อไปได้อีกต่อไป จึงตัดสินใจไปนอน

รูบี้ถูกแขวนไว้ และดูเหมือนเธอกำลังสลึมสลือ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอหมดสติไป มันจะรู้สึกเหมือนว่าเธอหลับไปนานมาก แต่เธอจะถูกปลุกด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมาก เธอร้องเรียกหาเบลนให้มาช่วยเธอตามสัญชาตญาณ

แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเบลนจะมาช่วยเธอจริง ๆ หรือไม่

เธอไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก ๆ ที่เบลนเก็บมาเพราะความสนใจ และเธอใช้เบลนเพื่อประโยชน์ของเธอเองเท่านั้น ถ้าเบลนมาช่วยเธอจริง ๆ การเผชิญหน้ากับประธานาธิบดีย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับเขา เบลนจะต้องปะทะกับประธานาธิบดี เพื่อคนที่ไม่สำคัญอย่างเธองั้นหรือ?

รูบี้รู้สึกไม่มั่นใจ

สิ่งเดียวที่เธอรู้ในตอนนี้คือ ไม่มีภารกิจใดที่องค์กรไลท์มอบหมายให้เธอเป็นงานที่ง่าย ๆ ทุกภารกิจเดิมพันด้วยชีวิต

การหลบหนีจากคุกใต้ดินแห่งนี้โดยที่ยังมีชีวิตอยู่นั้น เป็นสิ่งที่เธอไม่มั่นใจอีกแล้วในตอนนี้ ดังนั้นการกลับไปที่ประเทศแซด หรือแม้แต่องค์กรไลท์เป็นสิ่งที่เอาไว้คิดในภายหลัง

สิ่งที่น่าขันที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้คือ ความจริงที่ว่าเธอไม่แม้แต่คิดว่าเธอจะหลบหนียังไงด้วยซ้ำ มันคงเป็นเรื่องไร้ประโยชน์เพราะการหนีจากคุกใต้ดินแห่งนี้เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเธอในตอนนี้ สิ่งเดียวคือเธอกำลังคิดเกี่ยวกับความจริงที่ว่าเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่โรแมนติกเลย นอกจากตอนที่เธออายุสิบแปด ความทรงจำสุดท้ายในชีวิตของเธอคือวันที่เธอได้ใช้ร่วมกันกับเบลน

เธอมีความรู้สึกให้วิลสันมาโดยตลอด แต่ก็ยังไม่สามารถนอนกับเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเบลนรักเธอจริง ๆ หรือไม่ เพราะเขายังไม่ติดกับดักของเธอจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึง เธอเคยบอกกับตัวเองว่าเธอจะทำเงินให้ได้มหาศาล และหนีกลับไปยังคฤหาสน์หรูในสรวงสวรรค์ของเธอ เธอยังไม่สามารถทำแบบนั้นได้ มันคงจะโชคร้ายเกินไปหากเธอต้องตายตอนนี้ ตอนที่เธอต้องการเป็นผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จ

เบลนจะต้องมาช่วยเธอ เพราะเขาบอกเธอว่าเขามีความรู้สึกให้เธอแล้ว

ค่ำคืนยาวนาน และหลังจากที่อะดรีนาลีนของเธอหมดลง ความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ เริ่มกลับมา ความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกไม่ได้เกิดจากบาดแผลธรรมดา ๆ แต่เกิดจากการฟาดของแซ่แต่ละครั้งที่เฉือนผิวหนังของเธอจนไปถึงกระดูก แม้แต่การกระตุกกล้ามเนื้อเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของเธอกำลังถูกรถบรรทุกวิ่งทับ เธอทรมานอย่างมากจนแทบอยากจะร้องไห้

ในช่วงอายุสิบแปดของรูบี้ เธอจำได้ว่าเธอไม่เคยหลั่งน้ำตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่าเธอจะถูกเด็กกำพร้าคนอื่นรังแก ทำให้เธอต้องอดอาหารเพราะเธอรู้ว่าการร้องไห้นั้นไร้ประโยชน์ และไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย เธอต้องการจะเก็บพลังของเธอไว้เพื่อเอาชีวิตรอดต่อไปมากกว่า

คนอย่างเธอรู้ดีว่าการร้องไห้มันไร้ประโยชน์เพียงไร แต่ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงเกินไปสำหรับเธอ มันแผ่ซ่านไปทั่วแขนขา และทุกอวัยวะในร่างกายของเธอ

'รีบมาช่วยฉันเร็วเข้า ได้โปรด…เบลน’

เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว