เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 954

ฮีลตันกับเวอเรียนไม่ได้อยู่ในห้องกับเชอรีชนาน พวกเขากลัวจะใช้เวลามากเกินไป พวกเขากลั้นความรู้สึกไม่ได้ และอาจร้องไห้ออกมา

บอยล์มาถึงโรงพยาบาลทันทีที่พวกเขาออกไป

ชาเนียเชิญเขามาคุยตรงระเบียง เธอต้องการคุยกับเขาถึงอาการของเชอรีช

ตั้งแต่ไม่ได้ตรวจสอบเขาอย่างเป็นทางการ ก็ทำให้รู้สึกโล่งใจและคลายความตึงเครียด ทำให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลาย

ชาเนียเอามือทั้งสองข้างซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีขาว เธอมองอาคารที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งช่วยทำให้เธอคลายความเหนื่อย "ที่เชอรีชเห็นภาพหลอนนั้น อาจเป็นลูกที่เธอแท้งเมื่อเจ็ดปีก่อน"

บอยล์ไม่ได้แปลกใจ เพราะตอนที่เขารู้ว่า ลิตเติ้ลบีน สเปราท์มีตัวตนขึ้นมา ก็เดาได้ว่าคงเป็นลูกที่พวกเขาสูญเสียไปในตอนนั้น

เพราะถ้ามันเป็นส่วนที่เล็กที่สุดที่พวกเขาได้ผ่านมา มันก็คงเป็นเหตุบังเอิญ แต่ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกในชีวิตของพวกเขา ที่มันต้องมีความเกี่ยวข้องกัน

เพราะ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ก็บังเอิญมีอายุเจ็ดปี และอาศัยอยู่ใกล้กรีนทาวน์ ซึ่งอยู่อาคารและหมายเลขห้องเดียวกันกับพวกเขา

ลำคอบอยล์กระตุก "เชอรีชเคยคิดว่าผมไม่ต้องการเธอกับลูกเมื่อเจ็ดปีก่อน ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ กับแม่ของเธอถูกพ่อทิ้ง นี่มัน..."

บอยล์หัวเราะอย่างขมขื่นตอนเขาพูด "เหตุการณ์นี้มันฝังอยู่ในใจของเชอรีช และเป็นบาดแผลที่ร้ายแรงสำหรับเธอ ผมดูแลเธออย่างดีที่สุด และเตรียมสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อค่อย ๆ รักษาเธอ ไม่ว่าโรคซึมเศร้าของเธอจะร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม”

"แต่ใครจะคิดว่าบาดแผลที่ฝังลึกนั้นจะติดตามเธอ เราหนีหรือซ่อนจากมันไม่ได้”

"ถ้าผมรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เจ็ดปี...ให้ตายสิ ผมแยกจากเธอมาได้ยังไงตั้งเจ็ดปี"

บอยล์น้ำตาคลอ ลำคอของเขาตีบตันและรู้สึกปวดใจ

ความชอกช้ำทางจิตใจเป็นผลมาจากบาปของเขา และในตอนนี้ เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการมองดูเธออย่างสิ้นหวัง

ชาเนียบอกเขา "มันง่ายมากที่เธอจะรู้สึกรักตอนที่อยู่กับคุณ แต่ยิ่งรักมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกผิดกับลูกที่เสียไปมากเท่านั้น จึงทำให้เธอมีแนวโน้มที่จะทำร้ายตัวเอง"

ลำคอบอยล์กระตุกอย่างแรง เขาห้ามตัวเองไม่ให้สะอื้นไม่ได้

เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะถามอย่างสุภาพ "ผมสูบบุหรี่ที่นี่ได้ไหม?"

"ตามใจคุณ"

จะสูบบุหรี่ก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาอยู่ตรงระเบียง

เขาจุดไฟเเช็ก

บอยล์สงบอารมณ์ลงได้หลังจากที่ได้สูบบุหรี่ ยิ่งความรู้สึกนั้นก่อตัวในใจมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีท่าทางสงบมากขึ้น

ใช้เวลาไม่นานที่เขาจะสูบบุหรี่จนหมดมวน

เขาทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น ก่อนจะดับไฟด้วยรองเท้าหนัง

เขารู้สึกดีขึ้น

บอยล์มองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะขอร้องเธออีกครั้ง "ผมยังไม่ได้เจอเธอเลย ผม...ให้ผมเจอเธอได้ไหม? แค่สิบนาทีก็ยังดี"

ชาเนียถอนหายใจแล้วบอกเขา "พ่อแม่ของเธอมาเยี่ยมก่อนที่คุณจะมาถึง วันนี้เป็นวันที่ครอบครัวของเธอมาเยี่ยม ฉันอยากให้คุณสัญญากับฉันเรื่องหนึ่ง บอยล์ คุณจะอยู่ในนั้นนานไม่ได้นะ คุณอยู่ได้นานที่สุดครึ่งชั่วโมง มันจะมีผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอถ้าอยู่นานเกินไป"

บอยล์พยักหน้าแล้วพูดจากใจ "ขอบคุณ"

หลังจากเชอรีชได้พบฮีลตันกับเวอเรียน เธอก็นั่งมึนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดเรื่องอะไร เธอดูเศร้ามาก

เมื่อบอยล์มาถึงหน้าประตู เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสิบนาที

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกประหม่า และตื่นเต้นที่จะได้พบกับใครบางคนพร้อมกัน เขารู้สึกสับสน

เขาตื่นเต้นที่จะได้พบ ได้กอด และได้คุยกับเธอ

แต่เขาก็กลัวเหมือนกัน เขากลัวที่จะได้เห็นเธอในสภาพที่สิ้นหวัง เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากเจ็บปวดแทนเธอ