เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 924

ในมุมที่มืดและชื้น หญิงสาวนอนจมกองเลือดในโคลน เธอมีรอยฟกช้ำ

เธอถูกข่มขืน

เลือดที่อุ่นและสดไหลลงมาระหว่างต้นขาของเธอ

เธอเจ็บปวดเหลือเกินและไม่มีแรงขยับตัว มีรอยฟกช้ำและบาดแผลทั่วใบหน้าของเธอ

เธอรู้สึกว่าเลือดไหลออกจากร่างกายของเธอ

เธออยากเรียกให้คนช่วย แต่บริเวณนี้ไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอมองการจราจรฝั่งตรงข้ามถนน

นาตาลีรู้สึกสิ้นหวังและร้องไห้ เธอร้องให้คนช่วยเสียงแหบพร่า "ช่วย...มีใคร...ช่วยฉันด้วย...ได้โปรด..."

เธอจิกนิ้วลงบนพื้น และค่อย ๆ ลากร่างกายไปบนพื้นเหมือนผี และทิ้งรอยเลือดไว้ข้างหลัง

เธอจะตายตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องมีชีวิตอยู่!

คนพวกนั้นที่ทำให้เธอต้องอับอาย เธอต้องแก้แค้น และทำให้พวกเขาต้องชดใช้ที่ทำร้ายเธอ!

คฤหาสน์เลค สตรีท

บอยล์เพิ่งกล่อมเชอรีชหลับ ตอนที่โทรศัพท์ของเขาสั่น

เขารีบหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปจากห้อง และรับสายทันทีหลังจากปิดประตู

"ฮัลโหล?"

"เจ้านาย เราเจอนาลี โจนส์ แล้ว แต่เธอ...มาดามไวท์จ้างพวกอันธพาลมาทำร้ายเธอ ทำให้เธอแท้ง แล้ว...พวกนั้นข่มขืนเธอด้วยครับ"

ลูกน้องของบอยล์มองหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดบนพื้น ด้วยท่าทีขยะแขยง

บอยล์ตกใจเมื่อได้ยินข่าวนี้ เขาไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของนาตาลี

"ถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเมียฉัน"

"ครับ"

นาตาลีคลานเข้าไปหาลูกน้องของบอยล์ และยิ้มอย่างชั่วร้าย "บอกบอยล์ให้มาถามฉันเอง ถ้าเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเชอรีช! คิดว่าสมควรได้รู้ความจริงแล้วเหรอ?"

เธอหัวเราะเหมือนคนเสียสติไปแล้ว

ลูกน้องของบอยล์ขมวดคิ้ว เมื่อมองหญิงบ้าที่อยู่ตรงหน้าเขา "เจ้านาย เธออยากคุยกับคุณครับ"

"ส่งโทรศัพท์ให้เธอ" บอยล์ขมวดคิ้ว เขาเริ่มหมดความอดทน

ลูกน้องของบอยล์นั่งลง และถือโทรศัพท์ไว้ใกล้หูนาตาลี

นาตาลียิ้ม "บอยล์ คุณโทรหาฉันจนได้นะ?"

บอยล์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น "คุณทำอะไรไว้กับเชอรีชเมื่อเจ็ดปีก่อน?"

เธอหัวเราะ "ฉันเอาวีดีโอให้เธอดู และโกหกว่ามีเซ็กส์กับคุณ เธอโกรธและขว้างโทรศัพท์ของฉันลงพื้น บอกหน่อยสิ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดที่เธอทำตัวสูงส่งและอวดดีอยู่ตลอดเวลา เกลียดที่เธอได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่ต้องพยายามเลย"

"บอยล์ รู้หรือเปล่าว่าฉันมีความสุขแค่ไหนตอนที่คุณทิ้งเธอ? คุณไม่ผิดหรอก คนอย่างเธอต้องได้รับบทเรียน เราต้องให้เธอรู้ว่าโลกใบนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด"

"เธอไม่ชอบฉัน และฉันก็ไม่ชอบเธอ ตอนที่ผลักเธอตกลงบันได ฉันกลัว แต่ก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ในที่สุดก็มีโอกาสเหยียบเธอไว้ใต้ฝ่าเท้า"

"รู้หรือเปล่าว่าตอนนั้นเธอน่าสงสารแค่ไหน? เธอนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เอามือกุมท้อง และขอร้องให้ฉันช่วยเธอด้วยล่ะ บอยล์ คุณเคยเห็นด้านที่น่าสมเพชของเธอหรือเปล่า? นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็น ฉันไม่รู้ว่าความตื่นเต้นในตอนนั้นมันน่าพอใจแค่ไหน ฉันเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ยิ่งเธอทำท่าทางแบบนั้น ฉันก็ยิ่งอยากทำลายความอวดดีของเธอ ฉันอยากให้รู้ว่าผู้ชายที่เธอรักนั้น ไม่ได้รักเธออีกแล้ว ยิ่งเธอทุกข์ทรมานฉันก็ยิ่งมีความสุข ฉันอยากให้เธอขอร้อง และคุกเข่าลงแทบเท้าฉัน"

บอยล์หลับตา เขาพยายามระงับความโกรธ

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นไปถึงกระดูก "กลัวว่าจะต้องทำให้คุณผิดหวังแล้วล่ะ ตอนนี้เธอเป็นภรรยาผม และผมรักเธอมากกว่าใคร ความรักที่เธอมีให้ผมนั้นไม่เคยน้อยลงเลย และผมก็รักเธอในแบบที่เธอเป็น"

นาตาลีใจสลาย เธอตะโกน "เป็นไปไม่ได้! คุณสองคนจากกันนานตั้งเจ็ดปี ไม่มีทางที่คุณสองคนจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก!"

บอยล์รู้สึกพอใจ "ตอนนี้เธอนอนข้างผม วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และเราใช้เวลาในโอกาสพิเศษด้วยกัน และคุณเป็นคนที่ไม่สำคัญในชีวิตของเรา ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินความสัมพันธ์ของเรา"

คำพูดของเขาทำลายความเชื่อมั่นของเธอ