เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 925

เชอรีชนอนหลับสนิท

บอยล์ตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าตอนเช้ามืด เขาไม่ได้รีบไปทำงาน

เขาทำโจ๊ก ลาซานญ่าไก่เผ็ด ขนมปังปิ้ง และไข่เจียว

เชอรีชตื่นขึ้นมาล้างหน้าก่อนจะลงมาข้างล่าง เมื่อเธอเห็นเขากำลังยุ่งอยู่ในครัว เธอก็ยืนดูอยู่ตรงบันได

พระเจ้าให้ความยุติธรรมกับบอยล์ พระเจ้าให้เขาเกิดมาในครอบครัวที่น่าสงสาร แต่ให้เขาเป็นคนฉลาดและมีรูปร่างที่ไร้ที่ติ

ดูจากภายนอกของเขาแล้ว อยากที่จะคิดว่าเขามีพ่อที่เป็นทั้งนักพนัน และโจรลักพาตัว

เพราะบอยล์ดูเป็นคนสุภาพและมีเกียรติ

แม้ว่าเขากำลังทำอาหารอยู่ เขาก็ยังดูหล่อมาก

บอยล์หันมา เขารู้สึกว่ามีคนกำลังมองเขาจากข้างหลัง

เขายิ้มแล้วผงกศีรษะให้เธอ "เข้ามาสิ มาช่วยผมหน่อย"

เชอรีชไม่ได้คิดอะไรมาก เธอเดินเข้าไปหาเขา "ให้ช่วยอะไร?"

เขาก็รู้ว่าเธอทำอาหารแย่

บอยล์จับมือแล้วค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามากอด

เหมือนในตอนนั้น เขาทำอาหารโดยที่มีเธออยู่ในอ้อมกอด

"แล้วมันจะช่วยคุณได้ยังไง?" เธอถาม

บอยล์ยิ้มและพยักหน้า "ช่วยได้สิ"

เชอรีชมองที่หน้าอกของเขา

เขาม้วนแขนเสื้อขึ้น ทำให้เห็นกล้ามเนื้อที่แขน

เธอก้มหน้าลง และเหลือบไปเห็นรอยสักรูปส้มบนแขนข้างซ้ายของเขา มันยังเป็นเหมือนเดิม

เธอสัมผัสรอยสัก "คุณไม่คิดจะลบมันออกบ้างเหรอ?"

"ไม่หรอก ผมสัญญากับคุณว่าจะไม่ลบมันออก ถึงเราจะเลิกกัน ผมไม่อยากผิดสัญญา"

เธอยิ้ม

เธอพอใจกับคำตอบของเขา

บอยล์ถูคางกับศีรษะของเธอ เขาอยากให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา

เขาจำนิสัยเธอตอนที่เธออยู่กับเขาได้

ทุกอย่างจะเป็นเหมือนที่เคยเป็น

เขาจะค่อย ๆ คืนเวลาที่เสียไปให้เธอ ถ้าหนึ่งปีไม่พอ เขาจะใช้เวลาทำแบบนี้สองปี และถ้ายังไม่พอ เขาจะใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่กับเธอ

เขายิ่งกว่ายินดีที่จะทำแบบนี้

หลังจากเตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาตักโจ๊กให้เชอรีชก่อนที่โทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้น

เอมิลี่โทรหาเขา

เขาตกใจไปสักพัก

พวกเขาเคยทำธุรกิจร่วมกันครั้งหนึ่ง ตั้งแต่นั้นมา การทำงานร่วมกันของพวกเขาก็สิ้นสุดลง และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

แม้ว่าเอมิลี่จะชอบเขามาก เธอก็ไม่ใช่คนที่จะไปตามตื๊อใคร เธอยอมแพ้ความรู้สึกที่มีให้เขา หลังจากได้รับความเย็นชาจากบอยล์

เชอรีชมองโทรศัพท์ของเขา สายตาของเธอเย็นชา

บอยล์ไม่ได้หลบเลี่ยงเธอ เขารับสายต่อหน้าเธอ

เขามองเชอรีชตลอดเวลา

เชอรีชไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เธอทานโจ๊กของเธอต่อ

บอยพูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว "ครับ...ยินดีต้อนรับสู่ประเทศจีน...ไม่มีปัญหา...สวัสดีครับ"

หลังจากได้ยินการสนทนาของเขา ดูเหมือนว่าเอมิลี่จะอยู่ในประเทศจีน และอยากให้บอยล์พาเธอออกไปเที่ยว

หลังจากวางสาย เธอก็วางชามลงบนโต๊ะแล้วพูด "ฉันอิ่มแล้ว"

บอยล์มองท่าทางที่ไม่พอใจของเธอ แล้วนึกขึ้นมาได้

เขาคิดว่าเรื่องของเอมิลี่กวนใจเธอ

"ฮัลโหล?"

ผู้หญิงจากปลายสายเป็นชาวต่างชาติ เธอพูดสำเนียงอเมริกัน "สวัสดีค่ะ ฉันเอมิลี่ เป็นเพื่อนบอยล์ บอยล์พูดถึงคุณอยู่ตลอด ฉันเลยอยากเจอคุณ ฉันอยากเห็นว่าคนที่บอยล์รักเป็นคนยังไง เลยสงสัยว่าคุณจะให้เกียรติฉันทำแบบนั้นหรือเปล่า"

เชอรีชตั้งใจฟังอยู่ตลอด "ในเมื่อคุณอยากเจอฉัน ฉันก็จะให้โอกาสนั้นกับคุณค่ะ"

เอมิลี่ตกใจ เธอแปลกใจกับคำตอบรับของเธอ

เธอเป็นนางแบบสากล มีคนมากมายอยากเจอเธอ เธอแค่ทำตัวสุภาพ ตอนที่ถามว่าจะให้เกียรติได้เจอกับเชอรีชหรือเปล่า

ดูเหมือนว่าเชอรีชจะไร้ยางอาย และเป็นคนหยิ่ง

แน่นอนว่าเชอรีชก็อยากจะเห็นว่าเอมิลี่เป็นผู้หญิงแบบไหน ที่ทำให้บอยล์ทําลาซานญ่าไก่เผ็ดให้เธอได้

เชอรีชเข้าไปพักในห้องของเธอ

แต่แฮร์ริสันก็มาขวางทางเธอ และมองเธออย่างชั่วร้าย "พี่ เมื่อคืนเป็นไงบ้าง? มีความสุขไหม?"

เธอเหยียบเท้าเขาอย่างแรง "ฉันมีความสุขมาก ขอบใจนะ"

แฮร์ริสันทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด "ในเมื่อพี่มีความสุขดี ก็ช่วยยกเท้าออกไปด้วย!"

"ถ้าหักหลังพี่อีก พี่จะบอกพ่อและให้พ่อลงโทษเธอ!"

แฮร์ริสันเหงื่อแตก เขายอมแพ้ "ผมไม่ทำแล้ว เอาเท้าออกไปสิ!"

เชอรีชยกเท้าออกแล้วเตือนเขา "ถ้าทำแบบนี้อีก ไม่ใช่แค่รองเท้าแตะนะ พี่จะใส่รองเท้าส้นสูงเหยียบเธอ"

แฮร์ริสันพูดไม่ออก

เขารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม "ผมทำแบบนั้นเพราะความสุขของพี่นะ! ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง? เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายมาก!"

'พี่เขย เมื่อคืนไม่ได้ทำดีกับพี่สาวหรือไง ทำไมพี่ถึงไม่มีความสุขตอนที่กลับมาบ้านล่ะ' แฮร์ริสันสงสัย

เชอรีชเดินผ่านเขาและเข้าไปในห้องของเธอ เธอบอกเขาก่อนจะปิดประตู "ถ้าพ่อถามว่าเมื่อคืนพี่ไปอยู่ไหน ใช้จุดแข็งของเธอแล้วกันนะ"

แฮร์ริสันถามอย่างไร้เดียงสา "จุดแข็งของผม? คืออะไรล่ะ?"

"ก็พูดเรื่องไร้สาระ แล้วทำหน้าตาจริงจังไงล่ะ"

"...แค่ก แค่ก"