เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 767

ณ ชายแดนตะวันตก

เสียงจั๊กจั่นร้องจอแจไปทั่วบริเวณรอบ ๆ ในช่วงบ่ายในฤดูร้อน สีเขียวเริ่มกระจายไปทั่วชายแดนรกร้างว่างเปล่า ทหารกำลังเดินแถวไปที่โรงอาหาร

มันเป็นวันศุกร์ และมีวันหยุดสั้น ๆ สำหรับทหารในตอนเย็น ไนน์วิ่งไปหาเบลนและถามว่า “ผู้บัญชาการ วันนี้เราหยุดพักกันในตอนเย็น เราไปเดินเล่นในเมืองด้วยกันดีไหมครับ?”

เบลนชำเลืองไปมองเขา และปฏิเสธเขา “มันน่าสนุกตรงไหนที่ได้เดินไปรอบ ๆ เมืองกับชายหนุ่มอย่างนาย?”

“เออ… การไปเที่ยวกับชายหนุ่มด้วยกันมันไม่ดีตรงไหน? ไปเที่ยวกับผู้หญิงมันสนุกกว่างั้นเหรอ?”

ในขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรั้ว เบลนก็เหยียบไปที่รั้ว สายตาของเขาจับจ้องไปที่พระอาทิตย์ตกดินในที่ไกล ๆ

เขาตอบอย่างเย็นชาว่า “ใช่ ฉันกำลังรอผู้หญิงของฉันมาทานอาหารเย็นด้วยกัน ฉันไม่มีเวลาให้นายหรอก”

ไนน์แอบดูถูกเขา “ไม่มีทาง คืนนี้รูบี้จะบินมาที่นี่งั้นเหรอ?”

“นายไม่เชื่อฉันเหรอ?”

“ผู้บัญชาการ ผมเกรงว่าผู้หญิงคนนั้นแค่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคุณ”

เบลนยังคงจ้องมองไปที่ท้องฟ้าสีแดงสดและทันใดนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็บินข้ามท้องฟ้ามา

ริมฝีปากของเบลนโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม ในขณะที่เขากระโดดลงจากรั้ว เขาคว้าเข็มขัดที่เขาถอดออกจากเอว แล้วแตะกับฝ่ามือของเขา เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้ไนน์มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

“เธอมาแล้ว”

ไนน์พูดไม่ออก

เขาขมวดคิ้ว และหันกลับไปมองบนท้องฟ้าอย่างสงสัย มีเฮลิคอปเตอร์กำลังบินอยู่บนท้องฟ้าจริง ๆ

เบลนมุ่งตรงไปยังทิศทางนั้น เขาตบไหล่ของไนน์ ในขณะที่เบลนเดินผ่านเขาไป “ขอตัวนะ นายไปหาคนอื่นดื่มกับนายในคืนวันศุกร์นะ”

เขาพูดอวด

ไนน์ส่งเสียงอืม “เห็นผู้หญิงมาก่อนเพื่อน ผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณนะ!”

เบลนตีเข็มขัดไปที่ฝ่ามือของเขา แล้วพูดโดยไม่หันกลับมามอง “นายจะตายแน่ถ้านายไม่ช่วยชีวิตฉัน”

ไนน์พูดไม่ออก

เออ เขาเป็นเจ้านายดังนั้นเขาจึงเป็นคนตัดสินใจ

ไนน์ตะโกนตามหลังเขา “คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เพียงเพราะคุณมีแฟนงั้นเหรอ?”

เบลนโบกมือ และตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่การมีแฟนที่ใช้เฮลิคอปเตอร์บินเพียงเพื่อมาหาแฟนของเธอเป็นเรื่องใหญ่”

มุมปากของไนน์กระตุก

เขามองไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่ค่อย ๆ ลงจอด และรอยยิ้มก็แผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเขา เขาคิดว่ารูบี้กับหัวหน้าของเขาช่างเหมาะสมกันจริง ๆ

ผู้หญิงธรรมดาจะไม่ใช้เฮลิคอปเตอร์บินตามลำพังมายังชายแดนตะวันตก เพียงเพื่อเจอกับแฟนหนุ่มของเธอ

…

รูบี้สะพายเป้ของเธอที่ไหล่ข้างหนึ่งของเธอ รูบี้ลงจากเฮลิคอปเตอร์ และเห็นชายหนุ่มที่กำลังรอเธออยู่ไม่ไกล

สายลมแห้งในต้นฤดูร้อนพัดผ่านใบหน้าของเขา

เบลนก้มศีรษะลงเพื่อมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของเขา มันเป็นเวลา 18:10 น.

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกับยิ้ม “คุณมาตรงเวลาอาหารค่ำเลย”

รูบี้เดินไปหาเขา และเบลนก็กางแขนออก

รูบี้ยิ้มจาง ๆ และเอื้อมมือไปกอดเขาเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ได้เจอแฟนหนุ่มของเธอมาหลายวัน

เธอวางคางบนไหล่กว้างของเขา และเย้ยหยันเขา “นายท่านเบลน คุณมีกลิ่นเหงื่อ”

เพราะเขาอยู่ที่ชายแดน ยิ่งไปกว่านั้นเขาฝึกทหารตลอดทั้งวัน และเขายังไม่ได้อาบน้ำจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีกลิ่นเหงื่อ

“คุณรังเกียจไหม?” เบลนผลักเธอออกเล็กน้อย และมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างอ่อนโยน

รูบี้ยิ้มและส่ายหัว เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ และจับเบลนเข้ามาในอ้อมแขนของเธออีกครั้ง “ฉันคิดถึงคุณมาก”

หลังจากพูดอย่างนั้น รูบี้ก็เงยหน้าขึ้น และจุ๊บเบลนไปที่ริมฝีปากของเขา

แม้ว่าจูบนั้นจะสั้นและรวดเร็ว แต่มันก็อบอุ่นและเย้ายวนในเวลาเดียวกัน หัวใจของเขาสั่นไหว

รูบี้เดินไปข้างหน้าพร้อมกระเป๋าเป้ของเธอแล้ว เบลนเดินตามเธอไป และคว้ากระเป๋าเป้จากไหล่ของเธอ

เขาถือกระเป๋าของเธอในมือข้างหนึ่ง ในขณะที่อีกข้างโอบเอวของเธอไว้ พวกเขาเดินไปที่หอพักด้วยกัน

“ฉันออกเดินทางประมาณบ่ายโมงวันนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้กินข้าวกลางวัน เย็นนี้เราจะทานอะไรดีคะ?”

เบลนมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เร่าร้อนของเขา ความหยอกล้อประกายไปทั่วใบหน้าของเขา

เบลนรับผิดชอบการย่างเนื้อแกะ ในขณะที่บทบาทของรูบี้คือการเพลิดเพลินกับอาหาร

“รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

รูบี้แสดงความคิดเห็นตามความจริงว่า “แกะตัวนี้ต้องวิ่งไปรอบสนามบ่อยมาก มันเหนียวมาก มันไม่มีกลิ่นเพราะมันปรุงรสได้ดีมาก มันอร่อยมาก”

เมื่อเห็นเบลนวุ่นอยู่กับการย่างเนื้อแกะให้เธอ เธอจึงหยิบไม้เสียบเนื้อแกะ และยื่นมันไปใกล้ปากของเขา

เบลนไม่ลังเลที่จะอ้าปากและกินอาหาร

พวกเขาไม่รู้สึกอึดอัดที่สนิทสนมกันเลยสักนิด

รูบี้ยิ้ม และกินเนื้อแกะเสียบไม้ที่เธอยื่นให้เบลนก่อนหน้านี้ เธอป้อนเบลนเป็นครั้งคราว

เจ้าของบาร์เป็นคนที่อบอุ่นมาก นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้พบกับเบลน เนื่องจากเบลนกับไนน์มักจะมาที่บาร์ในช่วงอาหารค่ำในวันศุกร์

ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อเธอเห็นรูบี้ เธอยิ้มและถามเบลน “นายท่านเบลน นี่แฟนของคุณเหรอคะ?”

เบลนพยักหน้าอย่างสุภาพ “ใช่ เธอชื่อซอฟตี้ เธอเป็นแฟนผม”

“นายท่านเบลน แฟนของคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก มาที่บาร์ของเรากับเธอบ่อย ๆ นะคะ แล้วฉันจะให้ส่วนลดกับคุณ”

มองไปที่รูบี้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา เขายิ้มด้วยความรัก "แน่นอน"

เจ้าของบาร์ให้เบียร์ฟรีกับพวกเขาสองขวด

รูบี้ค่อนข้างดื่มเก่ง เธอดื่มกินกับเบลนในเวลาเดียวกัน ไม่นานเธอก็อิ่ม

“คุณได้ส่วนลดเพียงเพราะฉันดูสวยงั้นเหรอ? ฉันไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเลย ถ้าฉันสวยขนาดนั้น ฉันกินฟรีเลยไม่ได้เหรอ?”

เบลนพูดอย่างครุ่นคิด “ถ้าเจ้าของเป็นผู้ชาย และคุณมาที่นี่คนเดียว คุณอาจจะได้กินฟรี”

รูบี้เท้าคางบนมือของเธอ และขมวดคิ้ว เธอถามเบลนอย่างจริงจังว่า “แต่ฉันดูเหมือนคนที่ไม่ควรล้อเล่นด้วย แม้ว่าฉันจะดูสวย แต่ฉันก็ไม่ใช่คนน่ารักเลย”

พูดถึงความน่ารัก… ในบรรดาผู้หญิงที่เธอรู้จัก เธอคิดว่าเซรีนเป็นผู้หญิงที่น่ารัก เธอดูเชื่อฟัง และน่ารัก ยิ่งกว่านั้นเธอนุ่มนวลแต่ก็ดูประหลาดเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

รูบี้ไม่ใช่คนประเภทที่ใคร ๆ ก็อยากจะเข้าใกล้เมื่อเจอเธอ

เบลนรู้สึกขบขันเมื่อมองไปที่ใบหน้าเคร่งขรึมของเธอ ทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าซอฟตี้มีด้านที่น่ารักของเธอขนาดนี้?

“คุณยายของผมจะต้องชอบคุณมากอย่างแน่นอน”