เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 923

แสงเทียนส่องสว่างอยู่ตรงหน้าเชอรีช เธอมองเค้กแล้วพูด "ฉันไม่มีอะไรต้องขอ"

บอยล์วางแขนลงบนเก้าอี้ที่เชอรีชนั่ง ริมฝีปากของพวกเขาห่างกันเพียงนิดเดียว สายตาของเขา เหมือนจะทำให้เธอซบลงบนอกของเขาได้

"คุณไม่อยากขออะไรเลยเหรอ?" เขาจ้องเธอแล้วถาม

เชอรีชหันหน้ามาหาเขา "ฉันขอให้คุณอยู่ห่างฉันไว้ ทำให้ฉันได้หรือเปล่าล่ะ?"

ดวงตาของบอยล์เข้มขึ้นทันที "ผมทำตามความต้องการอย่างอื่นให้ได้นะ"

เชอรีชเป่าเทียน

บอยล์เปิดไฟ "ผมจะเสิร์ฟอาหารให้ ผมทำลาซานญ่าของโปรดให้คุณด้วย"

บอยล์ส่งช้อนส้อมให้เธอ

เชอรีชมองเค้กสตรอวเบอร์รี่แล้วพูด "เค้กนี่น่าเกลียดจัง"

บอยล์ไม่ได้โกรธ เขายิ้มให้เธอ "คุณต้องเข้าใจนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำเค้ก ผมทำเค้กตลอดทั้งบ่าย และล้มเหลวหลายครั้ง พ่อครัวทำขนมยังบอกให้ผมยอมแพ้เลย"

บอยล์เห็นว่าเขาทำเค้กออกมาได้ดีนี่ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว

เขายอมรับว่ามีหลายอย่างที่ต้องปรับปรุง เขาทำดอกกุหลาบด้วยวิปครีมไม่ได้

เธอยังคงเงียบ บอยล์พูดต่อ "ถึงมันจะดูไม่น่าสนใจ แต่รสชาติคงไม่แย่เหมือนที่เห็นหรอก คุณอยากลองไหม?"

ในเมื่อเชอรีชไม่ได้ปฏิเสธ เขาก็หยิบมีดพลาสติกมาตัดเค้กให้เธอ

เชอรีชลองชิม รสชาติค่อนข้างอร่อย

"อร่อยหรือเปล่า?" บอยล์ถาม

"แย่กว่าเค้กสตรอวเบอร์รี่ที่ฉันกินตอนบ่ายนี้อีก" เชอรีชตอบ

"งั้นครั้งหน้าผมจะหัดทำเค้กไอศครีม"

บอยล์อดทนกับเธอมาก เขาทำดีกับเธอมากกว่าเมื่อเจ็ดปีก่อน

บอยล์ส่งจานลาซานญ่าไก่เผ็ดให้เธอ

เชอรีชปฏิเสธ "ฉันไม่กินของแบบนี้อีกแล้ว"

บอยล์แปลกใจ เขาจำได้ว่าเธอชอบทานลาซานญ่าไก่เผ็ดเมื่อเจ็ดปีก่อน

"ทำไมล่ะ?"

"มันน่ารังเกียจ"

ตอนแรกบอยล์สับสน แต่เขาก็ไม่ได้คิดเรื่องนั้น เขาคิดว่าลาซานญ่าจะทำให้นึกถึงอดีต อาจทำให้เธอไม่อยากทาน

วันนี้เป็นวันเกิดเธอ เขาไม่อยากทำให้เธอนึกถึงความทรงจำที่เลวร้าย

"ก็ได้ งั้นกินอย่างอื่นแล้วกัน" เขาบอกเธอ

อาหารที่เขาเตรียมนั้นเรียบง่ายแต่น่าทาน

บนโต๊ะมีมันฝรั่งผัดพริกหยวก ไข่คนมะเขือเทศ ผัดบล็อคโคลี่ ซี่โครงหมูนึ่ง กุ้งตุ๋น และซุปผักหนึ่งถ้วย

บอยล์ตักกุ้งตุ๋นวางลงในจาน เขาแกะเปลือกแล้วใส่จานให้เธอ

"ฉันไม่หิว" เชอรีชบอก

"คุณต้องกินสักหน่อยนะ"

"ฉันไม่อยากกิน"

"ผมเตรียมซุปสมุนไพรไว้ด้วย ผมไปเอาจากในครัวมาให้นะ"

บอยล์เข้าไปในห้องครัว

เชอรีชมองกุ้งที่แกะเปลือกแล้วในจาน เธอกัดริมฝีปาก กุ้งดูฉ่ำ สด และนุ่ม

เธอตักกุ้งใส่ปากหนึ่งตัว

และอีกตัว

เมื่อบอยล์กลับมาที่โต๊ะอาหารพร้อมซุปสมุนไพร เธอกำลังถือส้อมที่จิ้มกุ้งอยู่

เธอรู้สึกผิด ราวกับว่าถูกจับได้คาหนังคาเขาในการสอบ

แต่เธอก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทานต่อด้วยความมั่นใจ

ในเมื่อเธอทานกุ้งที่แกะเปลือกไปหมดแล้ว กุ้งตัวนั้นก็ไม่ได้ต่างกัน

บอยล์มองเธอด้วยรอยยิ้ม

หลังจากนั้น บอยล์ก็ตักกุ้งใส่จานและแกะเปลือกให้เธอ

เชอรีชทานหมดอีก

เธอทานกุ้งตุ๋นทั้งจานหมดคนเดียว

บอยล์ทำความสะอาดโต๊ะ และล้างจานหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ

หลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้ว เขาก็บอกเธอ "รออยู่นี่นะ ผมมีอะไรจะให้คุณ"

แล้วบอยล์ก็ขึ้นไปข้างบน

เธอมองเค้กสตรอวเบอรี่ที่เหลือ แล้วกินไปสองสามคำ

เชอรีชมองเขา เธอตาแดง "ทำไมไม่มาหาฉัน? ไม่กลัวว่าฉันจะไปอยู่กับคนอื่นแล้วทิ้งคุณไปเหรอ?"

ตอนนั้นเธอคิดถึงเขามาก

บอยล์กลืนน้ำลายและมองเธอ "ผมกลัวนะ แต่ก็หวังว่าตอนนั้นคุณจะมีแฟนแล้ว คุณจะได้ไม่เหงา ผมรู้ว่าความรู้สึกที่ไม่มีคุณมันเป็นยังไง แต่ผมก็เห็นแก่ตัว และหวังว่าผมเป็นคนเดียวที่คุณรัก"

เชอรีชมองเขา "ฉันเกลียดคุณ"

น้ำตาเธอไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

เขากอดคอและเช็ดน้ำตาให้เธอ รู้สึกว่าน้ำตาของเธอกำลังเผาไหม้ผิวเขา

บอยล์แนบหน้าผากกับเธอ เขามองเธอด้วยความรัก "แค่อยากให้รู้ว่าผมรักคุณ ไม่ได้จะทำให้คุณร้องไห้นะ"

เขาก้มลงจูบเธอ

จูบนี้นุ่มนวลและเกินต้านทาน

เขาจูบน้ำตา เลียวิปครีมที่ปาก และสอดลิ้นเข้าไปในปากเธอ

เชอรีชสะอื้น แต่บอยล์ก็ไม่หยุดจูบเธอ

ตอนดึกในเมือง

นาตาลีหงุดหงิดหลังจากเห็นโพสต์ที่มิสเตอร์เอลงในออนไลน์ เธอออกไปจากบาร์หลังจากดื่มไปไม่กี่แก้ว

ไม่มีที่จอดรถบริเวณใกล้เคียง เธอจึงจอดรถในซอยใกล้บาร์

เธอเดินไปที่รถและกำลังจะเปิดประตู เธอก็ถูกปิดปากและถูกลากเข้าไปในมุมมืด

"อ๊ะ..."

มีชายหนุ่มสองสามคนล้อมรอบตัวเธอไว้ เพื่อกันไม่ให้เธอหนี

นาตาลีมองพวกเขาด้วยความกลัว "พวกแกเป็นใคร?"

"กล้าดียังไงมาถามว่าเราเป็นใคร? แกเป็นเมียน้อยที่ทำลายครอบครัวคนอื่น พวกเรามาสั่งสอนแกไงล่ะ"

นาตาลีกลัว เธอรู้ว่ามาดามไวท์ส่งพวกเขามา "พวกแกทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ฉันท้องลูกของเชสอยู่! พวกแกหนีไม่รอดหรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับทายาทตระกูลไวท์!"

"ฮ่า! คิดว่าเขาจะสนลูกนอกสมรสในท้องแกเหรอ? จะบอกความจริงให้ มาดามไวท์ย้ำพวกเราเป็นพิเศษว่าให้กำจัดเด็กซะ!"

นาตาลีรู้สึกถึงความอันตรายแล้ววิ่งหนี แต่หนึ่งในนั้นจับเธอได้ และผลักเธอติดกำแพงที่เย็นเฉียบ

ผู้ชายคนนั้นตบเธอ และฉีกเสื้อผ้าเธอออก

"นังโง่! แกควรจะทำตัวดีหน่อย ในเมื่ออ่อยผู้ชายรวยที่แต่งงานได้แล้ว หึ! ดูแล้วแกต้องเป็นโสเภณีแน่!"

"จัดการเลยพวก!"