เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 790
เช้าวันต่อมา บอยล์กำลังดูตลาดหุ้นบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น
เฮกเตอร์ออกมาจากห้องของเขา เขาเกาศีรษะและผมที่ยุ่งของเขา แล้วถามบอยล์ "วันนี้นายจะไปมหาวิทยาลัยหรือเปล่าบอยล์ ถ้าไม่ไปช่วยซักผ้าให้ฉันด้วยสิ? ฮี่ฮี่"
"ไม่ วันนี้ฉันต้องไปที่สำนักงานกฎหมาย ฉันมีของสำคัญต้องให้นายเอาไปที่มหาวิทยาลัยด้วย"
เฮกเตอร์ถาม "ของสำคัญอะไร?"
บอยล์ส่งโทรศัพท์สีขาวให้เฮกเตอร์
เฮกเตอร์รับโทรศัพท์มาแล้วตรวจดู มีสติ๊กเกอร์น่ารักติดอยู่ด้านหลัง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของเด็กผู้หญิง เขาถาม "นายไปเจอโทรศัพท์ของเด็กผู้หญิงได้ยังไง?"
"ปีหนึ่ง เอกอังกฤษ เชอรีช ฟัดด์ ไปที่นั่นแล้วเอาโทรศัพท์คืนให้เธอ"
ดวงตาของเฮกเตอร์เป็นประกายตอนเขาพูด "ทำได้ดีนี่ บอยล์! ทำได้ดีมาก! นายใช้เวลาแค่ไม่กี่วันโปรยเสน่ห์ให้สาวน้อย! บอกมาเลยนะ นายกำลังคบกับเธอหรือเปล่า?"
บอยล์ตอบเสียงเรียบ โดยไม่ละสายตาจากหน้าจอเลย "นายคิดจริง ๆ เหรอ ว่าฉันมีเวลาเล่นเกมกับยัยเด็กนั่น?"
เฮกเตอร์ถูจมูกแล้วคิดในใจ 'ก็ฟังขึ้นนะ ไม่มีใครเข้าใจบอยล์ได้ดีกว่าฉันแล้ว เพราะฉันรู้จักมันมาหลายปี'
สิ่งเดียวในชีวิตที่บอยล์สนใจ ก็คือการหาเงินให้มาก
เมื่อเฮกเตอร์นึกถึงใบหน้าที่น่ารักของเชอรีช เขาก็ถอนหายใจแล้วจงใจพูด "เห้อ คุณหนูฟัดด์ต้องใจสลายเพราะนาย นายจะโง่ก็ตอนที่คบกับสาวแหละนะ"
บอยล์ไม่สนใจเขา
เชอรีชหาไวไฟอย่างหมดหวัง เธอเอาแท็บเล็ตเข้ามาในโรงอาหาร เธอไม่ได้รับข้อความเตือนเฟสบุ๊คเลย
แปลก ทำไมบอยล์ไม่ติดต่อเธอล่ะ?
วิทนีย์แหย่เธอ "บางทีบอยล์คงขายโทรศัพท์ของเธอที่ตลาดมือสองแล้วก็ได้ มันราคาแพงนะ"
เชอรีชเช็ดเหงื่อแล้วพูด "บอยล์ไม่ใช่คนแบบนั้นนะ"
หลังจากที่เธอทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว และแยกกับวิทนีย์ เธอก็ไปที่ห้องเรียนของเธอ
ไม่นานแมนดี้ที่นั่งข้างเธอ ก็ดึงแขนแล้วบอกเธอ "นี่ เชอรีช มีคนถามหาเธอข้างนอกน่ะ"
ดวงตาของเชอรีชเป็นประกาย เธอมั่นใจว่าต้องเป็นบอยล์
เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
แต่เมื่อชายหนุ่มหันมา รอยยิ้มของเธอก็หายไป
"คุณคือ..."
เฮกเตอร์พูดด้วยรอยยิ้ม "คุณคงผิดหวังที่บอยล์ไม่ได้เอาของสิ่งนี้มาคืนคุณใช่ไหม?"
เชอรีชพูดไม่ออก เธอหน้าแดงเพราะคำพูดของเขา
เฮกเตอร์ส่งโทรศัพท์คืนให้เธอ "ผมพักห้องเดียวกับบอยล์ ผมชื่อเฮกเตอร์ แซคคารี่ เรียกผมว่าเฮกเตอร์ก็ได้ บอยล์ให้ผมเอาโทรศัพท์มาคืนให้คุณ คุณควรเก็บของสำคัญไว้ให้ดีนะ คุณอาจไม่ได้คืนถ้าคนอื่นเจอมัน"
เชอรีชพยักหน้า "ขอบคุณนะ เฮกเตอร์"
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะ"
เชอรีชอดเรียกเขาไม่ได้ "นี่ เฮกเตอร์...ทำไมบอยล์ถึงให้คุณมาล่ะ? เขาอยู่ไหนเหรอ?"
เฮกเตอร์ไม่ได้เป็นคนบ้าหาเงินเหมือนบอยล์ เขารู้ความหมายของเธอทันที เขายิ้มแล้วตอบ "อ๋อ บอยล์น่ะเหรอ? วันนี้เขามีงานต้องทำเลยมาไม่ได้ คุณน่าจะรู้ว่านักศึกษาปีสามนั้นงานยุ่ง"
เชอรีชอดสงสัยเรื่องของบอยล์ไม่ได้
"บอยล์ยังหางานอยู่เหรอ?"
"เปล่าหรอก คุณก็รู้ว่าเขาเรียนเก่ง เขาไม่ต้องหางานเองหรอก ที่จริงแล้วเราเริ่มทำงานที่สำนักงานกฎหมายด้วยกัน ผมไม่ต้องไปช่วยเลย เพราะบอยล์กับเพื่อนอีกคนจัดการงานที่นั่นได้"
ดูเหมือนว่าเขาจะงานยุ่งจริง ๆ และไม่มีเวลามาหาเธอ ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากมาเจอเธอ
เชอรีชรู้สึกดีขึ้นเมื่อคิดแบบนั้น
เฮกเตอร์ทิ้งท้ายด้วยคำพูดแปลก ๆ "อ้อ จริงสิ ผมจำได้แล้ว บอยล์อยากให้ผมบอกคุณ ว่าเขาจะเลี้ยงข้าวคุณถ้าคุณว่าง"
เชอรีชรู้สึกสุขใจมาก
"ฉันรู้แล้ว ขอบคุณนะ เฮกเตอร์"
เมื่อเชอรีชกำลังจะกลับเข้าไปในห้อง เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้และเรียกเขา "นี่ เฮกเตอร์ ให้ฉันแอดเฟสบุ๊คคุณหน่อย ถ้ามีอะไรฉันจะได้ขอให้คุณช่วย"
เฮกเตอร์แซว "ถ้าคุณได้คบกับบอยล์จริง ๆ อย่าลืมเลี้ยงข้าวผมด้วยนะ"
"ได้เลย"
ตอนนี้บอยล์กำลังยุ่งอยู่กับการสืบคดีข่มขืน โจทก์มาจากตระกูลที่ไม่มีอิทธิพลและไร้กำลัง ส่วนจำเลยเป็นคนมีอิทธิพลในเมือง
ตอนที่เด็กผู้หญิงกับผู้ปกครองของเธอ มาที่สำนักงานกฎหมายของพวกเขา พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
บอยล์กับฮันท์ลีย์ทำคดีนี้กันทั้งคืน
พวกเขารวบรวมหลักฐาน เตรียมคดี และพยายามทำความเข้าใจเบื้องหลังตระกูลของโจทก์ และอย่างอื่นที่นำมาใช้ต่อต้านพวกเขาได้
บอยล์กับฮันท์ลีย์หลับไปบนโต๊ะ พร้อมกับตอนที่เฮกเตอร์นำอาหารกลางวันมาให้พวกเขา ที่สำนักงานกฎหมาย
เฮกเตอร์ใช้ตะเกียบเคาะเรียกพวกเขา "รีบตื่นเร็ว ตื่นได้แล้ว! ไว้พักหลังจากพวกนายกินข้าวกันแล้วเถอะ!"
ฮันท์ลีย์ตื่นขึ้นมาและหาวหลายครั้ง "ยังกินไม่ได้ ฉันจะไปอาบน้ำก่อน"
เฮกเตอร์เปิดกระติกน้ำร้อนแล้วถาม "คดีไปถึงไหนแล้ว? ฉันได้ยินมาว่าการพิจารณาคดีจะเริ่มในอีกสองวันนี่?"
ฮันท์ลีย์ตอบ "ตระกูลของจำเลยค่อนข้างมีอิทธิพล เราอาจลำบากที่รับคดีนี้มา"
เฮกเตอร์บอกเขา "ถ้าเป็นแบบนั้นฉันว่านายควรให้พ่อของนาย จ้างบอดี้การ์ดมายืนเฝ้าหน้าประตูสำนักงานกฎหมายของเราสักสองคน เพื่อความปลอดภัยนะ!"
ฮันท์ลีย์เลิกคิ้ว "นั่นล่ะแผน แต่บอยล์กับฉันมั่นใจว่าเราจะชนะคดีนี้ ตราบใดที่เราทำให้มันเป็นคดีใหญ่ สำนักงานกฎหมายเล็ก ๆ ของเราต้องมีชื่อเสียงแน่"
"นายจะบอกว่าสำนักงานกฎหมายเล็ก ๆ ของเรา จะเป็นที่รู้จักสักวันงั้นเหรอ?"
บอยล์มองเฮกเตอร์แล้วตอบ "อาจเป็นแบบนั้น เมื่อเราหายไปจากโลกของกฎหมาย"
มุมปากของเฮกเตอร์กระตุก
ฮันท์ลีย์แซว "บอยล์ ทำไมนายชอบทำให้เฮกเตอร์กลัวนะ? เฮกเตอร์เป็นผู้จัดการฝ่ายการเงินของเรา ถ้านายทำให้ผู้จัดการฝ่ายการเงินของเรากลัว แล้วใครจะจ่ายเงินเดือนให้เราล่ะ?"
เฮกเตอร์หัวเราะ "ช่างมันเถอะ เราก็มีดีแค่คุยโม้ ถ้านายสองคนไม่ได้ออกไปหาเงิน ฉันที่เป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน คงได้อดตายเหมือนกัน"
ฮันท์ลีย์พูดเล่น "เอาล่ะ ตราบใดที่เราสามคนยังอยู่ในหน่วยนี้ เราจะทำอะไรก็ได้ บอยล์กับฉันจะออกไปทำงานภาคสนาม ส่วนนายก็จัดการเรื่องภายในของเรา บอยล์กับฉันแทบจะอ้วกจากการกินอาหารสั่งกลับบ้าน นายควรทำอาหารจากบ้านมาให้วันอื่นบ้างนะ"
"ไม่มีปัญหา"
เชอรีชไม่ได้ติดต่อกับบอยล์มาสองสามวัน เธอรู้สึกสับสน
เธอไม่มีอารมณ์ที่จะเรียน เธอเข้าเรียนอย่างมึนงง
เธอได้รับข้อความจากเฮกเตอร์ ตอนที่เธอกำลังจะไปทานอาหารกับแมนดี้ที่โรงอาหาร หลังจากที่เรียนเสร็จแล้ว
[วันนี้ว่างหรือเปล่า? อยากทำอะไรสนุก ๆ ไหม?]
ทันทีที่เชอรีชอ่านข้อความ เธอรู้สึกเหมือนจะเกี่ยวข้องกับบอยล์
เฮกเตอร์จะไปดูหนังกับรุ่นน้อง เขาจึงให้เชอรีชไปส่งอาหารที่สำนักงานกฎหมาย
เชอรีชไม่คุ้นกับในเมือง เธอจึงนั่งแท็กซี่ไปยังที่อยู่ที่เฮกเตอร์ส่งมาให้ เธอถือกระติกน้ำร้อนมาด้วย
เมื่อเธอไปถึงตรงทางเข้า เธอก็เห็นบอดี้การ์ดสองคนท่าทางไม่รับแขก ยืนอยู่ตรงประตู
เธอคิดว่ามาผิดที่ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอ่านชื่อสำนักงานกฎหมาย เธอมาถูกแล้ว ป้ายเขียนไว้ว่า 'สำนักงานกฎหมายเอิร์นเนส"
บอดี้การ์ดสองคนห้ามไม่ให้เธอเข้าไปข้างใน
ฮันท์ลีย์ทำงานมานานมากแล้ว เมื่อเขาพักสายตาและเดินไปที่ประตู เขาก็เห็นเงาของคนที่ดูผอมเพรียว
มีหญิงสาวกำลังถือกระติกน้ำร้อนอยู่
"ไม่มีทาง? นี่คือดอกไม้ที่เฮกเตอร์สัญญาว่าจะหามาให้งั้นเหรอ?"
บอยล์เลิกคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นถามเขา "นายพึมพำอะไรน่ะ?"
ฮันท์ลีย์ชี้ไปข้างนอกแล้วถามเขา "นายรู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?"
บอยล์หันไปมอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน