เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 725

หลังจากที่ถูกตั้งคำถามแล้วออกมาจากห้อง ชาโดว์กับโอล เค ลงมาข้างล่างและเห็นรูบี้นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น เธอกำลังใช้ช้อนคนไอศครีมเล่น

ชาโดว์มองรูบี้และชี้นิ้วไปที่เธอ "คุณอย่าเล่นกับความรู้สึกของผู้บัญชาการเบลนดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ให้อภัยคุณ!"

โอล เค แค่พยักหน้าให้รูบี้ เพราะกลัวว่าผู้บัญชาการเบลนจะดุเขา เขายิ้มอย่างเป็นกันเองแล้วดึงชาโดว์ออกมา "คุณซอฟตี้ เราไปก่อนนะครับ ชาโดว์คงไปทำให้ผู้บัญชาการเบลนไม่พอใจ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ช่วยไปทำให้เขาใจเย็นลงหน่อยนะครับ"

รูบี้มองพวกเขาเดินไป เธอทำเสียงไม่พอใจ "เขาเพิ่งจะตะโกนใส่ฉัน แล้วตอนนี้เขาอยากให้ฉันคุยกับเขางั้นเหรอ? ไม่มีทาง"

มันดีแล้วที่เธอไม่บอกพวกเขา

ชาโดว์ต้องไปพูดเรื่องไม่ดีของเธอให้ผู้บัญชาการเบลนฟังแน่

เขาทำเหมือนจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ และพวกเขาคิดจะให้เธอไปพูดดีกับเขางั้นเหรอ?

รูบี้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องทำงาน

เบลนนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่ รูบี้เคาะประตู "ผู้บัญชาการเบลน?"

เบลนทำท่าให้เธอเข้ามา

เธอเดินเข้ามาหาเขา เขาดึงเธอให้มานั่งบนตัก

"คุณทะเลาะกับชาโดว์และโอล เค เหรอ?"

เบลนกอดเอวเธอแล้วบีบเบา ๆ "ไม่ได้ทะเลาะหรอก พวกเขาแค่ไม่ชอบที่ผมกำลังคบกับใครบางคนน่ะ?"

รูบี้หัวเราะ "ทำไมพวกเขาไม่อยากให้คุณคบล่ะ? มันไม่ได้เป็นอาชญากรรมซะหน่อยที่จะคบกับใคร เบลน ฉันไม่รู้หรอกนะถ้าพวกเขาจะเป็นโสดไปทั้งชีวิต นี่มันเป็นชีวิตส่วนตัวของคุณนะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขานี่"

เบลนมองเธอแล้วพูดตามตรง "แต่สำหรับผมมันไม่เหมือนกันนะ ทุกอย่างที่ผมทำ ไม่ได้แค่ทำเพื่อตัวผมเองหรือตระกูล"

รูบี้เล่นผมด้านหลังคอของเบลน "แต่การที่คุณคบกับใครนั้น มันเกี่ยวกับพวกเขาด้วยเหรอ?"

"คนเราจะเปลี่ยนไปมากถ้าคุณคบกับใคร คุณจะไม่มีสมาธิ ชาโดว์ตำหนิที่ผมไม่เข้มงวดและไม่มีสมาธิ ในสองสามวันที่ผ่านมานี้ เขาพูดถูก"

รูบี้เม้มปาก "ถ้าคุณคบใครไม่ได้ มันก็โหดเกินไปนะ"

สำหรับคนที่อยู่ในตำแหน่งที่สำคัญนี้ มันเป็นความจริงที่เขาไม่ได้มีความสุขเหมือนคนอื่น ที่จะได้หัวเราะเมื่อมีความสุข และร้องไห้เมื่อเสียใจ...เบลนต้องแบกรับภาระมาทั้งชีวิต

"ผมร้องไห้เหมือนเด็กน้อยตอนที่ผมยังเป็นเด็ก แต่พ่อผมเกลียดความจริงข้อนั้น"

รูบี้มองท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไป เธอยิ้มบาง "ฉันนึกไม่ออกเลยว่าผู้บัญชาการเบลนจะเป็นเด็กขี้แย แต่เด็กก็ร้องไห้ง่ายอยู่แล้ว ไม่ได้แย่ซะหน่อย"

"สำหรับคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องแย่ ในทางการแพทย์การร้องไห้จะช่วยปลดปล่อยความรู้สึกไม่ดีออกมา แต่ผมเกิดมาในตระกูลกลาโซ เป็นทายาทและผู้นำขององค์กรดาร์ก พ่อเคยบอกว่า ถ้าคนอื่นอ่านความรู้สึกและความคิดของผมได้ มันจะทำให้ตัวผมเองและคนรอบข้างเป็นอันตราย ตอนที่ผมเสียใจผมจึงร้องไห้ไม่ได้ ตอนที่มีความสุขก็หัวเราะไม่ได้ ต้องทำเป็นเมินเฉยและทำท่าทางให้น่ากลัว คนอื่นจึงไม่รู้ว่าผมคิดหรือรู้สึกยังไง มันจะช่วยให้ทุกคนปลอดภัย"

รูบี้กอดคอเขา เธอซบหน้าลงไปแล้วพึมพำ "แต่คุณก็ยิ้มมากขึ้นนะตอนที่อยู่กับฉัน คุณไม่กลัวว่าฉันจะรู้ว่าคุณคิดอะไร หรือทำร้ายคุณเหรอ?"

เบลนมองเข้าไปในดวงตาที่เป็นประกายของเธอ "ซอฟตี้ ผมรู้สึกสบายใจและมีความสุข ตอนที่อยู่กับคุณ"

น้ำเสียงของเธอฟังดูเศร้า "แต่คนของคุณไม่อยากให้เราคบกัน เราจะทำยังไงกันดี?"

เขากอดคอเธอ และแนบหน้าผากของเขากับหน้าผากเธอ จมูกของพวกเขาสัมผัสกัน เขาถอนหายใจแล้วบอกเธอ "ซอฟตี้ คุณคุ้มค่าที่จะเสี่ยง"

เธอเคยรู้สึกมีความสุขแบบนี้มาก่อนครั้งหนึ่ง มันเป็นตอนที่แม่ชีจากสถาบันสังคมสงเคราะห์ให้ขนมปังเธอสองก้อน หลังจากที่เธอหิวมาทั้งวัน

ในตอนนั้นเธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ราวกับว่าเธอกำลังละลาย

เบลนทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น

มันดึกแล้วตอนที่เตียงยุบตัวลงข้างหนึ่ง

ร่างกายที่แข็งแรงและอบอุ่นอยู่ข้างหลังเธอ เขานอนกอดเธอ

เบลนได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จากหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา เขาขมวดคิ้วแล้วกระซิบ "ซอฟตี้?"

หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดไม่ตอบ

เบลนหันร่างของเธอมาและเห็นว่าเธอนอนหลับอยู่ ดูเหมือนว่าเธอกำลังฝัน ใบหน้าของเธอเปื้อนคราบน้ำตา

เธอกำลังร้องไห้

เธออยู่กับเขามานาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร

เธอร้องไห้ให้ใครกัน?

เบลนยกมือขึ้นมาแล้วเช็ดน้ำตาให้เธอ