เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 79

ใบหน้าหล่อเหลาของ ฮีลตัน ดูขมขื่นในขณะที่ เวอเรียน พึมพำ “ฉันไม่ใช่ภรรยาที่แท้จริงของคุณ เจลลี่ บีนนั้นมันก็เป็นอุบัติเหตุ คุณวางแผนจะทำอย่างไรถ้ามีเจ้าตัวน้อยเพิ่มมาอีกคน?”

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า เจลลี่ บีน เป็นเด็กอุ้มบุญที่เธอคลอดเมื่อสามปีก่อนและไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เดิมทีเธอมีข้อตกลงง่าย ๆ กับเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอไม่เพียงสูญเสียคุณค่าของตัวเอง แต่หัวใจของเธอเองก็ต้องอับปางลงในไม่ช้านี้

“ถ้าท้องก็แค่คลอด ไม่ใช่ว่าคุณไม่เคยมีลูกมาก่อน”

น้ำเสียงของเขานั้นฟังดูสบาย ๆ และเย็นชา สิ่งนี้ทำให้ เวอเรียน ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจในทันที

มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะพูด แล้วใครจะมีสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเด็กเมื่อเวลานั้นมาถึง? ฝ่ายไหนจะได้เด็กไป?

“ฉันไม่ใช่แค่เครื่องผสมพันธุ์ของใครนะ”

เขามีสิทธิ์อะไรที่จะบังคับให้เธอมีลูกโดยไม่มีเงื่อนไขอย่างนั้นเหรอ? ไม่ต้องพูดถึงเมื่อคืนที่ผ่านมานั้นเลย ‘การใกล้ชิดอย่างดุเดือด’ นั้นเป็นเธอที่ถูกบังคับซึ่งเธอไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้นตั้งแต่แรก

ดวงตาที่น่าหลงใหลของเขาทั้งคู่จ้องมาที่เธออย่างตั้งใจ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันและความโกรธอย่างรุนแรงที่ซ่อนอยู่อยู่เบื้องหลังดวงตาคู่นั้น

เธอไม่เต็มใจที่จะให้กำเนิดลูกอย่างนั้นหรือ เธอไม่เต็มใจที่จะมีลูกกับเขา?

ไม่รู้ว่าเธอดึงความกล้าบิ่นที่ไหนมา เธอถึงได้กล้าแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าไม่เต็มใจบนใบหน้าของเธอขนาดนี้ แต่ความโกรธที่ลุกเป็นไฟที่ไม่อาจควบคุมได้นั้นกำลังก่อตัวขึ้นในใจของเขา ดังนั้นคำพูดของเขาจึงไร้ความปรานี “เธอไม่ได้เป็นเครื่องผสมพันธุ์ของฉันเมื่อสามปีที่แล้วมาก่อนหรอกเหรอ? แล้วเธอจะกลัวอะไรถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอได้ซีดลงในทันที เธอประสานมือและยืนเงียบ ๆ อยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน หลังจากเงียบอยู่นานเธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฮีลตัน ฟัดด์ ฉันรู้ว่าคุณกำลังดูถูกฉันอยู่ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำลายตัวเองเหมือนเมื่อสามปีก่อนหรอกนะ คุณไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อตอกย้ำซ้ำเติมให้ฉันอับอายอยู่ตลอดเวลาก็ได้”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หันกลับไปแล้วเดินไปที่ประตู

ฮีลตัน ยกมือขึ้นแล้วนวดคิ้วเข้าหากันเนื่องจากหัวของเขาเริ่มอีกอาการปวดขึ้นมาเล็กน้อย เขานั่งอยู่ข้างเตียงและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เธอจะไปไหน?”

เธอไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงพูดแค่ว่า “คืนนี้ฉันจะนอนกับ เจลลี่ บีน คุณเองก็ควรพักผ่อนได้แล้ว”

เวอเรียน กลั้นความเจ็บปวดในใจ เธอออกจากห้องนอนอย่างเร่งรีบ เธอก้าวออกมาด้วยความรู้สึกขมขื่นที่เธอได้กลั้นไว้ในลำคอก็ออกมาทันที ดวงตาของเธอเริ่มมีสีแดงขึ้นเล็กน้อย

ฮีลตัน ฟัดด์ เขาพูดกับเธออย่างนั้นได้อย่างไร?

…

ในเวลาห้าทุ่มครึ่งในคฤหาสน์ทั้งหลังมีแต่ความเงียบ ฮีลตัน มีอาการนอนไม่หลับ หลังจากนอนพลิกตัวอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน

เขารู้ว่าสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ได้รุนแรงจนล้ำเส้นเธอไปบ้าง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอรับรถคันนั้นมาจาก ยานิ เควน หรือเธอแอบกินยาคุมกำเนิดสิ่งไหนกันแน่ที่ทำให้เขาระเบิด

ปกติแล้วเขาเป็นคนอารมณ์ร้าย และนิสัยของเขาก็เป็นที่รู้กันดีว่าแย่แค่ไหน

นิสัยใจคอของ เจลลี่ บีน ปกตินั้นค่อนข้างอ่อนโยน ดูเหมือนว่าเธอได้รับเศษเสี้ยวของเธอมาบ้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเพิ่งตื่นนอน เจ้าตัวดีจะไม่หยุดร้องไห้คร่ำครวญ และจะใช้เวลาเป็นครึ่งวันในการทำหน้ามุ่ย ไม่สนใจผู้คน บางครั้งเมื่อเธอรู้สึกกระวนกระวายใจหลังจากตื่นขึ้นมาเธออาจใช้เวลาทั้งวันไม่สนใจใครเลย ลักษณะเฉพาะนั้นได้รับการถ่ายทอดมาจากเธออย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึง เจลลี่ บีน เขาก็นึกถึงเธอเองชอบแสดงความไม่พอใจเช่นกัน บนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอปรากฏขึ้นในใจของเขา

เขาดึงผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งข้างเตียง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของ เวอเรียน ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็ดังขึ้น

หน้าจอสว่างวาบและแสดงรายชื่อของ ยานิ เควน

ดวงตาสีดำมุกคมอันคมเข้มของเขายิ่งดำดิ่งลงไปในขณะที่เขานิ่งเงียบเป็นเวลาสามวินาทีก่อนที่จะตัดสายทิ้งจากนั้นลบบันทึกการโทรเข้า

…

ฮีลตัน เข้ามาในห้องของเจ้าตัวดีสิ่งที่เขาเห็นคือ เวอเรียน กอดร่างเล็ก ๆ ของ เจลลี่ บีน พวกเธอนอนหลับสนิท

เขาเดินเบา ๆ และแยก เจลลี่ บีน ออกจากอ้อมแขนของ เวอเรียน จากนั้นก็อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เธอกำลังหลับสนิทแต่เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอถูกยกขึ้นด้วยแขนที่แข็งแรงคู่หนึ่ง แม้ว่าจะมีการเคลื่อนไหวบ้าง แต่เธอก็ยังรู้สึกปลอดภัยและไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่ว่าในตอนนี้เธอได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของเขาโดยไม่รู้ตัว

…

เช้าวันรุ่งขึ้น เวอเรียน เอื้อมมือจะไปกอด เจลลี่ บีน ตามสัญชาตญาณ ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เธอเลย เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็รู้ว่าเธอนอนอยู่ในห้องของฮีลตัน

เขาไปอุ้มเธอมานอนที่นี่อย่างนั้นเหรอ?

เวอเรียน เกาหัวของเธออย่างงุนงงเนื่องจากเธอจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เลย

หลังจากสดชื่นขึ้นแล้วที่ชั้นล่างเธอก็เห็นเขาพา เจลลี่ บีน ออกจากไปที่ประตูด้านหน้าแล้ว เจลลี่ บีน บ่นอย่างไม่ค่อยพอใจและเม้มริมฝีปาก “ทำไมคุณพ่อถึงชอบให้หนูกินอาหารเช้าในรถเสมอด้วยละคะ? หนูอยากกินข้าวพร้อมกับมอนตี้ นะคะ!”