เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 736

“แน่นอนว่าคุณไม่ใช่สัตว์ประหลาดล็อคเนส เบลน แต่…” รูบี้จงใจเอาจมูกของเธอเข้าไปใกล้ และดมกลิ่นที่คอเสื้อของเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่กลิ่นเหม็นสาปของคุณมันแรงมาก เบลน ขนาดจมูกฉันเป็นไซนัสอักเสบ ฉันยังไม่สามารถทนได้เลย”

รูบี้จงใจปิดจมูกของนิ้วมือของเธอหลังจากนั้น

เบลนดึงมือของเธอออกก่อนที่จะจ้องเขม็งด้วยดวงตาเข้มของเขา ในขณะที่เขาพูด “ทำไมผมถึงไม่รู้ว่าคุณเป็นไซนัสอักเสบ?”

“คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นไซนัสอักเสบ?”

เบลนจ้องมองเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกเธอให้หยุดแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ

หลังจากที่จ้องมองเธออยู่นาน เบลนก็จ้องเธออย่างขี้เล่น และพูดว่า “หึงเหรอ?”

“ฉันจะหึงทำไม?”

แม้ว่าเธอจะหึง เธอก็จะไม่หึงซินดี้ เป็นเพราะวิธีที่เธอมองไปที่เบลน เห็นได้ชัดว่าเธอหลงรักเขาอย่างโงหัวไม่ขึ้น

“คุณหึงซินดี้”

โดยไม่แม้แต่จะมอง รูบี้ก็มองตรงไปที่เบลนในขณะที่เธอพูดว่า “ฉันไม่หยุมหยิมขนาดนั้น”

แต่เบลนจับเอวของเธอแน่นขึ้น และแรงขึ้น ในขณะที่เขามองไม่เห็นความอิจฉาริษยาในสายตาของรูบี้เลยแม้แต่น้อย เพราะแบบนั้นจึงทำให้เบลนโกรธ

“ผู้บัญชาการกลาโซ แม้ว่าฉันจะไม่ใช่หญิงสาวที่อ่อนแอ แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิง คุณจับฉันแรงเกินไป มันทำให้ฉันเจ็บ”

เบลนเย้ยหยันก่อนจะสะบัดข้อมือของเธอทิ้ง พร้อมกับพูดว่า “คุณรู้ว่ามันเจ็บด้วยเหรอ? ผมคิดว่าคุณไม่รู้”

เบลนหันหลังและเดินออกไปจากห้องรับแขก หลังจากพูดแบบนั้น

รูบี้สะบัดข้อมือของเธอไปมา ก่อนจะบอกเบลนที่อยู่ที่ประตูแล้วว่า “ผู้บัญชาการกลาโซ ฉันไม่ชอบใช้ผู้ชายร่วมกับผู้หญิงคนอื่นในเวลาเดียวกัน ดังนั้นหากคุณยังแตะต้องผู้หญิงคนนั้น คุณก็เลิกคิดที่จะเข้ามาในห้องของฉันอีกได้เลย”

เบลนหยุดสักพักหลังจากได้ยินคำพูดนั้น เขาหันกลับมา และมองไปที่เธอก่อนจะพูดว่า “ผมไม่ใช่จักรพรรดิโบราณ และคุณก็ไม่ใช่ราชินี ผมไม่มีแผนจะสร้างฮาเร็ม ดังนั้นคุณสบายใจได้ ในระยะเวลาหนึ่งร้อยวันที่คุณอยู่ที่นี่ ผมจะไม่มองหาผู้หญิงคนอื่น”

รูบี้เลิกคิ้วก่อนจะตอบว่า “แน่นอน ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

เบลนดึงผ้าห่มคลุมร่างกายของเธออีกครั้ง ในขณะที่เขาพูด “ซินดี้ คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนที่ขี้อ่อย”

ซินดี้กัดริมฝีปากของเธอ และดูเศร้าเล็กน้อยในขณะที่เธอเริ่มน้ำตาคลอเล็กน้อยก่อนจะโอบกอดเอวของเบลนด้วยแขนทั้งสองทันที เธอพูดว่า “ได้โปรดอย่าผลักไสฉันไป นายท่านเบลน แค่คิดว่าเป็นฉันอยู่เป็นเพื่อนกับคุณนะ โอเคไหม? ฉันไม่ได้เจอคุณนานมากแล้ว และฉันก็คิดถึงคุณมาก”

สายตาของเบลนดูเย็นชาอย่างมาก ในขณะที่เขาดึงแขนเล็ก ๆ ของหญิงสาวออก ขณะที่เขาพูดอย่างเลือดเย็นว่า “ในเมื่อคุณอยากจะนอนที่นี่มาก ก็นอนเถอะ”

ซินดี้พูดไม่ออก

เบลนหันหลังกลับ และเดินออกจากห้องนอนใหญ่โดยไม่หันกลับไปมองด้วยซ้ำ

ซินดี้ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในที่สุดก็เริ่มร้องไห้ออกมา ดูเหมือนว่าแม้เธอจะแต่งตัวน้อยชิ้นแค่ไหน มันก็ไม่มีผลกระทบต่อเบลนเลย สิ่งนี้ทำลายความภาคภูมิใจในตนเองของเธออย่างมาก

แต่เธอไม่คิดว่าเบลนไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเธอเลย เพราะถ้าเบลนไม่มีความรู้สึกต่อเธอ แล้วทำไมเขาถึงยอมให้เธออยู่ข้างกายเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาล่ะ?

ด้วยความคิดนั้น ความรู้สึกทุกข์ทั้งหมดของเธอ ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนั้นอีกต่อไป ความเศร้าโศกของเธอกลับถูกแทนที่ด้วยความต้องการที่จะเอาชนะมากยิ่งขึ้น