เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 78

มีอะไรที่ไม่รู้เกี่ยวกับการอ่านนิทานของเด็กเหรอ?

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอ่านตามเนื้อเรื่องได้อย่างไร?

เวอเรียน รีบขับรถออดี้ คันนั้นซึ่งมีมูลค่าแปดแสนเหรียญกลับไปที่บ้านของ ครอบครัวฟัดด์ ด้วยทันทีที่เธอเข้าไปในห้องของ เจลลี่ บีน สิ่งที่เธอเห็นคือเด็ก และผู้ใหญ่ที่อยู่ในห้องเดียวกัน เด็กนอนอยู่บนเตียงพร้อมไอแพดเพื่อดูการ์ตูน ในขณะที่ผู้ใหญ่... กำลังเลื่อนดูโทรศัพท์ข้างเตียง ไม่แน่ใจว่าเขากำลังดูข่าวตลาดหุ้นอยู่หรืออย่างไร

“หนูยังไม่หลับใช่ไหม เจลลี่ บีน ?”

เวอเรียน เหลือบตาของเธอมองเวลาบนนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มห้าสิบนาทีแล้ว

ทันทีที่เจ้าตัวดีได้ยินเสียงของเธอ ก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าเล็ก ๆ นั้นทันที “มอนตี้ขา!”

ฮีลตัน พูดอย่างใจเย็น “เธอกลับมาแล้วเหรอ?”

เวอเรียน พยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉัน… ฉันรีบกลับไปอ่านนิทานก่อนนอนให้ เจลลี่ บีน ฟัง ฉัน… ยังมาทันเวลาอยู่ใช่ไหม?”

เจลลี่ บีน ที่ดูเต็มไปด้วยพลังนั้นเธอยืนขึ้นพร้อมกับร่างเล็ก ๆ สั้น ๆ ของเธอจากเตียง และกอดคอของ เวอเรียน “มอนตี้ขา คุณพ่อ และหนูรอคุณมานานแล้วนะคะ แม้แต่ดวงตาของหนูก็เหนื่อยล้าจากการดูการ์ตูนมากเลยค่ะ”

เวอเรียน กอดเจ้าตัวดีพร้อมกับความอยากรู้อยากเห็นที่ฉายอยู่ในหัวใจของเธอ เธอจึงเปลี่ยนสายตาไปที่ฮีลตัน

เขา... กำลังรอเธอด้วยเหมือนกันเหรอ?

เขาลุกขึ้นในขณะที่อารมณ์ของเขานั้นดูเหมือนจะสงบลงเล็กน้อยแล้ว “ไปเล่านิทานก่อนนอนให้ เจลลี่ บีน ฟังหน่อยสิ ฉันยังมีงานต้องไปทำต่อ”

ฮีลตัน ได้เดินไปเกือบถึงที่ประตูแล้ว เจลลี่ บีน ก็พูดอย่างกล้าหาญว่า “คุณพ่อเองก็รอ มอนตี้ มาทั้งคืนแล้วนี่คะ ทำไมคุณพ่อต้องทิ้งช่วงเวลาที่ มอนตี้ กลับแล้วมาด้วยล่ะคะ? คุณพ่อช่วยเล่านิทานด้วยกันได้ไหมคะ?”

“ ... ”

มีความร้อนได้ล่ามไปทั้งใบหน้าทำให้ เวอเรียน หน้าแดงทันที และดูเหมือนว่าเขาเองก็กำลังรอเธออยู่จริง ๆ ด้วย

เขามีสีหน้าไม่เต็มใจเล็กน้อย เขายกกำปั้นขึ้นไปที่ปากของเขาและกระแอมไอแก้อึดอัดใจสองสามครั้ง “พ่อไม่ชอบฟังนิทานน่ะ”

ทันทีที่เขาพูดเสร็จเขาก็ออกจากห้องนอนของ เจลลี่ บีน ด้วยขายาว ๆ ของเขา

เจลลี่ บีน เล่นกับผมยาวของ เวอเรียน อย่างสนุกสนาน เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ ไร้เดียงสาว่า “มอนตี้ขา คุณพ่อเขินใช่ไหมคะ?”

“อืม… เขาอาจจะไม่ชอบฟังนิทานจริง ๆ ก็ได้จ๊ะ”

ฮีลตัน จะอายได้อย่างไร? ถ้าเขารู้สึกอายจริง ๆ เขาคงไม่เคยทำสิ่งที่อธิบายไม่ได้กับเธอหรอกใช่ไหม?

เมื่อฉากที่น่าสยดสยองเหล่านั้นทำให้ใจของเธอรู้สึกอึดอัดอย่างท่วมท้น มันทำให้เธอหน้าแดงและหัวใจเต้นเร็วขึ้น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง เธออุ้ม เจลลี่ บีน ไปที่เตียงทันทีและเริ่มอ่านนิทานก่อนนอนของเธอ

…

ฮีลตัน ได้มองเห็น ออดี้ สีขาวข้างหน้าต่างในห้องทำงานของเขา

คิ้วของเขากระตุกทันที

จากนั้น ฮีลตัน ได้โทรศัพท์หาใครบางคนทันที

โทรศัพท์นั้นใช้เวลานานมากก่อนที่จะรับสายและปลายสายรับด้วยเสียงที่ดังมาก

“สวัสดีค่ะลุง? ทำไมวันนี้คุณถึงที่โทรหาฉันได้ล่ะ?"

ฮีลตัน ถามขึ้นพร้อมกับที่เม้มริมฝีปากเพื่อฟังคำตอบ “วันนี้เธอทานอาหารเย็นกับใคร?”

“เพื่อนที่ดีที่สุด และแฟนของฉันไง”

หมายความว่าอาหารค่ำที่ เวอเรียน ในคืนนี้ไม่ได้อยู่กับ กวิน เท่านั้นความเป็นจริงแล้วเธอไปกับคู่รักของเธอด้วยอีกคน

กวิน เยลเลน รู้สึกแปลก ๆ “นั่นเป็นเรื่องแปลกมากเลยนะ คุณลุงรู้ได้อย่างไรว่าคืนนี้ฉันไปกินข้าวกับใครบางคนน่ะ”

ฮีลตัน เย้ยหยัน “ปีหนึ่งมีสามร้อยหกสิบห้าวัน และมีวันไหนบ้างที่เธอจะไม่กินข้าวนอกบ้านนะ”

กวิน เยลเลน หัวเราะอย่างน่าอึดอัดเนื่องจากนั่นดันเป็นเรื่องจริงเสียด้วยสิ “แต่คุณลุง… เรื่องฉันมีแฟนตอนนี้อย่าเพิ่งบอกแม่ไม่ได้เหรอคะ? ถ้าแม่ของฉันรู้เรื่องนี้เธอจะเริ่มซักไซ้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ความสัมพันธ์ของฉันยังไม่มั่นคง และแม่อาจทำให้แฟนของฉันตกใจจนหนีไปแล้วฉันจะทำอย่างไร!”