เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 773

ณ ประเทศเอ็มที่เมืองเฟรม

พวกเขาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเดรค

"เธอเป็นอย่างไรบ้าง?"

“นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง แม้ว่าปริมาณยาในร่างกายของเธอจะแรงมาก แต่การฉีดน้ำเกลือจะช่วยเจือจางมัน เธอจะฟื้นขึ้นมาในอีกไม่ช้า”

เดรคพยักหน้าเมื่อได้ยินสิ่งที่หมอพูด เขานั่งลงข้างเตียงและขมวดคิ้ว ในขณะที่มองไปที่หญิงสาวที่หมดสติอยู่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

ป้าโบวี่ หญิงสาวรับใช้เคาะประตู แล้วเดินเข้ามาเงียบ ๆ หลังจากที่หมอออกไป

“นายท่านคะ ข้าวต้มพร้อมแล้วค่ะ”

สายตาของเดรคจ้องมองไปที่ใบหน้าของรูบี้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "ทำให้มันอุ่นไว้"

"ได้เลยค่ะ"

เธอดูไม่มีทางสู้และอ่อนแอเมื่อเธอหลับ เขาต้องการที่จะปกป้องเธอ

เดรคยกมือขึ้นเพื่อปัดผมที่ร่วงลงมาบนหน้าผากของเธอไปข้างหลังใบหูของเธอ

เขานึกถึงความทรงจำเมื่อ 18 ปีก่อน ตอนนั้นเธอยังเด็กอยู่ เนื่องด้วยเป็นคนที่ดื้อรั้นและไม่ค่อยพูดจา เธอจึงมักถูกรังแกโดยเด็กเกเรที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เธอเป็นคนหัวแข็งมาก แม้ว่าเด็กคนอื่นจะแย่งอาหารของเธอไป เธอก็ไม่เคยยอมแพ้และขอโทษ เธอมักจะทะเลาะกับเด็กคนอื่นดังนั้นเธอจึงมักได้อดอาหาร

เขาแก่กว่าเธอสามปี ตอนนั้นพวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน พวกเขาชอบอยู่ห่างจากผู้คน และเคยชินกับการหมางเมิน

เขาขโมยซาลาเปาจากห้องครัวในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และทำให้พวกมันอุ่นในอ้อมแขนของเขา หน้าอกของเขาร้อนแต่เขาทนความเจ็บปวดเพียงเพื่อให้แน่ใจว่าซาลาเปาของเธออุ่นพอ

เธอไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน ดังนั้นเธอจึงกินซาลาเปาอย่างมูมมาม เธอสำลักอาหารของเธอ และหน้าของเธอแดง แต่เธอยังคงยัดซาลาเปาเข้าไปในปากเพราะเธอหิวเกินไป

ยาคอฟคิดว่าพวกเขาจะปกป้อง และให้ความอบอุ่นแก่เธอตลอดไป

แต่ตระกูลเดรคเจอเขาและพาเขาไป เขาขอร้องปู่ของเขาให้พารูเบสไปด้วย แต่ผู้นำที่เข้มงวดของตระกูลเดรคไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงสั่งให้คนของเขาอุ้มยาคอฟเข้าไปในรถ และขับออกจากสถานรับเลี้บงเด็กกำพร้า

วันนั้นเขานั่งบนเบาะอุ่นของรถหรู แล้วหันกลับไปมองที่เธอ เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งไล่ตามรถไปเรื่อย ๆ และเธอก็ค่อย ๆ หายไปจากสายตาของเขา

ในปีที่สองหลังจากที่เขาเริ่มอาศัยอยู่กับตระกูลเดรค เขาเรียนอย่างหนักเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเดรค นอกจากนี้เขายังอยากให้ปู่ของเขาพารูเบสมาที่ครอบครัวเดรคด้วย

เมื่อปู่ของเขาตกลงที่จะรับเลี้ยงรูเบส และพวกเขากลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอก็รับอุปการะจากครอบครัวอื่นไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ครอบครัวที่รับเลี้ยงเธอเป็นคนลึกลับอย่างมาก แม่ชี และผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดเผยตัวตนของครอบครัวที่รับรูเบสไปเลี้ยง

ยาคอฟไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะถูกรับเลี้ยงโดยคนจากองค์กรไลท์ เพียงเพราะเขามาช้าไปนิดเดียว

เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับการใช้ชีวิตบนเส้นด้ายทุกวัน หลังจากเข้าร่วมองค์กรไลท์

ยาคอฟจับมือเธอและจูบมันโดยไม่รู้ตัว เมื่อมองไปที่เธอที่ยังคงหมดสติอยู่ เขาก็พูดว่า “รูเบส ต่อจากนี้ไปผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องทนทุกข์แม้แต่สักนิดเดียว”

เขากำลังพูดกับรูบี้ แต่มันก็รู้สึกเหมือนกำลังพูดกับตัวเขาเองเหมือนกัน

รูบี้รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และเห็นชายหนุ่มกำลังจับมือเธอ ในขณะที่มองมาที่เธอด้วยความรัก

เธอฟื้นตัวหลังจากฤทธิ์ยาหมดลง เธอลุกขึ้นนั่งเพื่อป้องกันตัวเอง และดึงมือของเธอออกจากยาคอฟ

"คุณคือใคร? ที่นี่ที่ไหน?"

ยาคอฟมองไปที่การสายตาที่เฉียบคมและระวังตัวของหญิงสาว เขากำลังจะเข้าไปใกล้รูบี้ แต่เธอหยุดเขา

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”

ใบหน้าของยาคอฟมืดลงเล็กน้อย เขานั่งลงข้างเตียงและมองไปที่เธอ “คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”

รูบี้มองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอ เขาดูหล่อ และดูค่อนข้างคุ้นเคย…

เธอมองเขาสักพักหนึ่ง แต่เธอก็ยังรู้สึกระมัดระวังตัว อย่างไรก็ตาม คิ้วของเธอเริ่มผ่อนคลาย และเธอก็พูดว่า “คุณคือ…”

คลื่นแห่งการรอคอยอย่างคาดหวังพัดผ่านใบหน้าของยาคอฟ

ในที่สุดเธอก็จำเขาได้งั้นเหรอ?

“คุณ… คุณคือคนที่มอบเนคไทให้ฉันที่ห้างสรรพสินค้าวันก่อน”