เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 950

ปี๊บ...

เธอวางสายไปแล้ว

บอยล์เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอ เขาได้ติดตั้งจีพีเอสในโทรศัพท์ของเธอแล้ว จึงติดตามได้ว่าเธออยู่ที่ไหน

เขารีบไปที่ประตูแล้วดูจีพีเอสในโทรศัพท์

เธอยังอยู่ที่ แจ๊สเลค สตรีท นั่นหมายความว่าเธอเพิ่งออกไปได้ไม่นาน

บอยล์หยิบกุญแจรถ แล้วมองกุญแจรถคันอื่นตรงทางเดิน กุญแจรถปอร์เช่สีขาวหายไป

บอยล์รีบไปที่ลานบ้านตอนที่เขาโทรหาชาเนีย เขาบอกให้เธอส่งรถพยาบาลไปที่สนามบิน และหยุดรถเลขทะเบียน XXXXX ไว้

เชอรีชขับรถฝ่าไฟแดงหลายจุด

เธอยังคงเร่งความเร็ว

ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ยังคงร้องไห้อยู่ปลายสาย

เชอรีชเริ่มร้องไห้ไปด้วย น้ำตาเธอไหลลงมา

ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ร้องไห้แล้วบอกเธอ "คุณแม่กับคุณพ่อไม่ต้องการหนูอีกแล้ว… เด็กคนอื่นเขามีความสุขกัน หนูเสียใจมาก"

เชอรีชอ้าปากหอบหายใจ เธอพูดด้วยความกังวล "ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ พี่..คุณแม่ต้องการหนูนะ เธออาจเดินทางไปทำงาน อยู่รอพี่ตรงนั้นและไม่ต้องคิดมากนะ"

"พี่เจลลี่ บีน...ไม่มีใครต้องการหนูแล้ว"

เชอรี่สำลักแล้วบอกเธอ "ไม่นะ...ไม่จริงหรอก...พี่ต้องการหนูเสมอนะ ถึงใครจะไม่ต้องการ พี่จะไม่ทิ้งหนูไว้คนเดียวแน่"

"แต่พี่บอยล์จะชอบหนูไหมคะ? หนูจะทำให้พี่สองคนรำคาญ เด็กคนอื่นพูดถูก หนูแค่เป็นภาระของทุกคน"

เชอรีชน้ำตาคลอ

เชอรีชเช็ดน้ำตาแล้วพูด "ไม่จริงหรอก ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ หนูไม่เคยเป็นภาระสำหรับเรา บอยล์ต้องชอบหนูมากเหมือนกัน ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ สัญญากับพี่นะว่าจะอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวก็ถึงแล้ว รอพี่ก่อนนะ?"

"พี่โกหก พี่บอยล์ไม่ชอบหนูหรอก ไม่มีใครชอบหนูทั้งนั้น"

"ลิตเติ้ลบีน สเปราท์..."

ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ วางสาย

เชอรีชกำพวงมาลัยและขับรถมือเดียว ส่วนอีกมือหนึ่งก็พยายามโทรหา ลิตเติ้ลบีน สเปราท์

รถปอร์เช่สีขาวขับไปตามถนน เชอรีชรีบถือโทรศัพท์ลงมาเมื่อมาถึงสนามบิน

เชอรีชเห็น ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เดินข้ามถนนพร้อมกับสะพายกระเป๋าสีแดง ทันทีที่เธอลงจากรถ

เชอรีชตะโกน "ลิตเติ้ลบีน สเปราท์!"

ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ วิ่งเข้ามาหาเธอ

รถโฟล์คสวาเก้นสีดำขับมากลางถนน

เชอรีชวิ่งข้ามถนนเพื่อปกป้อง ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ รถโฟล์คสวาเก้นไม่คิดว่าจะมีคนปรากฏตัวบนถนนกะทันหัน รถชนเธอก่อนคนขับจะทันได้เหยียบเบรก

เชอรีชรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอล้มลงไปบนพื้น เลือดไหลออกมาจากศีรษะ

แต่เธอก็คลานข้ามถนน พยายามเข้าไปหา ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ที่นอนอยู่บนพื้น หลังจากที่ถูกรถชนเหมือนกัน

"ลิตเติ้ล บีน สเปราท์...ลิตเติ้ล...ลิตเติ้ล บีน สเปราท์...ลิตเติ้ล บีน สเปราท์..."

เหมือนร่างกายของเธอแยกออกจากกัน เธอพยายามลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ล้มลงไปบนพื้นอีก

เธอได้แค่มอง ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ที่หมดสติเลือดท่วมตัวอย่างสิ้นหวัง น้ำตาเธอไหลลงมา "ลิตเติ้ลบีน สเปราท์… ลิตเติ้ลบีน สเปราท์… ช่วย ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ด้วย… ได้โปรดช่วยเธอด้วย… ลิตเติ้ลบีน สเปราท์..."

บอยล์เห็นเชอรีชนอนบาดเจ็บอยู่บนพื้นตอนที่เขามาถึงสนามบิน หัวใจเขาหยุดเต้น "เชอ!"

เขารีบลงมากอดเชอรีชที่นอนอยู่บนพื้น

"เชอรีช...เป็นอะไรหรือเปล่า?"

บอยล์ประคองใบหน้าของเธอที่ยังมีเลือดไหลลงมา

เชอรีชยื่นออกไปพยายามสัมผัสบางอย่าง เธอขอร้องเขา "บอยล์...ช่วย ลิตเติ้ลบีน สเปราท์… ลิตเติ้ลบีน สเปราท์… ช่วยเธอ… บอยล์ ช่วยเธอ… เธอกำลังจะตาย..."

บอยล์มองเธอ น้ำตาของเขาไหลลงมา เขาประคองใบหน้าและมองเข้าไปในดวงตาของเธอ "เชอรีช ไม่มีลิตเติ้ลบีน สเปราท์ หรอก... ไม่มีลิตเติ้ลบีน สเปราท์"