เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 790

เช้าวันต่อมา บอยล์กำลังดูตลาดหุ้นบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น

เฮกเตอร์ออกมาจากห้องของเขา เขาเกาศีรษะและผมที่ยุ่งของเขา แล้วถามบอยล์ "วันนี้นายจะไปมหาวิทยาลัยหรือเปล่าบอยล์ ถ้าไม่ไปช่วยซักผ้าให้ฉันด้วยสิ? ฮี่ฮี่"

"ไม่ วันนี้ฉันต้องไปที่สำนักงานกฎหมาย ฉันมีของสำคัญต้องให้นายเอาไปที่มหาวิทยาลัยด้วย"

เฮกเตอร์ถาม "ของสำคัญอะไร?"

บอยล์ส่งโทรศัพท์สีขาวให้เฮกเตอร์

เฮกเตอร์รับโทรศัพท์มาแล้วตรวจดู มีสติ๊กเกอร์น่ารักติดอยู่ด้านหลัง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของเด็กผู้หญิง เขาถาม "นายไปเจอโทรศัพท์ของเด็กผู้หญิงได้ยังไง?"

"ปีหนึ่ง เอกอังกฤษ เชอรีช ฟัดด์ ไปที่นั่นแล้วเอาโทรศัพท์คืนให้เธอ"

ดวงตาของเฮกเตอร์เป็นประกายตอนเขาพูด "ทำได้ดีนี่ บอยล์! ทำได้ดีมาก! นายใช้เวลาแค่ไม่กี่วันโปรยเสน่ห์ให้สาวน้อย! บอกมาเลยนะ นายกำลังคบกับเธอหรือเปล่า?"

บอยล์ตอบเสียงเรียบ โดยไม่ละสายตาจากหน้าจอเลย "นายคิดจริง ๆ เหรอ ว่าฉันมีเวลาเล่นเกมกับยัยเด็กนั่น?"

เฮกเตอร์ถูจมูกแล้วคิดในใจ 'ก็ฟังขึ้นนะ ไม่มีใครเข้าใจบอยล์ได้ดีกว่าฉันแล้ว เพราะฉันรู้จักมันมาหลายปี'

สิ่งเดียวในชีวิตที่บอยล์สนใจ ก็คือการหาเงินให้มาก

เมื่อเฮกเตอร์นึกถึงใบหน้าที่น่ารักของเชอรีช เขาก็ถอนหายใจแล้วจงใจพูด "เห้อ คุณหนูฟัดด์ต้องใจสลายเพราะนาย นายจะโง่ก็ตอนที่คบกับสาวแหละนะ"

บอยล์ไม่สนใจเขา

เชอรีชหาไวไฟอย่างหมดหวัง เธอเอาแท็บเล็ตเข้ามาในโรงอาหาร เธอไม่ได้รับข้อความเตือนเฟสบุ๊คเลย

แปลก ทำไมบอยล์ไม่ติดต่อเธอล่ะ?

วิทนีย์แหย่เธอ "บางทีบอยล์คงขายโทรศัพท์ของเธอที่ตลาดมือสองแล้วก็ได้ มันราคาแพงนะ"

เชอรีชเช็ดเหงื่อแล้วพูด "บอยล์ไม่ใช่คนแบบนั้นนะ"

หลังจากที่เธอทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว และแยกกับวิทนีย์ เธอก็ไปที่ห้องเรียนของเธอ

ไม่นานแมนดี้ที่นั่งข้างเธอ ก็ดึงแขนแล้วบอกเธอ "นี่ เชอรีช มีคนถามหาเธอข้างนอกน่ะ"

ดวงตาของเชอรีชเป็นประกาย เธอมั่นใจว่าต้องเป็นบอยล์

เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

แต่เมื่อชายหนุ่มหันมา รอยยิ้มของเธอก็หายไป

"คุณคือ..."

เฮกเตอร์พูดด้วยรอยยิ้ม "คุณคงผิดหวังที่บอยล์ไม่ได้เอาของสิ่งนี้มาคืนคุณใช่ไหม?"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอหน้าแดงเพราะคำพูดของเขา

เฮกเตอร์ส่งโทรศัพท์คืนให้เธอ "ผมพักห้องเดียวกับบอยล์ ผมชื่อเฮกเตอร์ แซคคารี่ เรียกผมว่าเฮกเตอร์ก็ได้ บอยล์ให้ผมเอาโทรศัพท์มาคืนให้คุณ คุณควรเก็บของสำคัญไว้ให้ดีนะ คุณอาจไม่ได้คืนถ้าคนอื่นเจอมัน"

เชอรีชพยักหน้า "ขอบคุณนะ เฮกเตอร์"

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะ"

เชอรีชอดเรียกเขาไม่ได้ "นี่ เฮกเตอร์...ทำไมบอยล์ถึงให้คุณมาล่ะ? เขาอยู่ไหนเหรอ?"

เฮกเตอร์ไม่ได้เป็นคนบ้าหาเงินเหมือนบอยล์ เขารู้ความหมายของเธอทันที เขายิ้มแล้วตอบ "อ๋อ บอยล์น่ะเหรอ? วันนี้เขามีงานต้องทำเลยมาไม่ได้ คุณน่าจะรู้ว่านักศึกษาปีสามนั้นงานยุ่ง"

เชอรีชอดสงสัยเรื่องของบอยล์ไม่ได้

"บอยล์ยังหางานอยู่เหรอ?"

"เปล่าหรอก คุณก็รู้ว่าเขาเรียนเก่ง เขาไม่ต้องหางานเองหรอก ที่จริงแล้วเราเริ่มทำงานที่สำนักงานกฎหมายด้วยกัน ผมไม่ต้องไปช่วยเลย เพราะบอยล์กับเพื่อนอีกคนจัดการงานที่นั่นได้"

ดูเหมือนว่าเขาจะงานยุ่งจริง ๆ และไม่มีเวลามาหาเธอ ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากมาเจอเธอ

เชอรีชรู้สึกดีขึ้นเมื่อคิดแบบนั้น

เฮกเตอร์ทิ้งท้ายด้วยคำพูดแปลก ๆ "อ้อ จริงสิ ผมจำได้แล้ว บอยล์อยากให้ผมบอกคุณ ว่าเขาจะเลี้ยงข้าวคุณถ้าคุณว่าง"

เชอรีชรู้สึกสุขใจมาก