เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 958

บอยล์พาเชอรีชไปที่สุสานในตอนเที่ยง

เชอรีชงุนงงเมื่อพวกเขาลงจากรถ เธอถามว่า "พวกเรามาทำอะไรกันที่สุสาน?"

บอยล์ยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะกอดไหล่ของเธอ พวกเขาเดินไปข้างหน้า เขาพูดว่า "ผมกำลังจะพาคุณไปพบกับสมาชิกในครอบครัวเก่า"

ที่ดินที่เขาซื้อในสุสานเป็นแปลงเดียวกับที่เขาให้ฮันท์ลีย์หาให้เขา ทิวทัศน์สวยงามเพราะมันล้อมรอบด้วยธรรมชาติ

มันให้ความรู้สึกเหมือนสวนเอเดน

แม้ว่าสุสานแห่งนี้จะค่อนข้างเป็นที่นิยมในหมู่คนร่ำรวย แต่บอยล์ก็ยังตัดสินใจซื้อที่ดินทั้งเอเคอร์เพื่อหลุมศพเพียงหลุมเดียว เพราะความรักที่เขามีต่อลูกของเชอรีช

ข้อความบางอย่างถูกแกะสลักไว้บนป้ายหลุมศพ ชื่อโมเสสถูกสลักไว้ด้านบนแล้วตามด้วยข้อความ

'ผู้เป็นที่รักของพ่อ: บอยล์ ลอว์สัน'

'และผู้เป็นที่รักของแม่: เชอรีช ฟัดด์'

ทันทีที่เชอรีชเห็นหลุมศพของโมเสส เธอก็ตกตะลึง ขณะที่เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

บอยล์วางช่อดอกไม้ในมือที่ฐานหลุมศพอย่างแผ่วเบา เขานั่งยอง ๆ ลง และเริ่มทำความสะอาดใบไม้ที่ร่วงรอบ ๆ หลุมศพ

“ผมให้ฮันท์ลีย์หาที่ดินผืนนี้ให้เมื่อผมกลับมาที่ประเทศของเราในตอนนั้น ผมคิดว่าบรรยากาศที่นี่ค่อนข้างดีตอนที่ผมมา ดังนั้นผมก็เลยตัดสินใจสร้างหลุมศพให้ลูกของเราที่นี่

“ผมตั้งชื่อเขาว่าโมเสส เพราะได้แรงบันดาลใจจากชื่อของเราทั้งสองคน ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะชอบมันหรือไม่

“เรายังไม่ได้คืนดีกันตอนที่ผมกลับมาในตอนนั้น เนื่องจากตอนนั้นคุณไม่อยากเจอผมด้วยซ้ำ ผมรู้สึกไม่เหมาะที่จะเล่าให้คุณฟัง ดังนั้นผมก็เลยตัดสินใจตั้งชื่อให้ลูกเอง”

เชอรีชน้ำตาซึม ขณะที่เธอนั่งยอง ๆ ลงก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหลุมศพของโมเสส แต่รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ

เธอพูดว่า “ชื่อ…โมเสส…ฟังดูดี…ฉันชอบมัน”

บอยล์มองไปที่ด้านข้างของใบหน้าเล็ก ๆ ขาวนวล และอ่อนโยนของเธอด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก เขาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ผมดีใจที่คุณชอบมัน"

บอยล์พูดต่อ "ชาเนียบอกว่าเหตุผลเดียวที่คุณจะเห็นภาพหลอนเกี่ยวกับลิตเติ้ลบีน ก็เพราะการสูญเสียโมเสสเมื่อเจ็ดปีก่อน เชอรีช ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่เคยทอดทิ้งคุณหรือโมเสส ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นคุณท้อง จนกระทั่งคุณลื่นล้ม โลกทั้งใบของผมพังทลายลงเมื่อผมรู้ว่าคุณแท้งลูก

“ผมขอโทษสำหรับหลายสิ่งหลายอย่าง แต่ผมยินดีที่จะทำชดเชยทุกอย่างให้กับคุณด้วยชีวิตที่เหลืออยู่ของผม”

บอยล์จับมือเล็ก ๆ ของเธอแน่น ก่อนจะดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เชอรีชฝังตัวเองในอกของบอยล์ ขณะที่เธอเอื้อมมือไปกอดคอของเขา

บอยล์กับเชอรีชอยู่ที่หลุมศพของโมเสสตลอดทั้งบ่าย

ทั้งคู่เดินลงจากเขาพร้อมจับมือกันเมื่อถึงเวลาเย็น

คาลัมกำลังรอพวกเขาอยู่ที่ด้านล่างเขาพร้อมกับรถ

ไม่มีทางให้รถขับขึ้นเขาไปที่สุสาน และไม่มีเคเบิลที่จะพาพวกเขาขึ้นไปบนเขา แม้ว่าเขาจะไม่สูง แต่ก็มีบันไดหลายขั้นมากที่พวกเขาต้องเดินลงไป

บอยล์ไม่คิดที่จะให้เชอรีชเดินลงเขาด้วยตัวเอง

ดังนั้นเขาจึงย่อตัวลงต่อหน้าเธอ เขาตบไหล่ของเขา แล้วพูดว่า "กระโดดขึ้นมา ผมจะอุ้มคุณลงจากเขาเอง"

เนื่องจากเชอรีชเป็นที่รู้กันว่าเป็นคนขี้เกียจ เธอจึงไม่มีปัญหาในการขึ้นไปบนหลังของบอยล์

ดูเหมือนว่าน้ำหนักเธอจะลดไปมากหลังจากที่เธอป่วย

ขณะที่เชอรีชพิงบนไหล่ของเขา เธอพูดขณะมองไปที่ด้านข้างของใบหน้าที่หล่อเหลาของบอยล์ “คุณเคย…แบกฉันแบบนี้…ตอนนั้นเมื่อเรา…อยู่ที่ภูเขาไพรด์”

บอยล์หัวเราะ เขาพูดว่า "ครั้งหน้าเราควรกลับไปที่ภูเขาไพรด์อีกครั้งเมื่อเราว่าง"

เขาขอพรที่ภูเขาไพรด์เมื่อเจ็ดปีก่อน ดูเหมือนว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะกลับไปทำตามคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับพระ

เชอรีชขมวดคิ้ว และพูดว่า “ฉันไม่อยากไป”

บอยล์ตกตะลึง เขาถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

เชอรีชพูด "พระภิกษุคนนั้น…ชั่วร้ายเกินไป…ตอนนั้น เขาแช่งเรา…ถ้าไม่ใช่เพราะเขา…ฉันไม่คิดว่า…เราจะเลิกกัน…ในตอนนั้น"

บอยล์หัวเราะเบา ๆ เขาเหลือบไปมองเธอเล็กน้อยแล้วพูดว่า “บางทีพระภิกษุคนนั้นอาจจะไม่ได้อยู่ที่วัดอีกต่อไปแล้ว ถ้าเขายังอยู่ ผมก็มีเหตุผลที่จะหาเรื่องกับเขา”