เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 955

บอยล์ทนมองเธอต่อไปไม่ไหว เขาหยิบนิทานของแอนเดอร์สันออกมาจากถุงพลาสติก เขาเอามันมาด้วย และวางไว้บนมือของเชอรีช

"ถ้ารู้สึกเหงาก็เอาไว้อ่านนะ"

เชอรีชส่ายหน้า เธอมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน "บอยล์...พาฉันกลับบ้านนะ..."

บอยล์สูดลมหายใจเข้าแล้วกุมมือเธอ "เชอรีช ผมจะรับผิดชอบไม่ได้ถ้าพาคุณกลับบ้านตอนนี้ ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บ เพราะปกป้อง ลิตเติ้ลบีน สเปราท์อีก คิดเรื่องความขัดแย้งและความไม่สอดคล้องกัน เกี่ยวกับลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เพื่อผมนะ?"

เธอจับมือเขาแล้วตอบเสียงสะอื้น "ฉันคิดว่าเมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน...บอยล์...ฉันคิดเรื่อง...เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับบ้าน?"

เสียงของเธอสิ้นหวัง ตอนที่เธอจับมือเขานั้น มันรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจับเชือกช่วยชีวิต

แม้ว่าบอยล์จะไม่อยากปฏิเสธเธอ แต่เขาก็ต้องฝืนทำ

เชอรีชเห็นเขามองเธอด้วยแววตาเจ็บปวด ในความเงียบเป็นเวลานาน

"ฉันเป็นอิสระที่นี่ไม่ได้...ฉันไม่ใช่เชอรีชคนเดิมอีกแล้ว...บอยล์...ช่วยพาฉันออกไปข้างนอก...ฉันเหมือนคนบ้า...ฉันพังไปแล้ว...ไม่ชอบเลย...ฉันไม่ชอบที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย"

เชอรีชน้ำตาไหลลงมา เธอดูเสียใจมาก

บอยล์เช็ดน้ำตาให้เธอ "อาการซึมเศร้าของคุณเป็นแค่ชั่วคราว ชาเนียจะให้ผมมาเยี่ยมคุณทุกครั้งตอนที่อาการดีขึ้น"

"ไม่นะ...ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว...พาฉันกลับบ้านเถอะนะ...บอยล์...ขอร้อง... ฉันขอร้องล่ะ...พวกเขาจับตาดูฉันตลอด... ฉันก็ไม่ได้ต่างจาก...สัตว์ที่ถูกขังไว้ ได้โปรดพาฉันหนีออกไปจากที่นี่เถอะ บอยล์...ฉันไม่อยากถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดเวลา...บอยล์..."

เธอกอดแขนบอยล์ไว้แน่น บอยล์น้ำตาคลอ ลำคอกระตุกอย่างแรง เขารู้สึกหวั่นไหว

เขาค่อย ๆ ดึงมือเธอออก

"ผมพาคุณออกไปไม่ได้ เชอรีช คุณต้องหาความขัดแย้งและความไม่สอดคล้องกันในโลกของความจริง"

โทรศัพท์ของบอยดังขึ้น ชาเนียโทรหาเขา

บอยล์ไม่รับสายเธอ เขารู้ว่าเธอโทรมาเตือนเขาว่าหมดเวลาแล้ว