เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 77

ขณะที่ เวอเรียน มอนท์ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ออดี้สีขาวก็ขับไปข้างหน้าสองก้าวตามจังหวะของเธอ เธอลองเดินถอยหลังไปสองก้าวรถก็ถอยหลังไปสองก้าวเช่นกัน สิ่งนี้จึงทำให้เธอหยุดนิ่งและมองไปที่ชายในรถ เธอเม้มริมฝีปากของเธอและยิ้มอย่างเห็นอกเห็นใจ "คุณเควน ค่ะ ฉันคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องสนิทกันขนาดนี้ก็ได้นะคะ?”

"ผมบอกคุณไปแล้วนะครับ ว่าเราจะได้มีโอกาสทำงานร่วมกัน”

เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่ได้เจอกับชายผู้ไร้ยางอายเช่นนี้ “ฉันว่าฉันยังไม่ได้ตกลงร่วมงานกับคุณเลยนะคะ?”

ยานิ เควน ตอบกลับอย่างครุ่นคิดบางสิ่งไปด้วย “เมื่อมีใครสักคนเข้ามาเป็นส่วนในตระกูลเควน และเธอคนนั้นคิดที่จะจัดการกับคุณ คุณเองก็คงเห็นด้วยกับผมว่ามันไม่เรื่องง่ายในการรับมือและเผชิญหน้ากับเธอคนนั้นด้วยตัวคุณคนเดียว คุณคงไม่ต้องการให้ศัตรูคู่อาฆาตของคุณอยู่เหนือคุณ เพื่อเหยียบย่ำคุณตอนนี้ใช่ไหมล่ะ?”

สัญชาตญาณของเธอเตือนว่าผู้ชายอย่าง ยานิ เควน คงไม่มาเสียเวลาล้อเล่นกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้กับเธอหรอก ถ้าเธอตัดสินใจลงเรือลำเดียวกับเขาแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะทิ้งคว้างเธอไว้กลางทางอย่างแน่นอน

เวอเรียน ได้หันกลับไปดู วาเนลล์ ชีน ที่กำลังระเบิดอารมณ์อาละวาดอยู่ในโชว์รูมรถนั้น เธอฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะเก็บรถคันนี้ไว้ก็ล่ะกัน"

เธอตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะปั่นประสาทของ วาเนลล์ ชีน ให้จำคนอย่างเธอไปจนตาย!

ยานิ เควน ได้ลงจากรถออดี้สีขาว และกลับไปขับรถของตัวเองมาเทียบกับออดี้สีขาวของ เวอเรียน พร้อมพูดกับเธอว่า “เราจะพบกันในภายหลังอย่างแน่นอน คุณมอนท์”

พบกันในภายหลังอย่างนั้นเหรอ?

เวอเรียน ได้สันนิษฐานว่าการที่เขาให้รถคันนี้แก่เธอนั้นเป็นการหักหน้า วาเนลล์ ชีน ให้อับอายเพียงเท่านั้น การพบกันในภายหลังของเขานั้น หมายถึงการคืนรถให้เขาใช่ไหมนะ?

หลังจากขับออดี้ที่มีสมรรถภาพที่ดีเยี่ยมขนาดนี้ทำให้ เวอเรียน เกิดความลังเลเล็กน้อยที่จะส่งคืนมันให้ ยานิ รถพอร์ช คาเยนน์ สีดำของเขากำลังไล่ตามเธออย่างกระชั้นชิด ดูเหมือนว่าถ้าเธอไม่เต็มใจคืนรถให้เขา เขาจะตามเธอไปถึงบ้านเพื่อเอารถคืนเป็นแน่

เธอขับรถไปที่ร้านอาหารที่นัด กวิน เยลเลน เธอจะคืนรถให้เขาที่นั้น

เมื่อมาถึงร้านอาหาร เวอเรียน ได้จอดรถและรถพอร์ช คาเยนน์ก็ดัดขึ้นมาข้าง ๆ เธอ หลังจากที่ลงจากรถเธอก็โยนกุญแจรถให้เขา "คุณเควน ขอบคุณที่ร่วมมือในการแสดงก่อนหน้านี้นะคะ ฉันมีนัดอยู่ดังนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ หากคุณต้องการรถคันนี้กลับไปก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ”

ยานิ เควน ฉีกยิ้ม และขำเล็กน้อยขณะมองไปที่เธอ “ผมบอกให้คุณคืนรถให้ผมเหรอ?”

อะไรนะ? เขาไม่ได้ตามเธอเพื่อ…?

“ก็ไม่ได้บอกนะค่ะ แต่ฉันไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคุณต้องการอะไร”

“ไม่ว่าผมจะให้อะไรกับคุณ ผมก็ไม่มีวันเอาคืนเด็ดขาด ถ้าคุณไม่ชอบก็ทิ้งมันไปได้เลยครับ”

เวอเรียน เธอแอบแบ้ปากใส่เขา เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ใครมันจะไปโง่ทิ้งรถราคาแปดแสนทิ้งง่าย ๆ อย่างพวกเขากันล่ะ? สู้เอาไปขายซะยังจะดีกว่า!

ดูเหมือนว่า ยานิ เควน จะมองเห็นความสับสนในดวงตาของเธอ “ผมไม่ได้ตามคุณมาเพื่อให้แน่ใจว่าคุณคืนรถให้ผมซะหน่อย ตอนที่ผมตั้งใจให้รถคุณก่อนหน้านี้มันไม่ได้มีไว้เพื่อโชว์เท่านั้นนะครับ ผมก็แค่บังเอิญต้องมาพบใครบางคนเพื่อทานอาหารที่นี่เหมือนกันเท่านั้นเองครับ”

มันจะบังเอิญขนาดนั้นเลยเหรอ?

…

เมื่อเข้ามาในร้านอาหารและมาถึงที่นัดหมายไว้ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคู่รักที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงหน้าเธอในตอนนี้

กวิน เยลเลน คว้าแขนของ ยานิ เควน ทันทีแล้วเธอหน้าแดงพร้อมกับยิ้มอย่างเขิน ๆ “เวอเรียน ข่าวใหญ่ที่ฉันอยากจะบอกเธอก็คือ ฉันได้ตกลงคบกับใครบางคนแล้ว และแฟนของฉันก็คือเขาคนนี้ ยานิ เควน”

“...”

เวอเรียน มอนท์ เริ่มสับสนกับจุดประสงค์ของ ยานิ เควน มากขึ้นเรื่อย ๆ “แล้ว… พวกเธอสองคนมาคบกันได้ยังไง?”

“เราเจอกันที่บาร์โดยบังเอิญ เราดื่มด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาคืนนั้นความบริสุทธิ์ของฉันก็จะรักษาไว้ไม่ได้แน่นอน”

หลังจากที่เธอพูดเสร็จ กวิน เยลเลน ก็มองไปที่ ยานิ เควน ด้วยความรักพร้อมอิงแอบกับร่างของเขา

เวอเรียน ยกแก้วขึ้นดื่มน้ำมะนาวเพื่อแก้กระหาย

กวิน เยลเลน ก็แนะนำเธอ “ยานิ นี่คือเพื่อนรักที่ดีที่สุดของฉัน เวอเรียน มอนท์ พวกคุณทำความรู้จักกันไว้นะ”

ยานิ เควน ยิ้มและยื่นมือมาหาเธอ

เวอเรียน ไม่รู้ว่า ยานิ กำลังวางแผนอะไรอยู่ เธอก็กังวลว่ากวิน จะเข้าใจผิดในสถานการณ์นี้ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจับมือ ยานิ “สวัสดีค่ะ คุณเควน”

เธอไม่สามารถควบคุมจิตใจของเธอให้สงบได้เลยในระหว่างมื้ออาหารนี้ เธอกำลังคิดว่าจะจัดการกับรถราคาแปดแสนเหรียญนั้นอย่างไรดี เพราะเธอเองคงไม่สามารถยอมรับมันได้จริง ๆ เพื่อยอมทำตามความต้องการของเขาได้ ในตอนนี้เธอสับสนเป็นอย่างมากเธอไม่รู้เลยว่าจริง ๆ แล้ว ยานิ เป็นคนแบบไหนกันแน่ ถ้าเธอยอมรับรถคันนั้นจริงเธออาจตกหลุมพรางของเขาก็เป็นได้

“เวอร์เรียน ทำไมเธอไม่กินเลยล่ะ? จริงสิเธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกฉันนี้? มันคือเรื่องอะไรกันนะ”

เวอเรียน มองไปที่ ยานิ ตามสัญชาตญาณ “โอ้ ไม่มีอะไรหรอก มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”

กวินที่ยัง กอดแขนของ ยานิ พูดขึ้นว่า “ยานิไม่ใช่คนแปลกหน้านะเธอก็รู้ ครั้งต่อไปถ้าเราไปทานอาหารด้วยกันอีก ฉันก็จะพาเขาไปด้วยตลอดเลยนะ!”

เวอเรียน จำเป็นต้องเรื่องโกหกแทน “ฉันอยากถามว่าเธอจะเอาเงินแปดแสนเหรียญของเธอคืนเมื่อไหร่ ฉันเห็นเงินจำนวนนี้เข้าทุกวัน ๆ หัวใจของฉันก็หวั่นไหวนะเพราะฉันเองก็เป็นแค่คนธรรมดานี้นะ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเผลอใช้มันโดยไม่ได้ตั้งใจนะ”

“ใช้ได้ตามสบายเลยถ้าเธอต้องการ ถึงครอบครัวของฉันจะไม่ให้ค่าเลี้ยงดูฉันแล้ว แต่ยานิก็จะจ่ายให้ฉันอยู่แล้ว”

เมื่อดูการแสดงความรักที่โรแมนติกของพวกเขาแล้ว เวอเรียน ก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที