เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 898

บอยล์สังเกตเห็นว่าเชอรีชหน้าซีดเล็กน้อยในเฮลิคอปเตอร์ เธอจับท้องของเธอด้วยมือทั้งสองของเธอ

บอยล์ถาม “เป็นอะไร? คุณปวดท้องงั้นหรือ?”

พวกเขากินหม่าล่าชาบูเมื่อวานนี้ เธอกินอาหารมัน ๆ เยอะมากในงานแต่งงานอีกด้วย ดูเหมือนเธอจะท้องเสีย เธอมีอาการปวดท้อง

“ฉันปวดท้อง”

บอยล์รู้ว่าเธอมีระบบย่อยอาหารไม่ดี เพราะโรคซึมเศร้าอาจทำให้เบื่ออาหาร และเป็นโรคทางเดินอาหาร เขาจึงเตรียมยาไว้บนเฮลิคอปเตอร์

บอยล์สั่ง “คาลัม ส่งกระติกน้ำร้อนกับยามาให้ฉันหน่อย”

คาลัมที่กำลังนั่งอยู่ที่เบาะหน้า เขาส่งกระติกน้ำร้อนและยาให้บอยล์ แล้วพูดว่า “เจ้านาย”

บอยล์เทน้ำอุ่นให้เชอรีชหนึ่งแก้ว และยื่นยาให้เธอ

เชอรีชหยิบยาเม็ดจากมือของเขาแล้วกลืนลงไป

เธอพยายามทำตัวให้ห่างจากเขา และพูดว่า “ขอบคุณ”

บอยล์ไม่ชอบที่เธอพูดแบบนั้น เขารู้สึกเหมือนพวกเขาห่างเหินกัน

แต่เขาเป็นคนที่ทำให้เธอทำตัวเหินห่างจากทุกคน เขาต้องรับผลที่ตามมา

บอยล์หยิบผ้าห่มและคลุมตัวเธอไว้ เขาปรับที่นั่งของเธอและพูดว่า “คุณเพิ่งทานยา นอนพักเถอะ”

เธอรู้สึกหนาวเนื่องจากการปวดท้อง ท้องของเธอปวดตุบ ๆ และเธอก็ไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด

เธอนอนลง ในขณะที่บอยล์นั่ง

เธอมองไปที่แผ่นหลังของบอยล์ และถามอย่างไร้อารมณ์ว่า “ทำไมคุณต้องเป็นคนที่โดดเด่นมากขนาดนั้น?”

เขาสะดุดตามากเกินไป และเธอไม่ชอบสิ่งนั้น

บอยล์อึ้งไปครู่หนึ่ง เขาหันไปมองเธอ รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะเริ่มคุยกับเขาก่อน

“คุณไม่ชอบเหรอ?”

"ไม่"

บอยล์ตอบอย่างใจเย็นว่า “คราวหน้าผมจะพยายามทำตัวไม่เด่นมาก”

เชอรีชพูดว่า "ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับฉัน"

“ผมอยากไปรับคุณ”

เชอรีชพูดไม่ออก

เมื่อคนฉลาดกลายเป็นคนโกง เขาจะเกาะติดคุณเหมือนกับหมากฝรั่ง เขาจะรู้ที่อยู่และความชอบของคุณ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาจะปฏิบัติกับคุณด้วยความอดทนเป็นพิเศษ แม้ว่าคุณจะใส่อารมณ์กับเขา เขาก็ยังยิ้มให้คุณด้วยความรัก ราวกับว่าคุณเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล

ความโกรธของเชอรีชสงบลง เธอหลับตาลงและนอนหลับไป

เธอลืมถามเขาด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะกลับไปที่ไหน พวกเขาจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ หรือเมืองหลวง?

เมื่อกลับมาคิดดูแล้ว เฮลิคอปเตอร์ไม่ได้ไปที่ที่เธอต้องการไป แม้ว่าเธอจะขอก็ตาม เธอก็ไม่สามารถกระโดดลงไปด้วยร่มชูชีพเช่นกัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธออยู่บ้านหลังเดียวกันกับบอยล์

เธอตัดสินใจปล่อยให้เขาทำไป เธอกำลังทุกข์ทรมานจากการปวดท้อง ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจที่จะจัดการกับเขา

เธอรู้สึกว่ามีมือใหญ่สอดเข้ามาในผ้าห่มขณะที่เธอหลับอยู่ เขาลูบท้องของเธอเบา ๆ

การเคลื่อนไหวที่มั่นคงและอ่อนโยนของเขา ทำให้เธอรู้สึกสบายมาก

เธอหลับลึกมาก

…

พวกเขามาถึงคฤหาสน์เลค สตรีทที่นอร์ท ซิตี้ หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงครึ่ง

บอยล์อุ้มภรรยาที่ห่อหุ้มไปด้วยผ้าห่มลงจากเฮลิคอปเตอร์

ลมกลางคืนพัดผ่านใบหน้าของเขา

บอยล์ก้มหน้าลงมองหญิงสาวที่ตื่นขึ้นแล้วในอ้อมแขนของเขา “คุณตื่นแล้ว”

เชอรีชถาม “เราอยู่ที่ไหน?”

“คฤหาสน์เลค สตรีท”

“ทำไมคุณไม่ส่งฉันกลับบ้าน?”

บอยล์พยายามแก้ตัวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณบอกว่าพ่อแม่คุณไม่ชอบผม หากพวกเขาเห็นผมไปส่งคุณกลับบ้าน เราอาจจะทะเลาะกัน”

เชอรีชพูดไม่ออก

เธอไม่เชื่อเขา

บอยล์ไม่เคยกลัวใคร ถ้าเขากลัวพ่อแม่ของเธอจริง ๆ ทำไมเขาถึงขับรถไปส่งเธอกลับบ้านเมื่อวันก่อนล่ะ? นั่นคือคนอื่นงั้นหรือ?

บอยล์อุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน และถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออก

เขาวางเธอลงบนเตียงนุ่มและนั่งลงข้างเตียง เขามองไปที่เธอ และพูดว่า “อดทนกับผมหน่อย และค้างที่นี่สักคืนหนึ่ง”

เชอรีชนิ่งเงียบ

มันสะดวกสบายที่จะอยู่ในบ้านหลังใหญ่และเตียงนุ่ม ๆ

เธอรู้สึกง่วงเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะโดยไม่พูดอะไร เธอแค่อยากจะนอน

เตียงนุ่มมากจนเธอไม่รู้สึกอยากลุกขึ้นหลังจากได้นอนลง