เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 765

รูบี้จำลังตั้งใจเรียนเต้นรอบกองไฟ ทันใดนั้นเอวของเธอถูกมือใหญ่จับ ก่อนที่เธอจะถูกฝังไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างกระทันหัน

เธอเลิกคิ้วขึ้น และเมื่อเธอหันไป เธอก็เห็นใบหน้าคุ้มกันอย่างมากเขา

"กลับกันเถอะ เลิกเต้นได้แล้ว"

รูบี้หัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เธอแซว “คุณเป็นคนอยากให้ฉันเต้น และดูฉันทำตัวเองขายหน้า แต่เมื่อฉันเริ่มมีอารมณ์ร่วม คุณก็ต้องการให้ฉันกลับงั้นเหรอ? เบลนคุณตั้งใจทำอย่างนี้งั้นเหรอ?”

เบลนก้มศีรษะลงใกล้ใบหูของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแทะโลมว่า “ถ้าคุณอยากเต้นจริง ๆ คุณก็เต้นได้มากเท่าที่คุณต้องการในห้องของผม แต่คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เต้นที่นี่ต่อ เนื่องจากคุณกำลังสะกดทหารทุกคน”

รูบี้หัวเราะด้วยน้ำเสียงยุ่งเหยิงพร้อมกับถูจมูกของเธอ ในขณะที่เธอครุ่นคิดว่ามันจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ

เบลนจับมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วแอบหนีไปในฝูงคน

ทั้งสองเดินจูงมือกันกลับไปที่หอพักใต้แสงจันทร์

รูบี้เงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าที่ซูบผอมของเบลน เธอหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ คุณรู้ใช่ไหม ดังนั้นคุณจะปล่อยฉันเมื่อไหร่?”

เบลนลดสายตาลงและมองไปที่เธอ เขารู้สึกโหยหาอย่างหนักแต่เขาก็สิ้นหวังเช่นกัน เขาพูดว่า "เป็นความจริงการที่ให้คุณอยู่ที่นี่กับผมค่อนข้างอึดอัด และไม่สะดวกสะบาย ไม่ต้องพูดถึงที่ว่าสถานที่ปัจจุบันมันแย่มาก แต่การปล่อยคุณไป ฉันคงจะคิดถึงคุณมาก”

รูบี้กลอกตาไปที่เบลนและเสนอว่า "ทำไมเราไม่ทำแบบนี้ล่ะเบลน เนื่องจากที่นี่คือชายแดน และพูดตามตรง มันอยู่ใกล้ประเทศแซดมาก ถึงแม้ว่าฉันจะกลับบ้าน ฉันก็ไปหาคุณได้ทุก ๆ สองสัปดาห์ เบลน”

“โอ้ ใช่ ผมลืมไปว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา คุณยังสามารถเดินทางไปยังชายแดนตะวันตกได้ ไม่ว่าคุณจะมาจากประเทศแซดหรืออาร์”

รูบี้เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาหยอกล้อ เธอพูดว่า "แน่นอน และถ้าฉันบินมากับเฮลิคอปเตอร์ มันก็จะใช้เวลาเพียงแค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น แต่ถ้าครั้งหน้าฉันจะไปหาคุณจริง ๆ คุณต้องให้บัตรผ่านพิเศษให้ฉัน เบลน มิฉะนั้นฉันอาจถูกจับเหมือนผู้ที่ทำผิดกฎหมายอีกครั้ง”

“ถ้าพวกมันกล้าจับคุณอีก ผมจะจัดการพวกมันเอง”

รูบี้ยิ้มและพูดว่า “คุณรู้ไหม ฉันไม่ได้ใจอ่อนกับพวกเขาเพียงเพราะคิดว่าพวกเขาเป็นลูกน้องของคุณ หากพวกเขากล้าจับฉันอีก ฉันจะไม่ใจดีอีกต่อไป”

เบลนเอื้อมมือไปกอดเธอแน่น ในขณะที่เขาพูด “ผมควรจะขอบคุณคุณจริง ๆ เนื่องจากคุณมีเมตตาที่ไม่เด็ดหัวพวกเขา”

"ถูกตัอง"

เบลนมองไปที่หน้าตาสวยของเธอ ในขณะที่หัวใจของเขาสั่น เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ

“ซอฟตี้ คุณไม่คิดว่าน้อยเกินไปเหรอที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียวในสองสัปดาห์”

รูบี้พูดไม่ออก ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา สบตากับเขาแล้วพูดว่า "แล้วคุณอยากให้เราเจอกันบ่อยแค่ไหนล่ะ?"

"สำหรับผม อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง"

รูบี้ใช้นิ้วจิ้มคางอันหล่อเหลาของเขาและหรี่ตาลง เธอพูดว่า “เบลน ถึงแม้ว่าคุณจะมีเสน่ห์มาก แต่คุณไม่คิดว่าคุณขอมากเกินไปหน่อยเหรอว่าคุณอยากให้ฉันเจอคุณอาทิตย์ละครั้ง? "

เบลนหัวเราะเบา ๆ และจับมือเล็ก ๆ ของเธอ ในขณะที่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก เขาพูดว่า “ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่ และถ้าผมไปได้ ผมจะไปเยี่ยมคุณในตอนกลางคืน และกลับมาที่ฐานของผมในตอนเช้า คุณรู้ไหม วิธีนี้ผมจะสามารถอยู่กับคุณได้ทุกคืน"

“โอ้ ได้โปรด คุณทำให้มันดูเศร้ามาก มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของฉัน”

รูบี้เดินไปเดินมาตรงหน้าของเขา ในขณะที่มือทั้งสองข้างของเธอไขว่อยู่ด้านหลังของเธอด้วยท่าทางไร้กังวล

เบลนจับเธอ และคว้าแขนของเธอก่อนจะดึงเธอเข้าไปหาเขา และกระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยเสียงทุ้ม “อาทิตย์ละครั้ง ซอฟตี้ ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้”

รูบี้ยิ้มในขณะที่เธอมองไปที่สายตาที่เต็มไปด้วยความรักอันล้นเหลือของเขา และพูดว่า " ในเมื่อคุณรักฉันมาก ฉันจะยอมอย่างไม่เต็มใจแล้วกัน แต่..."

"อะไรอีก?"

เธอกดหน้าผากของเธอแนบกับเขา ในขณะที่ความเจ้าเล่ห์ประกายไปทั่วดวงตาของเธอ เธอพูดว่า "แต่... คุณจะต้องเป็นคนจ่ายค่าน้ำมันเครื่องบิน"

ในขณะที่เบลนมองไปที่เธอด้วยสายตาเร่าร้อน เขาตอบด้วยเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า "ก็ได้ ผมจะซื้อเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวให้คุณด้วยก็ได้"

ชายหนุ่มก้มหัวลง และจูบเธอภายใต้แสงจันทร์ในขณะที่กอดเธอ

…