เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 88

ทันทีที่เวอเรียนพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็พบว่าใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที

เวอเรียน ขับรถอย่างเงียบเชียบ เธอกัดริมฝีปากของเธอ และได้เริ่มอธิบายต่อไปว่า "ฉัน – ฉันกลัวว่านายใหญ่จะโมโหอีกครั้ง นายใหญ่โกรธเกินไปจนเป็นลมหมดสติเป็นเพราะเรื่องของฉัน เขาต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลาหลายวัน ฉันเสียใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แล้วถ้า..."

“เธอกลัวคุณพ่อจะโมโห หรือว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับฉันกันแน่?” ฮีลตันกล่าวถามอย่างเย็นชาด้วยใบหน้าบึ้งตึง

หลักจากคำถามนั้นของเขา เขาก็ดูค่อนข้างที่จะไม่พอใจ เวอเรียน ก็เริ่มรู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่เป็นเช่นนี้ “แล้วคุณล่ะ? คุณอยากแต่งงานกับฉันด้วยความจริงใจจริง ๆ ใช่ไหม?”

ฮีลตัน ไม่เคยได้รับความรักจากใคร ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงความรักที่ลึกซึ้งกับเขาเลย แผนของเขาในตอนนี้ที่จะแต่งงานกับเวอเรียน นั้นส่วนหนึ่งเป็นผลมาจาก เจลลี่ บีน

เวอเรียนก้มหน้าลงเพราะรู้เป็นอย่างดีว่าเขาคงจะไม่ตอบคำถามของเธอแน่ และแน่นอนว่าเขาเองก็ไม่สามารถให้คำตอบที่เธอต้องการได้เช่นกัน เธอจึงพูดอย่างนิ่ง ๆ ว่า "คุณแค่อยากแต่งงานกับใครสักคนเท่านั้น คุณไม่ใส่ใจเรื่องของการแต่งงาน แต่เรื่องนี้มันสำคัญสำหรับฉันมากค่ะ"

เธอไม่สามารถแต่งงานกับเขาได้ เมื่อเธอรู้ว่า เธอไม่ได้อยู่ในหัวใจของเขาเลย

ความเป็นจริงแล้ว ฮีลตันอาจจะแต่งงานกับเธอเพื่อปกปิดความสัมพันธ์ของเขากับแนนซี่เท่านั้น เธอไม่ใช่คนที่ไร้เดียงสา และเป็นแม่พระถึงขนาดนั้น ทำไมเธอต้องเสียสละอย่างอาจหาญขนาดนั้นด้วยล่ะ?

บรรยากาศภายในรถหนาวเย็นขึ้นทันที

เจลลี่ บีน กระพริบตาโต ๆ ของเธอสองครั้งแล้วมองไปที่ ฮีลตัน และเวอเรียน "คุณพ่อกับ ฝมอนตี้ ทะเลาะกันเหรอคะ?"

เวอเรียนรู้สึกยุ่งยากใจมากในตอนนี้ เธอมัวจดจ่ออยู่กับการทะเลาะกับฮีลตัน โดยลืมไปว่า เจลลี่ บีน อยู่ในรถด้วย

"ฉันไม่ได้ทะเลาะกับคุณพ่อของหนูหรอกจ้ะ มันทำให้หนูตกใจหรือจ๊ะ?"

เวอเรียน กอดเจ้าตัวน้อยที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ใบหน้าของเธออ่อนโยนมากขึ้น เธอยิ้มและลูบหัวเล็ก ๆ ของเจ้าตัวน้อย

เจลลี่ บีน มุ่ยปากแล้วพูดว่า "หนูไม่ชอบที่คุณพ่อทะเลาะกับมอนตี้เลยค่ะ"

"หืม เราจะไม่ทะเลาะกันอีก เราจะทำตามที่ เจลลี่ บีน บอกจ้ะ"

เวอเรียน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่เขาซึ่งกำลังขับรถอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่งขรึม

ในตอนแรกเธออยากจะบอกข่าวดีกับเขาว่าเธอสามารถเข้าร่วมการแข่งขันของยาส ได้ แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะดีกว่าถ้าเธอจะพูดน้อยลง อารมณ์ของฮีลตัน ไม่สามารถคาดเดาได้ในตอนี้ มันเป็นเรื่องยากมากที่จะต้องคอยปรนนิบัติจนทำให้เขาพึงพอใจ เมื่อถึงที่ บ้านของครบครัวฟัดด์ ฮีลตันก็ตรงไปที่ห้องทำงานของเขาบนชั้นสองในทันที

เวอเรียน เม้มริมฝีปากเล็กน้อย เขาต้องทำตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ทำไมเขายังโกรธอยู่ล่ะ?

...

บ้านของครอบครัวชีน

วาเนลล์ ที่นั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งสไตล์ยุโรปเธอกำลังรู้สึกผ่อนคลายพร้อมกับทาเล็บอยู่นั้น คนรับใช้ในบ้านเข้ามารายงานเธอว่า "คุณหนูคะ คุณเจคอบ รอพบคุณอยู่ที่ชั้นด้านนอกนานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ คุณจะให้เขาเข้าพบไหมคะ"

วาเนลล์ ยังคงไม่ใส่ใจ เธอเยาะเย้ยและพูดว่า "เห็นว่าเขาอยากจะให้เข้ามาพบฉันมากหรอกนะ ให้เขาเข้ามาได้"

คนรับใช้ไม่กล้ามากพูดอีกต่อไป วาเนลล์ มีอารมณ์ร้ายเป็นอย่างมาก คนรับใช้ส่วนมากไม่กล้าขัดใจเธอ

ด้านนอกตัวบ้าน เจนเซ่น เจคอบ ตะโกนว่า "วาเนลล์ ผมทำทุกอย่างตามที่คุณบอกให้ทำแล้วนะ โปรดยกโทษให้ผมได้แล้ว ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเวอเรียน แล้วจริง ๆ นะ!"

หลังจากทาเล็บเสร็จแล้ว วาเนลล์ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

เขาคงไม่โง่ถึงขนาดที่คิดว่าถ้าเขาไปที่ บ้านครอบครัวฟัดด์ เพื่อทำตามที่เธอบอกนั้นแล้ว มันจะทำให้เขาได้อยู่กับเธออีกครั้งหนึ่งใช่ไหม?

ประการแรกเธอไม่ต้องการที่จะคบกับเขาอีกต่อไปแล้ว มีเรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่ในงานแต่งงานขนาดนั้นและในตอนนี้ ครอบครัวของเจคอบ ก็ไม่มีผลประโยชน์อะไรให้เธอกอบโกยได้อีกแล้ว เธอจะแต่งงานกับคนไร้ค่าอย่างเขาไปเพื่ออะไรกัน? เป้าหมายของเธอในตอนนี้คือ ยานิ เควน เท่านั้น

ประการที่สองเขาไปที่ บ้านของครอบครัวฟัดด์ เพื่อทำสิ่งเหล่านั้นเอง ถึงแม้ว่านายใหญ่ฟัดด์ จะเชื่อในสิ่งเหล่านั้นหรือไม่ แต่ก็ไม่มีใครชอบคนที่ขี้นินทาหรอก เจนเซ่น เจคอบ ไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ จาก ครอบครัวฟัดด์ เลยอีกทั้งเขายังทำให้ ครอบครัวฟัดด์ ขุ่นเคืองมากขึ้นอีกด้วย เธอโง่จะสร้างปัญหาให้กับตัวเองไปทำไม หากเธอมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับเขามันเป็นเรื่องที่โง่เง่าที่สุด

"วาเนลล์! คุณจะให้โอกาสผมใช่ไหม ผมขอร้องคุณ... ผมรักคุณมากจริง ๆ นะ!"

วาเนลล์ ลุกขึ้นยืนแล้วค่อย ๆ เดินออกจากห้อง เธอสั่งกับคนรับใช้ว่า "ปล่อยเขาเข้ามาเถอะ"