เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 971

อย่างแรก งานแต่งจัดขึ้นที่เมืองนอร์ท ซิตี้

ครอบครัวของบอยล์กับเชอรีชได้ไปดูสถานที่จัดงานในเมืองนอร์ท ซิตี้ พวกผู้ใหญ่ไม่ได้ว่าอะไรที่จะจัดงานในโบสถ์ที่นอร์ท ซิตี้

ระหว่างทางกลับ บอยล์รู้สึกว่าการจัดงานในโบสถ์นั้นยังไม่พอ และรู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรไป

เชอรีชไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับสถานที่จัดงาน บอยล์จึงไม่ได้พูดอะไร

เมื่อพวกเขากลับมาที่คฤหาสน์เลค สตรีท ในขณะที่บอยล์กำลังเตรียมบัตรเชิญงานแต่งงาน เขาก็นึกได้ถึงเหตุผลที่รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป หลังจากที่เห็นชื่อของเชส

ความรักของเขากับเชอรีชเริ่มเบ่งบานที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ แม้พวกเขาจะแยกจากกันมาตลอดเจ็ดปี มันเป็นเรื่องจริงที่เรื่องราวความรักของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นที่มหาวิทยาลัย จนถึงวันที่พวกเขาได้แต่งงานกัน

ถ้าเขาจัดงานแต่งที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ มันคงเป็นความทรงจำที่มีค่าสำหรับเขา

ทุกพื้นที่ในมหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ ได้ย้ำเตือนอดีตของพวกเขา และทำให้นึกถึงความทรงจำอันมีค่าและสวยงาม

บอยล์โทรหาเชส

เชสรู้สึกแปลกใจตอนที่เขารับสายบอยล์ "บอยล์ ทำไมวันนี้ถึงได้โทรหาฉันล่ะ? มีเวลาโทรหาฉันด้วยเหรอเนี่ย? ตอนนี้เจ้าบ่าวน่าจะยุ่งอยู่กับการเตรียมงานแต่งไม่ใช่หรือไง?"

บอยล์ถูขมับ "ที่จริงก็ใช่ครับ แต่ผมอยากขอความช่วยเหลือจากคุณ"

"ช่วยเหรอ? อยากให้ช่วยอะไรล่ะ?"

"ผมคิดว่าจะจัดงานแต่งที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่าครับ?"

เชสตกใจ เขารู้สึกว่าเป็นความคิดที่ไม่เหมือนใคร และไม่เคยได้ยินมาก่อน "จะจัดงานวันไหนล่ะ?"

"เดือนพฤษภาคมครับ"

"นักศึกษาส่วนใหญ่จะหยุดและกลับบ้านกัน ตอนนั้นมหาวิทยาลัยก็จะว่าง คิดว่าจัดได้นะแต่...เรื่องนี้ต้องได้รับการอนุมัติจากดีนก่อน อีกอย่างจะมีนักศึกษาที่ไม่ได้กลับบ้านในวันนั้นด้วย มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดงานในมหาวิทยาลัยนะบอยล์ ฉันจะคุยกับดีนก่อน แล้วดูว่ามันจะเป็นยังไง"

"คุณเชสครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยพูดกับดีนให้ ผมจะบริจาคห้องสมุดให้มหาวิทยาลัยเป็นการส่วนตัว ส่วนนักศึกษาที่ไม่ได้กลับบ้านในวันนั้น พวกเขามาร่วมงานแต่งของผมกับเชอรีชได้ถ้าอยากมา ถ้าจัดงานแต่งที่มหาวิทยาลัยได้นะครับ เราจะจัดงานเลี้ยงตอนเย็นกันที่สนาม เราจะมีบุฟเฟ่ต์ให้นักศึกษาที่มาร่วมงานแต่งได้กินด้วยครับ"

เชสหัวเราะ "บอยล์ พวกนักศึกษากินเยอะนะ! แน่ใจนะว่าอยากทำแบบนี้? ไม่กลัวว่าเด็กพวกนั้นจะกินเกินงบประมาณเหรอ?"

"คุณเชสครับ ผมคงดีใจถ้าคุณช่วยพวกเราเรื่องนี้ได้"

"ไม่ต้องห่วง เป็นไปไม่ได้หรอกที่ดีนจะไม่สนเงื่อนไขและข้อเสนอของนาย นายพูดถูกเลยล่ะ ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยค่อนข้างเล็ก มีนักศึกษามาใช้จนเต็มห้องทุกวัน เราอยากได้ห้องสมุดที่ใหญ่กว่านี้ นักศึกษาต้องขอบคุณนาย และจดจำผลงานของนายจนขึ้นใจ"

บอยล์ไม่กล้ารับเกียรตินั้น "ผมแค่ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ไม่ถึงกับต้องให้นักศึกษาจดจำคนที่บริจาคห้องสมุดให้ก็ได้ครับ ถ้าทางมหาวิทยาลัยช่วยผมเรื่องนี้ ผมก็จะช่วยนักศึกษาด้วยเหมือนกัน"

สิบห้านาทีต่อหน้า เชสก็โทรหาเขา

น้ำเสียงของเชสเต็มไปด้วยความสุข "บอยล์ ทายซิ? ดีนตอบตกลงทันทีตอนที่ฉันบอกเรื่องนี้กับเขา เขาบอกว่าให้นายบอกเขาได้ ถ้าต้องการหรืออยากให้ช่วยเรื่องอื่นอีก"

หลังจากพูดคุยสั้น ๆ กับเชสแล้ว บอยล์ก็เดินออกมาจากห้องทำงาน และลงไปที่ห้องนั่งเล่น

เชอรีชนั่งอยู่บนพรมขนสัตว์ เธอนั่งพิงเก้าอี้ไม้ มีรูปปั้นพลาสติกหลากสีวางอยู่บนโต๊ะ

มันเป็นรูปปั้นคู่รักขนาดเล็กจับมือกัน

บอยล์เดินเข้ามาหาเธอและนั่งลงบนโซฟา เขามองรูปปั้นที่เธอทำเองแล้วยิ้ม "นี่พวกเราเหรอ?"

เธอหยิบรูปปั้นขึ้นมาแกว่งตรงหน้าเขา "มันดูไม่เหมือนเราเหรอ?"

บอยล์เข้าไปดูรูปปั้นใกล้ ๆ "ทำไมปั้นตัวเองได้น่าเกลียดจัง?"

เชอรีชหันหน้าหนีและไม่สนใจบอยล์ "น่าเกลียดตรงไหน? ออกจะน่ารัก"

"น่าเกลียดกับน่ารักเหรอ?"