เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 895
สรุปบท บทที่ 895 อาการของเธอแย่ลง: เล่ห์รัก ท่านประธาน
อ่านสรุป บทที่ 895 อาการของเธอแย่ลง จาก เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า
บทที่ บทที่ 895 อาการของเธอแย่ลง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยาย โรแมนติค เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย โอเอสเต้ ลูน่า อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เชอรีชถามเธอ "บ้านหนูอยู่ไหนเหรอ? ให้พี่ไปส่งไหม?"
ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ตอบเธอ "ไม่เป็นไรค่ะพี่เจลลี่ บีน บ้านหนูอยู่ใกล้ หนูกลับบ้านเองได้ค่ะ"
ทันใดนั้นเชอรีชก็นึกขึ้นมาได้ว่า วิทนีย์กำลังรอเธออยู่
เธอมองไปรอบ ๆ มันเป็นกลางแจ้งและมีกล้องวงจรปิดทุกที่ ไม่มีใครกล้าลักพาตัว ลิตเติ้ลบีน สเปราท์หรอก
เชอรีชบอกเธอ "งั้นก็ระวังตัวด้วยนะ"
"ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่เจลลี่ บีน หนูเป็นเด็กฉลาด"
"งั้นก็ไปเถอะ"
ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ กระพริบตาและถามเธอ "พี่เจลลี่ บีน หนูจะทำยังไงดีถ้าคิดถึงพี่?"
เชอรีชคิดอยู่สักพักแล้วตอบเธอ "ทำไมเราไม่แลกเบอร์โทรศัพท์กันล่ะ? หนูมีโทรศัพท์หรือเปล่า?"
ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ใส่สมาร์ทวอชที่ข้อมือ มันสามารถโทรได้
ลิตเติ้ลบีน สเปราท์พยักหน้า เธอยื่นข้อมือไปหาเชอรีช "พี่เจลลี่ บีน บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของพี่ไว้ในนี้สิคะ หนูจะได้โทรหาตอนที่คิดถึงพี่"
เชอรีชยิ้มแล้วบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเธอ เธอก็บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เช่นกัน
หลังจากนั้นพวกเธอก็แยกกัน
เชอรีชยืนมองลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม เธอโบกมือให้เด็กน้อย
เชอรีชเดินไปที่สี่แยก และเข้าไปนั่งในรถของวิทนีย์อีก
วิทนีย์ถามด้วยความสงสัย "เธอไปเจอใครมา? ถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้ รู้หรือเปล่าว่ามันอันตรายมากนะ ที่วิ่งข้ามถนนไปแบบนั้น"
เชอรีชยิ้มแล้วตอบ "เธอคือเด็กที่ฉันเคยเจอเมื่อครั้งก่อน เธอเป็นเด็กน่ารักมาก เห็นว่าเธอกำลังกลับบ้านคนเดียวเลยเป็นห่วง"
"เด็กเหรอ?" วิทนีย์สับสน เธอไม่เห็นเด็กข้ามทางม้าลายเลยนะ
แต่วิทนีย์ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดว่าคงไม่เห็นเด็กเอง
วิทนีย์พูด "ไม่รู้ว่าเลยนะว่าเธอก็ชอบเด็กด้วย"
"เด็กคนนั้นน่ารักมากเลยนะ"
วิทนีย์หัวเราะ "ถ้างั้นคุณหนูฟัดด์ เมื่อไหร่จะแต่งงานและมีลูกล่ะ?"
เชอรีชตอบ "ฉันไม่รีบหรอก แล้วเธอล่ะ? ตอนนี้เธอก็แต่งงานแล้ว ฮันท์ลีย์ไม่เร่งให้เธอท้องบ้างเหรอ?"
วิทนีย์ตอบ ขณะที่กำลังขับรถ "เขาไม่กล้าเร่งฉันหรอก ฉันยังอยากสนุกอยู่ ฉันจะเตะเขาลงจากเตียงถ้าเขาทำแบบนั้น!"
วิทนีย์มองไปรอบ ๆ แล้วพูด "แถวนี้ใกล้ที่พักของบอยล์นี่ ฉันจะโทรถามฮันท์ลีย์ว่าบอยล์มาถึงที่ร้านหรือยัง"
เชอรีชมองไปรอบ ๆ เธอเห็นคอนโดกรีนทาวน์อยู่ใกล้ ๆ
บ้านของ บีน สเปราท์ ก็อยู่ใกล้ บ้านที่อยู่แถวนี้ราคาแพง แม่ของบีน สเปราท์ คงเป็นคนมีฐานะ
เชอรีชรู้สึกมั่นใจขึ้นอีกเมื่อคิดแบบนั้น
ถ้าแม่หม้ายและเด็กกำพร้ามีเงินมากพอ พวกเธอคงมีชีวิตที่สุขสบาย
เชอรีชบินกลับมาที่นอร์ท ซิตี้ หลังจากเสร็จงานแต่งงานของวิทนีย์
เธอเจอบอยล์ตรงทางเข้าของสนามบินทันทีที่เธอมาถึง
เขาติดเครื่องติดตามไว้กับเธอหรือไง?
"ก็ได้ งั้นผมจะไม่แตะต้องคุณ"
พวกเขาดูเหมือนเด็กที่กำลังทะเลาะกัน ในที่สุดเด็กที่โตกว่าก็ยอมแพ้
เด็กที่เถียงชนะพิงหน้าต่างรถด้วยความโมโห เธอมองทิวทัศน์ข้างนอก
ช่วงนี้เด็กน้อยหงุดหงิดมากขึ้น เธอไม่มีความอดทนเลย
บอยล์มองเธอด้วยความกังวลและขมวดคิ้ว เขาเป็นห่วงเธอ ช่วงนี้เธอก็ไม่เล่นเปียโนด้วย เธอไม่ได้กินยาด้วยหรือเปล่า?
แล้วทำไมเธอถึงไม่อยากคุยกับคนอื่นล่ะ?
เขาปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้
แต่บอยล์ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น
ภาพจากกล้องวงจรปิดของเชอรีชในสนามแข่งรถที่เมาท์ ไซออน ปรากฏขึ้นมาในความคิดของเขา มันทำให้เขาตัวสั่น
พวกเขากลับมาที่คฤหาสน์ เลค สตรีท ในเมืองนอร์ท ซิตี้
บอยล์คิดสักพักก่อนจะโทรหา ดร.ชาเนีย ที่อยู่ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา
บอยล์ถามหลังจากที่เธอรับสาย "ถ้าคนไข้ชอบกีฬาผาดโผนอย่างเช่นการแข่งรถ และมีอาการอยากฆ่าตัวตาย ผมต้องส่งเธอไปที่โรงพยาบาลหรือเปล่า?"
ดร.ชาเนียตกใจ เธอถามเขา "เชอรีชเหรอ?"
"ใช่"
ดร.ชาเนียถอนหายใจแล้วตอบ "มันก็ผ่านมาสักพักแล้วตั้งแต่เธอหยุดกินยา มันอันตรายมากถ้ายังเป็นแบบนี้ ฉันแนะนำว่าให้พาเธอไปรักษาที่โรงพยาบาล"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน