เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 715

พอลใจเย็นตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อมองชายที่คุกคามอยู่ตรงหน้าของเขา เขาถามพร้อมกับยิ้มอย่างใจเย็น “นี่หมายความว่าอย่างไร เบลน?”

แต่เบลนไม่มีอารมณ์ที่จะมาพูดอ้อมค้อมกับเขา ในขณะที่เขาถามพอลด้วยสายตาที่เฉียบคมว่า “ผู้หญิงของผมอยู่ที่ไหนกันแน่? ผมไม่มีอารมณ์กับเกมของคุณหรอกนะ พอล”

พอลยังคงถ่วงเวลาต่อ ในขณะที่เขาพูดว่า “เบลน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านายกำลังพูดถึงใคร และนอกจากนี้ ฉันมีเหตุผลอะไรต้องลักพาตัวผู้หญิงของนายด้วย?”

“ถ้าอย่างนั้น ท่านประธานาธิบดี คุณไม่ยอมที่จะปล่อยมือจากผู้หญิงของผมจริง ๆ ใช่ไหม? ผมไม่แน่ใจว่าคุณรู้เรื่องนี้หรือไม่ แต่เจ้าหญิงฮอลลี่กำลังไปเที่ยวที่เกาะนอร์ท บายู ที่ผมเป็นเจ้าของอยู่ ท่านประธานาธิบดี ท่านก็ทราบดีมันเป็นเรื่องปกติที่ว่าคลื่นจะซัดเข้าเกาะ และอาจเป็นอันตรายต่อชีวิตของเจ้าหญิงได้ตลอดเวลา ใช่ไหมครับ?”

พอลตกตะลึง ในขณะที่ความโกรธเดือดดาลอยู่ในดวงตาของเขา เขาพูดว่า “เบลน ฉันเคยคิดว่านายเป็นคนที่มีเกียรติ ฉันไม่เคยคิดว่านายจะลดตัวลงมาต่ำขนาดนี้!”

เบลนเย้ยหยันอย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นจนถึงกระดูก “ท่านประธานาธิบดี คุณลักพาตัวคนของผมจากในบ้านของผม ระหว่างที่ผมไม่อยู่ งั้นท่านประธานาธิบดีก็ไม่ต่างอะไรจากผมเท่าไหร่ เนื่องจากเราทั้งคู่เป็นผู้ชายที่น่าอัปยศ ผมเชื่อว่าเราควรเลิกพูดอ้อมค้อมกันได้แล้ว”

“นายทำอะไรกับฮอลลี่?”

“ผมจะทำอะไรกับเจ้าหญิงฮอลลี่ได้ล่ะ? ที่ผมทำคือเชิญเธอไปที่เกาะของผมเพื่อพักผ่อน แต่ผมก็อยากถามคุณเหมือนกันว่า คุณทำอะไรกับซอฟตี้?”

"หล่อนสบายดี ทำไมนายไม่ส่งฮอลลี่กลับมาให้ฉันก่อน!”

สายตาของเบลนเย็นชา และจริงจังอย่างมาก ในขณะที่เขาพูด “คุณสวดอ้อนวอนขอให้เธอสบายดีจริง ๆ เถอะ”

…

ณ คุกใต้ดิน

รูบี้หมดสติไปจากการถูกเฆี่ยน ใบหน้าของเธอตกลงในขณะที่เธอถูกแขวนไว้ด้วยการมัดแขนทั้งสองข้าง เธอดูเหมือนไร้ซึ้งชีวิต

การ์ดโยนแส้ออกไป ในขณะที่เขาถามเพื่อนร่วมงานของเขาว่า “ตอนนี้เธอคงไม่ได้ตายไปแล้ว ใช่ไหม?”

“เลขาสั่งให้เฆี่ยนตีเธอจนเกือบตาย แต่อย่าฆ่าเธอ เพราะถ้าเธอตายจริง ๆ เธอจะพูดได้ยังไงอีก?”

การ์ดทั้งสองตื่นตระหนก และรีบเข้าไปตรวจสอบทันทีว่ารูบี้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

การ์ดคนหนึ่งเดินเข้าไปตรวจสอบลมหายใจของรูบี้ด้วยนิ้วของเขา มันรู้สึกแผ่วเบา จากนั้นเขาก็อุทานออกมาว่า “เธอยังมีชีวิตอยู่!”

“สาดถังน้ำเย็นใส่เธอเพื่อปลุกเธอให้ตื่น! ถ้าเธอตายจริง ๆ เราจะไม่สามารถแบกรับการก่ออาชญากรรมนี้ได้!”

ขณะที่การ์ดรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับถังน้ำเย็น และกำลังจะสาดใส่รูบี้ เสียงผู้ชายที่เย็นชา น่ากลัว ก็ดังมาจากด้านหลัง!

“พวกแกกำลังจะทำอะไร!”

การ์ดทั้งสองตกตะลึงเล็กน้อย ในขณะที่พวกเขาหันหลังกลับมาอย่างลนลาน ทันทีที่พวกเขาหันกลับมา พวกเขาก็ทำถังน้ำเย็นตกลงกับพื้น น้ำกระจายไปทั่วพื้น การ์ดอ้าปากค้าง และคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“เบลน! ผู้บัญชาการ เบลน!”

รูบี้ที่ดูเหมือนหมดสติอยู่รู้สึกเหมือนเธอได้ยินใครบางคนพูดถึงชื่อของเบลน ในขณะที่เปลือกตาที่อ่อนล้าของเธอกระตุก เธอรวบรวมกำลังทุกหยดในร่างกายของเธอที่ยังคงเหลืออยู่ลืมตาของเธอขึ้น และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น มันก็กระตุ้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากแขนขาของเธอ แต่เธอก็สามารถมองเห็นผู้ช่วยชีวิตของเธอ ในขณะที่แสงริบหรี่ประกายอยู่ในดวงตาที่ตายไปแล้วของเธอ

เบลนยืนอยู่ที่บันไดโดยหันหลังไปทางแสง แม้ว่าเธอจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ดีนัก แต่เธอก็สามารถเห็นเงาที่พร่ามัวของร่างสูง และร่างกายที่บึกบึนของเขาได้

ในที่สุดเบลนก็มาช่วยเธอ

รูบี้ฉีกยิ้มที่เต็มไปด้วยเลือด แม้ว่าบาดแผลของเธอจะเจ็บปวดอย่างมาก แต่มันก็ไม่ได้รบกวนเธอ ตอนที่เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความหวังในขณะนี้

เบลนยืนนิ่งอยู่ตรงบันไดอยู่นานมาก ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกถึงสถานการณ์ที่เร่งด่วนหรือไม่ใช่ว่าเขาไม่กังวล กลับกันมันเป็นเพราะสิ่งแรกที่เขาเห็นเมื่อเขาเข้ามาในคุกใต้ดินคือผู้หญิงที่เลือดท่วมตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมขาดหลุดลุ่ย ในขณะที่ร่างกายของเธอโชกไปด้วยเลือด เธอดูเหมือนนักโทษที่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

แม้ว่าเบลนจะได้เห็นศพมานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นบาดแผลที่แปลกขนาดนั้นมาก่อน เบลนไม่กล้าพอที่จะก้าวเข้าไปอีกก้าวในขณะนั้น