เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 835

เชอรีชป่วยหลังผ่านวันคริสต์มาสมาสองสามวัน

เธอมีอาการเป็นไข้หวัด

เมื่อบอยล์กลับมาจากสำนักงานกฎหมาย เขาก็เห็นเด็กน้อยใส่ชุดนอนนอนอยู่ข้างเตียง ผมที่ยาวของเธอปรกหน้า มันทำให้บอยล์กลัว

เขาคิดว่าเธอตายแล้ว

เขาถอนหายใจก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปบนเตียง แล้วจับหน้าผากเธอ

โชคดีที่ตัวไม่ร้อนมาก

หญิงสาวกระพริบตา เธอเม้มปากและถามเสียงอ่อนแรง "บอยล์ ฉันจะตายหรือเปล่า?"

"เป็นแค่ไข้ธรรมดาเอง ผมจะไปเอาปรอทวัดไข้มา"

เขาเอาปรอทวัดไข้มาสอดใต้รักแร้เธอ "หนีบปรอทวัดไข้สักห้านาทีนะ ห้ามเอาออก ผมจะไปทำซุปไก่มาให้"

มีบางคนเม้มปาก เธอนอนบนเตียงและดึงแขนเสื้อเขา "ฉันไม่อยากกินซุปไก่"

เนื่องจากเธอเป็นไข้ อาหารทุกอย่างจึงไร้รสชาติและขม เธออยากทานอาหารรสจัด

บอยล์นั่งลงข้างเธอ เขาสัมผัสใบหน้าที่แดงและอุ่นของเธอแล้วถามเสียงเบา "งั้นอยากกินอะไรล่ะ?"

"ฉันอยากกินลาซานญ่าไก่เผ็ด"

โชคดีที่เขาเอาชีสทำเองมาจากหมู่บ้าน มันแช่อยู่ในตู้เย็น

"ก็ได้ ผมจะไปทำมาให้ คุณอยู่ดูปรอทวัดไข้ไว้นะ"

บอยล์เข้าไปทำอาหารในห้องครัวให้เธอ แต่เขาเป็นห่วงจึงกลับมาดูที่ห้อง หลังจากผ่านไปห้านาที

เป็นไปตามที่คิดไว้ เธอลืมเรื่องดูปรอทวัดไข้ เธอนอนบนเตียงเหมือนลูกหมูขี้เกียจ

บอยล์เดินเข้ามา และหยิบปรอทวัดไข้ออกมาจากใต้รักแร้ของเธอ เขาอ่านอุณหภูมิ '38 องศาเซลเซียส'

ถึงเธอจะกินยาลดไข้ไปแล้ว ตัวเธอก็ยังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หลังจากบอยล์ทําลาซานญ่าเสร็จแล้ว เขาก็รินน้ำร้อนใส่แก้วและถืออาหารเข้ามาในห้อง

เชอรีชนั่งพิงบนเตียงและชี้มาที่ตัวเอง เธออยากให้เขาป้อน

บอยล์นั่งลงบนเตียง เขาหยิบช้อนแล้วป้อนลาซานญ่าให้เธอ

"เป็นไงบ้าง? ถ้าเทียบกับฝีมือของแม่ผม อร่อยหรือเปล่า?"

"อร่อยเหมือที่แม่คุณทำเลย แต่น่าจะใส่ชีสเพิ่มนะ"

หญิงสาวชี้ไปที่ลาซานญ่าที่วางอยู่บนถาด เมื่อพูดแบบนั้น

บอยล์หัวเราะ ดูเหมือนว่าเธอจะสบายดีเพราะเธอยังกินอาหารได้

ใช้เวลาไม่นานที่เธอจะกินลาซานญ่าจนหมด

บอยล์หยิบแก้วน้ำเข้ามาใกล้ปากเธอ หลังจากที่ดื่มน้ำร้อนไปครึ่งแก้ว เชอรีชก็นอนห่มผ้าอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ

เพราะต้องอยู่ดูแลเธอ บอยล์เอาแล็บท็อปมาจากห้องทำงานมานั่งทำงานริมหน้าต่าง

เขาอยู่กับเธอจนถึงเที่ยงคืน บอยล์จับหน้าผากเธอ หลังจากแน่ใจว่าไข้ลดลงแล้ว เขาก็เก็บแล็บท็อปแล้วไปอาบน้ำ

ทันทีที่เขานอนห่มผ้าหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ยัยตัวแสบก็เข้ามากอดเขา

ไข้ของเธอลดลงแล้วเธอจึงนอนหลับไปจนถึงตอนบ่าย เธอตื่นขึ้นมาในเวลานี้ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไข้หรือเปล่า ที่ทำให้เธอสับสนและถามเขาอย่างไร้เหตุผล

"พรุ่งนี้ซื้อขนมสายไหมกับไอศครีมมาให้ฉันได้ไหม บอยล์?"

"ได้สิพรุ่ง นี้จะซื้อมาให้"

"บอยล์ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปหรือเปล่า?"

บอยล์มองดวงตาดำขลับก่อนจะกอดเธอ เขาถูคางกับหน้าผากของเธอและถอนหายใจ "อยู่สิ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

"บอยล์ ฉันรู้สึกไม่มั่นใจเลย มีแค่ตอนที่ได้อยู่ใกล้คุณเท่านั้นที่ทำให้ฉันมั่นใจ ฉันจะอยู่ใกล้คุณมากขึ้น คุณจะคิดว่าฉันน่ารำคาญหรือเปล่า?"

บอยล์ก้มลงจูบเปลือกตาเธอแล้วตอบ "ไม่หรอก ผมชอบตอนที่คุณมาอยู่ใกล้ผม"

เชอรีชมองเพดานก่อนจะนอนลงไป "คุณพาฉันไปดูซากุระบาน ในฤดูใบไม้ผลิทุกวันได้ไหม?"

บอยล์ซบที่ต้นคอของเธอแล้วตอบ "ที่รักของผม ผมจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการกับคุณ เมื่อคุณดีขึ้นแล้ว"

แต่เชอรีชส่ายหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "แต่คุณจะมาสนุกกับฉันตลอดไม่ได้หรอก คุณต้องทำงานหาเงินมาให้ฉัน"

บอยล์พูดไม่ออก

เชอรีชพูดอีก "คุณจะรับผิดชอบเรื่องความเป็นอยู่ ส่วนฉันจะดูแลเรื่องความสนุก"

[มีคนชอบกินลาซานญ่าไก่เผ็ดด้วย เธอกินมาสามวันแล้ว]

[ผมอยากซื้อเนื้อมาป้อนให้เธอสักปอนด์ เธออ่อนแอเกินไป]

[ผมสัญญากับบางคนว่าจะพาไปเที่ยวสวนสนุก ถ้าเธอสอบปลายปีได้คะแนนมากกว่า 90 คะแนน]

[กุ้งที่เชอรีชทำนั้นร้ายแรงพอที่จะทำให้คนถึงตายได้ แต่ผมก็กินจนหมด]

[มีคนอยากดูหนังสยองขวัญ แต่คนที่ร้องไห้ฟูมฟายก็คือเธอเอง]

[ซื้อนมกับมันฝรั่งทอดให้เด็ก]

[มีเด็กน้ำหนักขึ้นมาสองปอนด์ ผมอยากให้เธอกินต่อจนน้ำหนักขึ้นมาห้าปอนด์]

ดูเหมือนว่าการอัปเดตสถานะของเขาจะเปลี่ยนไป และทุกคนที่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น คงคิดว่าบัญชีของเขาถูกแฮค

เลล่าทนอ่านการอัพเดทสถานะต่อไปไม่ไหว เธอจึงบล็อกบอยล์

มันจะดีกว่าถ้าเธอไม่เห็นมัน

เมื่อการสอบปลายภาคใกล้เข้ามา เชอรีชเก็บแมวในสวนของมหาวิทยาลัยมาเลี้ยง

ใช้เวลาสองวัน กว่าบอยล์จะรู้ว่าเชอรีชเก็บแมวสกปรกมาเลี้ยงที่บ้าน

บอยล์ไม่ชอบสัตว์เลี้ยง เขาไม่ใช่คนที่เอาใจใส่ และสนใจใคร ดูแลเธอคนเดียวก็พอแล้ว ยังไงเธอก็ไม่เหมือนสัตว์เลี้ยงอยู่ดี เธอไม่มีความรับผิดชอบในการดูแลตัวเอง และทำให้บ้านรกบ่อย เธอจะทิ้งเศษมันฝรั่งไว้ทุกครั้งที่เธอกิน ไม่ต้องพูดถึงว่ามันเลอะเสื้อผ้าของเธอด้วย

บ้านของพวกเขาคงจะเหมือนอยู่ในนรก ถ้ารับแมวจรจัดมาเลี้ยงอีก

บอยล์อยากทิ้งแมวจรจัดออกไป แต่มีคนโกรธและกอดแมวไว้ เธอนั่งตรงทางเข้าโดยไม่ขยับตัวเลย

"ถ้าคุณไม่อยากเลี้ยง ก็ไล่ฉันออกไปด้วยเลยสิ" มีคนมองเขาด้วยสายตาเศร้า

บอยล์ถูคิ้วไม่รู้จะทำยังไง เขาชี้ไปที่คนกับลูกแมว "กลับมานี่นะ"

คนที่นั่งอยู่บนพื้นยิ้ม เธออุ้มแมวเข้ามาหาเขา "พามันไปอาบน้ำกันเถอะ แล้วคุณจะรักมันหลังจากที่มันสะอาดแล้ว คุณจะแปลกใจถ้าเริ่มดูแลแมวที่เก็บมาเลี้ยง!"

บอยล์พูดไม่ออก เขาสงสัยว่ามันจะรู้สึกเหมือนกับแฟนที่เขาเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่า

บอยล์ตั้งชื่อให้ลูกแมวจรจัดว่าโบนี่ เพราะมันผอมมากตอนที่เก็บมา

แต่หลังจากที่บอยล์ดูแลเจ้าโบนี่มาสักพัก มันก็เริ่มอ้วนขึ้น เมื่อเวลานั้นมาถึง มีแค่พ่อของมันที่อยู่ดูแล ส่วนแม่ของมันกลับหายไป