เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 89

“อย่ามาล้อเล่น ออกไปซะดีกว่า!”

ฮีลตัน ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา

เวอเรียน เสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะ "ฉันจะออกไปข้างนอกก็ต่อเมื่อคุณทานอาหารทั้งหมดนี้เสร็จ ไม่อย่างนั้นฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้กับ เจลลี่ บีน ได้อย่างไร"

ฮีลตันไม่ขยับ เวอเรียนพยายามถามเขาด้วยน้ำเสียงอย่างใจเย็นและอ่อนโยน “คุณยังโกรธอยู่เหรอคะ? ทำไมเราต้องทะเลาะกันแบบนี้ด้วย? ฉันรู้ว่าคนที่คุณชอบคือแนนซี่ เมื่ออาการของนายใหญ่ดีขึ้นฉันจะสารภาพเรื่องทั้งหมดกับนายใหญ่เอง?”

เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธออย่างเย็นชา “เธอจะสารภาพอะไรกับนายใหญ่?”

"ฉันจะสารภาพกับนายใหญ่ว่าเรากำลังแอบอ้างเป็นสามีภรรยากัน ฉันรู้ว่าคุณเริ่มเรื่องนี้เพราะ..."

ก่อนที่คำพูดของเธอจะจบลง ฮีลตันฉวยข้อมือของเธอและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขาทันที เวอเรียนล้มลงบนขาและนั่งลงบนตักของเขาพอดี ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่เธอถามว่า "คะ- คุณกำลังทำอะไรอยู่?"

เขายิ้มอย่างเย็นชาและจ้องมองเธออย่างดุร้ายด้วยดวงตาสีดำของเขา "เราแกล้งเป็นสามีภรรยากัน แล้วทำไมเธอถึงนอนกับฉันได้ล่ะ"

"..."

เขาเป็นคนหลอกล่อเธอก่อนนะ!

"ฉัน- ฉันจะไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบซะหน่อย"

เธอคนนี้! ยังอยากมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่? เธอกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน!

ไม่รู้ว่าเขาถูกยั่วโมโหหรือเป็นเพราะเขาอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อดูแลนายใหญ่อยู่ตลอด และไม่ได้กินอาหารครบสามมื้อจนรู้สึกปวดท้องเช่นนี้

เวอเรียน เงยหน้าขึ้นและพบว่าใบหน้าของฮีลตัน ซีดลง เธอยกมือเล็ก ๆ ขึ้นเพื่อตรวจสอบอุณหภูมิบนหน้าผากของเขา “คุณรู้สึกไม่สบายใช่ไหมคะ?”

ฮีลตันจ้องมองที่เธอ "อะไร? คุณรู้สึกผิดเหรอ?"

เวอเรียนนึกถึง เจลลี่ บีน ที่บอกว่าเขาจะรู้สึกปวดท้องเมื่อหิวมาก ๆ เธอคิดว่าท้องของฮีลตัน อาจจะอยู่ในสภาพไม่ดีเท่าไหร่ มือของเธอสัมผัสตรงตำแหน่งที่ท้องของเขาอยู่ “คุณปวดท้องหรือเปล่าค่ะ?”

เธอเคลื่อนไหวแบบสุ่มสี่สุ่มห้าในอ้อมแขนของเขา และท้องของเขาก็ปวดจริง ๆ นอกจากนี้เขายังอารมณ์ไม่ดี เขาเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เขาจับร่างของเธอและกระซิบเตือนที่หูของเธอ "อย่าเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้าสิ!"

เวอเรียนถูกเขากอดแน่นราวกับว่าเธอเป็นฮีตเตอร์ส่วนตัวของเขา เมื่อคิดถึงอาการปวดท้องของเขาเธอจึงปล่อยให้เขากอดเธอไว้สักพัก เธอยื่นมือไปลูบท้องเขาเบา ๆ “ปวดมากไหมคะ ที่บ้านมียาหรือเปล่า”

ฮีลตันไม่ตอบ และเวอเรียนเองไม่สามารถทำอะไรได้ เธอทำได้เพียงแค่ทนดูเขาทรมานจากอาการปวดท้อง เธอดิ้นสองสามครั้ง "ปล่อยฉันลงก่อนค่ะ ฉันจะไปหายาให้คุณ"

ฮีลตันไม่ยอมปล่อยเธอ “ที่บ้านไม่มียา”

แล้วพวกเขาควรทำอย่างไรดี?

เวอเรียน จำได้ว่ามีกระถางว่านหางจระเข้อยู่ที่ระเบียงจู่ ๆ เธอก็คิดหาวิธี และยิ้มให้เขาอย่างแผ่วเบา “รอฉันสักครู่นะคะ”

เธอรีบลุกขึ้นจากตักของเขา และเดินออกจากห้องทำงานในทันที

เมื่อเธอกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำที่อยู่ในมือ

เวอเรียนส่ง 'น้ำ' แก้วนั้นให้ฮีลตัน "ดื่มเร็ว ๆ ค่ะ หลังจากดื่มเสร็จคุณจะรู้สึกดีขึ้น"

น้ำเสียงของเธอฟังดูเหมือนเธอกำลังกล่อมเด็กน้อย มันจะดีกว่าถ้าเธอที่จะใช้น้ำเสียงแบบนี้เพื่อเกลี้ยกล่อม เจลลี่ บีน

นี่เป็นเพียงน้ำเปล่า! ความเจ็บปวดของเขาจะหายไปหลังจากดื่มมันได้อย่างไร?

ฮีลตันก็ยังคงหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ในขณะที่เขาจิบเขาก็ขมวดคิ้ว

น้ำเย็น

เธอ! เธอรู้สึกว่าอาการปวดท้องของเขาไม่ร้ายแรงพอใช่ไหม? เธอให้เขาดื่มน้ำเย็นได้อย่างไรหัน?

เธอจงใจที่จะแก้แค้นเขาใช่ไหม?

“เวอเรียน มอนท์!”

"ทำไมคุณถึงมองฉันอย่างดุร้ายอย่างนั้นล่ะคะ? ฉันไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายคุณหรอกค่ะ ดื่มเร็ว ๆ สิคะ ฉันรับประกันว่าคุณจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไปหลังจากดื่มยานี้ได้ผลดีมากเลยนะคะ"

ฮีลตันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเชื่อเรื่องไร้สาระของเธอเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ เขาดื่มน้ำในแก้วจนหมด

เวอเรียนมองเขาอย่างอ่อนโยน "คุณพักที่นี่ก่อนนะคะ ฉันจะทำโจ๊กให้คุณทาน"

หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของฮีลตัน ก็ดูดีขึ้นมากเมื่อเวอเรียน ขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง ใบหน้าของเขาไม่ซีดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ผิวที่ดูสุขภาพดีได้กลับมาที่ใบหน้าของเขาเล็กน้อย