เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 725

หลังจากที่ถูกตั้งคำถามแล้วออกมาจากห้อง ชาโดว์กับโอล เค ลงมาข้างล่างและเห็นรูบี้นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น เธอกำลังใช้ช้อนคนไอศครีมเล่น

ชาโดว์มองรูบี้และชี้นิ้วไปที่เธอ "คุณอย่าเล่นกับความรู้สึกของผู้บัญชาการเบลนดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ให้อภัยคุณ!"

โอล เค แค่พยักหน้าให้รูบี้ เพราะกลัวว่าผู้บัญชาการเบลนจะดุเขา เขายิ้มอย่างเป็นกันเองแล้วดึงชาโดว์ออกมา "คุณซอฟตี้ เราไปก่อนนะครับ ชาโดว์คงไปทำให้ผู้บัญชาการเบลนไม่พอใจ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ช่วยไปทำให้เขาใจเย็นลงหน่อยนะครับ"

รูบี้มองพวกเขาเดินไป เธอทำเสียงไม่พอใจ "เขาเพิ่งจะตะโกนใส่ฉัน แล้วตอนนี้เขาอยากให้ฉันคุยกับเขางั้นเหรอ? ไม่มีทาง"

มันดีแล้วที่เธอไม่บอกพวกเขา

ชาโดว์ต้องไปพูดเรื่องไม่ดีของเธอให้ผู้บัญชาการเบลนฟังแน่

เขาทำเหมือนจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ และพวกเขาคิดจะให้เธอไปพูดดีกับเขางั้นเหรอ?

รูบี้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องทำงาน

เบลนนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่ รูบี้เคาะประตู "ผู้บัญชาการเบลน?"

เบลนทำท่าให้เธอเข้ามา

เธอเดินเข้ามาหาเขา เขาดึงเธอให้มานั่งบนตัก

"คุณทะเลาะกับชาโดว์และโอล เค เหรอ?"

เบลนกอดเอวเธอแล้วบีบเบา ๆ "ไม่ได้ทะเลาะหรอก พวกเขาแค่ไม่ชอบที่ผมกำลังคบกับใครบางคนน่ะ?"

รูบี้หัวเราะ "ทำไมพวกเขาไม่อยากให้คุณคบล่ะ? มันไม่ได้เป็นอาชญากรรมซะหน่อยที่จะคบกับใคร เบลน ฉันไม่รู้หรอกนะถ้าพวกเขาจะเป็นโสดไปทั้งชีวิต นี่มันเป็นชีวิตส่วนตัวของคุณนะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขานี่"

เบลนมองเธอแล้วพูดตามตรง "แต่สำหรับผมมันไม่เหมือนกันนะ ทุกอย่างที่ผมทำ ไม่ได้แค่ทำเพื่อตัวผมเองหรือตระกูล"

รูบี้เล่นผมด้านหลังคอของเบลน "แต่การที่คุณคบกับใครนั้น มันเกี่ยวกับพวกเขาด้วยเหรอ?"

"คนเราจะเปลี่ยนไปมากถ้าคุณคบกับใคร คุณจะไม่มีสมาธิ ชาโดว์ตำหนิที่ผมไม่เข้มงวดและไม่มีสมาธิ ในสองสามวันที่ผ่านมานี้ เขาพูดถูก"

รูบี้เม้มปาก "ถ้าคุณคบใครไม่ได้ มันก็โหดเกินไปนะ"

สำหรับคนที่อยู่ในตำแหน่งที่สำคัญนี้ มันเป็นความจริงที่เขาไม่ได้มีความสุขเหมือนคนอื่น ที่จะได้หัวเราะเมื่อมีความสุข และร้องไห้เมื่อเสียใจ...เบลนต้องแบกรับภาระมาทั้งชีวิต

"ผมร้องไห้เหมือนเด็กน้อยตอนที่ผมยังเป็นเด็ก แต่พ่อผมเกลียดความจริงข้อนั้น"

รูบี้มองท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไป เธอยิ้มบาง "ฉันนึกไม่ออกเลยว่าผู้บัญชาการเบลนจะเป็นเด็กขี้แย แต่เด็กก็ร้องไห้ง่ายอยู่แล้ว ไม่ได้แย่ซะหน่อย"

"สำหรับคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องแย่ ในทางการแพทย์การร้องไห้จะช่วยปลดปล่อยความรู้สึกไม่ดีออกมา แต่ผมเกิดมาในตระกูลกลาโซ เป็นทายาทและผู้นำขององค์กรดาร์ก พ่อเคยบอกว่า ถ้าคนอื่นอ่านความรู้สึกและความคิดของผมได้ มันจะทำให้ตัวผมเองและคนรอบข้างเป็นอันตราย ตอนที่ผมเสียใจผมจึงร้องไห้ไม่ได้ ตอนที่มีความสุขก็หัวเราะไม่ได้ ต้องทำเป็นเมินเฉยและทำท่าทางให้น่ากลัว คนอื่นจึงไม่รู้ว่าผมคิดหรือรู้สึกยังไง มันจะช่วยให้ทุกคนปลอดภัย"

รูบี้กอดคอเขา เธอซบหน้าลงไปแล้วพึมพำ "แต่คุณก็ยิ้มมากขึ้นนะตอนที่อยู่กับฉัน คุณไม่กลัวว่าฉันจะรู้ว่าคุณคิดอะไร หรือทำร้ายคุณเหรอ?"

เบลนมองเข้าไปในดวงตาที่เป็นประกายของเธอ "ซอฟตี้ ผมรู้สึกสบายใจและมีความสุข ตอนที่อยู่กับคุณ"

น้ำเสียงของเธอฟังดูเศร้า "แต่คนของคุณไม่อยากให้เราคบกัน เราจะทำยังไงกันดี?"

เขากอดคอเธอ และแนบหน้าผากของเขากับหน้าผากเธอ จมูกของพวกเขาสัมผัสกัน เขาถอนหายใจแล้วบอกเธอ "ซอฟตี้ คุณคุ้มค่าที่จะเสี่ยง"