เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 972

วันที่หนึ่งพฤษภาคม ท้องฟ้าโปร่งใสและมีลมเล็กน้อย สภาพอากาศดีในวันแต่งงาน

ในคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ หญิงสาวสามคนนอนหลับสบายอยู่บนเตียงขนาดใหญ่

เชอรีชตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนหกโมงเช้า นาฬิกาปลุกส่งเสียงดังเมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้นที่ขอบฟ้า

เมื่อนาฬิกาปลุกดัง เธอก็เลื่อนปลุกและกลับไปนอนต่อ

ห้านาทีต่อมานาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นอีก เชอรีชเลื่อนปลุกอีกและเอาผ้าห่มคลุมศีรษะ

ไม่นานโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันดังไม่หยุดจนทำให้เธอต้องตื่น

เชอรีชคว้าโทรศัพท์มารับสายด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น เสียงของเธอแหบเนื่องจากเพิ่งตื่น "ฮัลโหล?"

"รีช ตื่นได้แล้ว ช่างแต่งหน้ามาถึงบ้านหรือยัง?"

บอยล์โทรหาเธอ

เชอรีชพลิกตัวกลับไปอีกด้านและยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม "ยังไม่มีใครโทรมาเลย ให้ฉันนอนต่ออีกหน่อย"

"เมื่อคืนใครบอกผมว่าให้ปลุกตอนตีห้าครึ่ง?"

เชอรีชตอบ "ก็ฉันตื่นยากนี่"

เชอรีชซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอนอนหลับขณะตอบบอยล์ที่อยู่ปลายสาย

เวอเรียนเคาะประตู

"เจลลี่ บีน ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะลูก ช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมมาถึงแล้ว"

เชอรี่กับวิทนีย์ที่มาพักอยู่ในบ้านของเชอรีช ตื่นเพราะเสียงปลุกของเวอเรียน และเสียงนาฬิกาปลุกก่อนแล้ว

เชอรี่เป็นเพื่อนเจ้าสาว วิทนีย์นั้นแต่งงานแล้วแต่ก็มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอ

หลังจากผ่านไปสักพัก เชอรี่กับวิทนีย์ก็ช่วยกันลากเชอรีชออกมาจากผ้าห่ม

เวอเรียนลากเชอรีชไปล้างหน้าในห้องน้ำ

ตอนเจ็ดโมงเช้า ช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมเข้ามาแต่งหน้าและทำผมให้เธอ

การแต่งหน้าเจ้าสาวในฤดูร้อนนั้น ช่างแต่งหน้าเลือกใช้สีส้มโซดาในฤดูร้อนของญี่ปุ่น การแต่งหน้าที่ประณีตนั้น ทำให้เจ้าสาวดูงดงาม แต่ยังคงความน่ารักเป็นธรรมชาติและอ่อนโยน

ผมสีน้ำตาลยาวของเชอรีชเป็นลอนคลายและมีสุขภาพดี ความงามของเธออาจถูกบดบัง ถ้าทำผมให้เป็นลอนแน่นเกินไป ช่างทำผมไม่ได้ทำอะไรกับผมของเธอมากนัก แค่ใช้ไดร์เป่าผมให้เธอสักพัก และปล่อยให้ผมลอนของเธอเคลียไหล่อย่างเป็นธรรมชาติ มีดอกไม้สดและก้านดอกไม้ประดับอยู่บนศีรษะ

เมื่อเธอใส่ชุดเจ้าสาวและผ้าคลุมหน้าแล้ว เธอเหมือนนางฟ้าที่ตกมาจากสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์

วิทนีย์แลบลิ้นออกมา "เจ้าสาวสวยขนาดนี้ ฉันไม่ให้ใครเข้าใกล้เธอหรอก"

เชอรีชนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอรู้สึกอึดอัดที่ขยับตัวไม่สะดวกหลังจากที่ใส่ชุดเจ้าสาวแล้ว "ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย เอาของกินในครัวมาให้หน่อยได้ไหม?"

ตอนที่วิทนีย์กำลังจะเดินไปที่ห้องครัว เวอเรียนก็ถือถาดใส่อาหารใบเล็กเข้ามา มีขนมปังปิ้งทาแยมสตรอวเบอร์รี่สองชิ้น

เวอเรียนแนะนำเชอรีช "ลูกใส่ชุดเจ้าสาวแล้ว มันลำบากที่จะไปห้องน้ำ แม่กลัวว่าลูกจะท้องว่างทั้งวัน กินอะไรเบา ๆ และดื่มน้ำให้น้อย จะได้ไม่ต้องไปเข้าห้องน้ำบ่อย"

ช่างแต่งหน้าพูดแทรก "ฉันยังไม่ได้ทาลิปสติกให้คุณ ตอนนี้คุณรีบกินได้นะคะ ถ้าทาลิปสติกแล้วคุณไม่ควรกินอีกจะดีกว่า เพื่อไม่ให้ลิปสติกเลอะค่ะ"

เชอรีชบ่นในใจว่าชุดแต่งงานทำให้เธอเบื่อ

เธอรีบกินขนมปังปิ้งทาแยมสตรอวเบอร์รี่สองชิ้น และช่างแต่งหน้าก็ทาลิปสติกบนริมฝีปากให้เชอรีช

หลังจากผ่านไปสักพัก นายท่านฟัดด์, ฮีลตัน และแฮร์ริสัน ก็มาที่ห้องของเชอรีช

มีเสียงดังมาจากนอกห้อง "หลานสาวสุดที่รักของปู่แต่งหน้าเสร็จหรือยัง?"

เวอเรียนเปิดประตูให้พวกเขา นายท่านฟัดด์ใส่ชุดสูทผูกเนคไทแบบตะวันตก เขาเหมือนสุภาพบุรุษที่เดินอยู่บนถนนในลอนดอน

วันนี้นายท่านฟัดด์ร่าเริงและมีความสุขเป็นพิเศษ ตอนที่เขาเห็นหลานสาวใส่ชุดเจ้าสาว เขาก็ชมเธอ "นี่นางฟ้าตกมาจากสวรรค์หรือไง? เข้ามาใกล้ ๆ ให้ปู่ดู เจลลี่ บีนให้ชัดหน่อย"

วิทนีย์กับเชอรี่ช่วยจับชุดเจ้าสาวให้เชอรีช เธอยืนขึ้นแล้วยิ้มกว้างให้คุณปู่ "เป็นไงบ้างคะ คุณปู่?"

"สวยมาก! เจลลี่ บีนของปู่โตแล้ว ถึงจะแต่งงานแล้ว แต่หลานต้องกลับมาเยี่ยมปู่นะ เข้าใจหรือเปล่า?"

นายท่านฟัดด์จับมือเชอรีชแน่น เขาพูดด้วยท่าทางใจดี

"ไม่ต้องห่วงนะคะคุณปู่ บอยล์กับหนูจะมาเยี่ยมบ่อย ๆ"

นายท่านฟัดด์ยิ้ม "ใช่แล้ว พาบอยล์มาที่นี่ด้วยกันสิ"

ฮีลตันยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ เขามองลูกสาวที่โตแล้ว และตอนนี้กำลังจะแต่งงาน

เชอรีชเดินเข้ามากอดฮีลตัน

ฮีลตันกอดลูกสาว "ถ้าบอยล์กล้ารังแกลูก บอกพ่อนะ พ่อจะสั่งสอนให้เอง"

"คุณพ่อคะ ถึงหนูจะแต่งงานแล้ว หนูก็ยังเป็น เจลลี่ บีนของคุณพ่อเสมอ" เชอรีชยิ้มหวานให้พ่อของเธอ

ฮีลตันลูบหลังเธอ ดวงตาของเขาเริ่มแดง

เจลลี่ บีนของเขากำลังจะแต่งงาน

จนถึงตอนนี้ ฮีลตันก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้

"ถึงลูกจะแต่งงานกับบอยล์ ลูกก็ยังเป็นลูกของพ่อเสมอ ถ้าเจอปัญหาหรือถูกรังแก กลับบ้านมาหาพ่อได้ตลอดนะ"

เชอรีชน้ำตาคลอ เธอยิ้มให้ฮีลตัน "คุณพ่อคะ เลิกพูดคำพูดซึ้ง ๆ ได้แล้ว มันจะทำให้หนูร้องไห้ เดี๋ยวเครื่องสำอางจะเลอะ"

เวอเรียนยิ้มและมองพ่อกับลูกสาว " เจลลี่ บีน นาน ๆ พ่อของลูกจะมีอารมณ์อ่อนไหว วันนี้เป็นวันแต่งงานของลูก เข้าใจและปล่อยพ่อไปเถอะ"

แฮร์ริสันพูดแทรก "พี่ เดี๋ยวพ่อก็ไปร้องไห้ลับหลังเราอีกนั่นแหละ"

ฮีลตันเตะขาแฮร์ริสัน "เจ้าตัวแสบ! นี่พูดไร้สาระอะไรน่ะ?"

แฮร์ริสันปัดฝุ่นออกจากกางเกง "พ่อครับ ช่วยสนใจและใจดีกับผมหน่อยได้ไหม? ผมเป็นน้องชายเจ้าสาวนะ วันนี้ผมมีบทบาทสำคัญ ผมเป็นคนที่กันเจ้าบ่าวไว้นะ อีกอย่างมันก็หายากที่ผมจะใส่ชุดสูท พ่อมาเตะผมแบบนี้ได้ยังไง? มันสมควรแล้วเหรอครับ?"

ฮีลตันพูดเสียงเย็นชา "กันเจ้าบ่าวให้ดีล่ะ ถ้าเห็นว่าลูกจงใจทำให้มันง่ายสำหรับบอยล์ ลูกจะต้องเสียใจที่ทำแบบนั้น"

แฮร์ริสันยักไหล่

ทำให้มันง่ายสำหรับบอยล์เหรอ? ไม่มีทางซะหรอก

เขากับบอยล์ 'มีข้อตกลงกัน' บอยล์สัญญาว่าจะซื้อรถแข่งปอร์เช่รุ่นใหม่ล่าสุดให้เขา มันก็มีเหตุผลที่เขาจะผ่อนผันให้บอยล์

แต่เขาจะทำให้มันง่ายสำหรับบอยล์ และจะผ่อนผันให้มากแค่ไหนนั้น ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหักหลังพี่สาวง่าย ๆ แบบนั้นเพื่อรถปอร์เช่

ช่างแต่งหน้ารีบเข้ามาช่วยเติมหน้าให้เชอรีช เธอพูดเล่น "วันนี้เจ้าสาวไม่ควรร้องไห้นะคะ ถึงจะเป็นเครื่องสำอางค์กันน้ำ น้ำตาก็อาจทำให้เครื่องสำอางค์เลอะได้"

ตอนเก้าโมง ขบวนรถที่มารับเจ้าสาวก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ตรงเวลา

วันนี้ประตูที่ประดับด้วยรูปปั้นเปิดออกกว้าง ถ้ามีคนมองลงมาจากหน้าต่างบนชั้นสอง ก็จะเห็นบอยล์ถือช่อดอกกุหลาบเดินเข้ามาในคฤหาสน์ พร้อมกับญาติและเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยชุดสูทแบบตะวันตก

วิทนีย์รีบสั่งทุกคนให้เตรียมพร้อม "เร็วเข้า พวกเขาจะมาถึงแล้ว กั้นประตูเลย"

ฮีลตันถามแฮร์ริสัน "ของที่พ่อบอกให้เตรียมไว้อยู่ไหน?"

แฮร์ริสันหยิบกุญแจล็อกขาออกมา "ผมจะลืมที่พ่อสั่งได้ยังไง?"

เวอเรียนกับเชอรีชงง พวกเธอไม่รู้เรื่องเกมเลย

ฮีลตันชี้ผ่านกรามของเขาไปที่เชอรีช และสั่งแฮร์ริสัน "ไปล็อกขาพี่ทั้งสองข้างเลย"

เชอรีชพูดไม่ออก

แฮร์ริสันหยิบกุญแจล็อคขา และก้มลงก่อนจะล็อกข้อเท้าของเชอรีช บนรองเท้าส้นเข็มที่เธอใส่

"เสร็จแล้ว!"

ฮีลตันเตือนเขา "ตั้งรหัสผ่านหรือยัง?"

แฮร์ริสันตอบทันที "ไว้ใจได้เลย เพราะผมเป็นคนตั้งเอง"

เวอเรียนรู้สึกโกรธ มันเป็นเกมที่พวกเขาเล่นในงานแต่งในตอนนั้นไม่ใช่หรือไง?

เวอเรียนถามเขา "แฮร์ริสัน ลูกตั้งรหัสอะไร? บอยล์เดารหัสได้หรือเปล่า?"

แฮร์ริสันทำท่าบอกให้เงียบ "ผมบอกไม่ได้หรอก ถ้าผมบอกตอนนี้ และพี่บอกใบ้ให้บอยล์รู้ มันก็ไม่สนุกสิครับ"

เขาไม่ให้เชอรีชส่งรหัส ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่ได้แสดงบทบาทในการทำตัวให้เป็นประโยชน์ มันขึ้นอยู่กับรถปอร์เช่คันนั้น