เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 949

บอยล์ล้างจานและวางไว้ที่ชั้นวางจาน หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว

มีบางอย่างที่นุ่มมากอดเขาจากข้างหลัง ตอนที่เขากำลังจะเช็ดโต๊ะด้วยผ้าขี้ริ้ว

"ทำไมไม่สนใจฉันล่ะ? โกรธที่ฉันบล็อก ดร.ชาเนียเหรอ?"

บอยล์ขมวดคิ้ว เขาพยายามซ่อนความรู้สึกในแววตา เขาลูบมือเธอที่กอดเอวเขาแล้วตอบ "ผมไม่โกรธหรอก"

เชอรีชกอดเขาแน่น

บอยล์ปวดหัวเมื่อมองหญิงสาวที่กอดเขา เขาอยากไปจากเธอ จะได้เลิกบล็อกชาเนียแล้วโทรหาเธอ

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถาม "คุณทำความสะอาดโต๊ะให้เสร็จเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม?"

"มีอะไรหรือเปล่า?"

เชอรีชซบออกและกอดเอวเขาแน่น "ฉันอยากให้คุณจูบและกอดฉัน"

บอยใจสั่น เขาโยนผ้าขี้ริ้วทิ้งและล้างมือในอ่าง แล้วก้มลงอุ้มเธอ

เชอรีชมองเขาแล้วถาม "เสร็จแล้วเหรอ?"

บอยล์ตอบตอนที่อุ้มเธอขึ้นไปข้างบน "ผมไม่อยากทำความสะอาดแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะ"

บอยล์หยิบกล่องถุงยางอนามัยมา ตอนที่เขาเดินผ่านโซฟา

น้ำในอ่างอาบน้ำสาดออกมาในห้องน้ำ

เจ็ดปีที่ไม่ได้สัมผัสกัน มันก็พอที่จะกระตุ้นตัณหาของพวกเขาแค่เพียงสัมผัสเดียว

น้ำกระจายเต็มห้องน้ำ เหมือนพวกเขาอยากจะเติมน้ำลงในสระน้ำ

บอยล์ลืมตาขึ้นเมื่อความปรารถนาของเขาถึงจุดสูงสุด เขามองหญิงสาวที่มีค่าในอ้อมกอดอย่างหลงใหล เขาพูดใกล้หูเธอเสียงแหบ "เชอรีช"

เชอรีชมองเขา "บอยล์ คุณเป็นของฉัน ห้ามไปร่วมมือกับคนอื่นรังแกฉันนะ"

บอยล์กอดเธอแน่น เขาครอบครองเรือนร่างของเธอโดยไม่มองเข้าไปในดวงตาของเธอ

น้ำหกเลอะเต็มห้อง

สองชั่วโมงผ่านไป เมื่อพวกเขาออกมาจากห้องน้ำ

บอยล์พันผ้าเช็ดตัวให้เชอรีช แล้วอุ้มเธอออกมาจากห้องน้ำ

เธอซบอกบอยล์ด้วยความเหนื่อย ปล่อยให้เขาเช็ดผมเธอด้วยผ้าเช็ดตัว

เชอรีชเบื่อ เธอมองหน้าอกเขาแล้วใช้นิ้วมือเคาะ

บอยล์อยากพูดอะไรกับเธอแต่เขาก็ไม่พูด เขามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วก้มลงจูบที่หน้าผาก ดวงตา แล้วถามเธอ "เหนื่อยหรือเปล่า?"

เชอรีชส่ายหน้า

บอยล์กอดเธอ เขาวางข้อศอกข้างหนึ่งลงบนเตียง เขาหยิบนิทานของแอนเดอร์สันมาจากโต๊ะข้างเตียง "วันนี้อยากฟังนิทานเรื่องอะไร?"

เชอรีชซบอกเขา เธอหลับตาแล้วตอบ "ชุดใหม่ของจักรพรรดิ"

เสียงทุ้มต่ำของบอยล์เหมือนเพลงกล่อมเด็ก เขาลูบหลังเธอเบา ๆ ตอนที่อ่านนิทานให้เธอฟัง และกล่อมเธอบนเตียง

หลังจากนั้นไม่นานเชอรีชก็หลับไป เธอพึมพำทั้งที่หลับตาไม่สนิท "พวกเขาไม่เห็นชุดใหม่ของจักรพรรดิ แต่ฉันเห็น"

บอยล์ถูแก้มของเขากับเชอรีช เขายิ้มให้เธอด้วยความรัก "หมายความว่าคุณฉลาดมาก"

"ไม่สำคัญว่าจักรพรรดิจะได้ใส่ชุดใหม่หรือเปล่า ตราบใดที่เขามีความสุข"

บอยล์รู้สึกมึนตอนที่ตอบ "ใช่ ตราบใดที่เขามีความสุข"

คงเหมือนกับตอนที่เธอเห็น ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ แต่คนอื่นไม่เห็น พูดตรง ๆ แล้ว ทำไมมันถึงได้สำคัญล่ะ?

ตราบใดที่เธอมีความสุข

แต่คำพูดของชาเนียก็ดังอยู่ในหูเขาเหมือนคำสาป "ถ้าเชอรีชไม่รักษาที่โรงพยาบาลตอนนี้ มีแนวโน้มที่เธอจะฆ่าตัวตาย และพยายามฆ่าตัวตายบ่อย ๆ บอยล์ คุณอยากให้เชอรีชทรมานไปตลอดเหรอ?"

บอยล์หลับตาแล้วถอนหายใจ

เชอรีชเกือบหลับไปแล้ว เมื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก "บอยล์ ฉันเห็นว่ากระเป๋าของลิตเติ้ลบีน สเปราท์ สกปรก เธอใช้กระเป๋าสะพายสีแดงใบนั้นมานานแล้ว ทำไมแม่เธอถึงไม่ซื้อใบใหม่ให้ล่ะ?"