เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 993

เช้าวันหนึ่ง บอยล์ตื่นขึ้นและเห็นว่าเชอรีชหายตัวไป

นั่นเป็นสถานการณ์ที่ไม่ค่อนเกิดขึ้น เหตุการณ์แบบนั้นแทบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเพราะเชอรีชไม่เคยตื่นก่อนบอยล์เลย

บอยล์ค้นหาทั้งคฤหาสน์ เขากังวลเมื่อเขาหาเชอรีชไม่พบจากทุกที่ในบ้าน

เขาโทรหาเชอรีช และเห็นว่าเธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน

เขาเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น เขาสวมรองเท้าและจะออกไปหาเธอ

แต่เขาชนเข้ากับใครบางคนที่ประตูท่ามกลางความวุ่นวาย

คนนั้นกำลังถืออ่างปลาขนาดใหญ่ น้ำในชามหกเพราะพวกเขาชนกัน

บอยล์ตื่นตระหนก เสียงของเขาดังขึ้นขณะที่เขาพูดว่า “คุณไปไหนมา?”

เชอรีชกอดอ่างปลา และพูดว่า “ฉันไปซื้อปลาให้คุณ”

บอยล์พูดไม่ออก

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และสงบสติอารมณ์ลง เขาพยายามคลายความหงุดหงิดของเขา

เชอรีชขมวดคิ้ว และพูดว่า “มันหนัก ทำไมคุณไม่ช่วยฉันถือล่ะ?”

ตอนนั้นเองที่บอยล์กลับมาตั้งสติได้ และเห็นอ่างปลาในมือของเธอ เขาถอนหายใจและหยิบอ่างปลาจากเธอ

จากนั้นเขาก็วางมันลงบนชั้น

หญิงสาวข้างหลังเขาทำหน้าบึ้ง และพูดว่า “ฉันออกไปซื้อปลาให้คุณแต่เช้าตรู่ ทำไมคุณดูอารมณ์เสียจัง?”

บอยล์ยกมือขึ้น และบีบสันจมูกของเขา เขาดึงเธอเข้ามากอด และมองตรงไปในดวงตาของเธอ “ไม่เป็นไร ถ้าคุณอยากจะออกไปซื้อปลาให้ผม แต่ทำไมคุณถึงไม่เอาโทรศัพท์คุณไปด้วยล่ะ? คุณรู้ไหมว่าผมเป็นห่วงแค่ไหน?”

“ฉันลืมโทรศัพท์”

เธอเดินไปที่ชั้น จุ่มมือลงในชาม และเล่นกับปลาทองที่อยู่ข้างใน “บอยล์ ฉันซื้อปลาที่แพงที่สุด เจ้าของแผงขายของในตลาดบอกว่าปลานี้เป็นสายพันธุ์ที่มีราคาแพงมาก”

บอยล์เดินไปหาเธอ และกอดเธอจากด้านหลัง มองดูปลาที่แหวกว่ายไปมาในอ่างปลา เขาจูบคอเธอเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบว่า “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงอยากซื้อปลาให้ผมล่ะ?”

“ก็ฉันให้อาหารปลาของคุณมากเกินไปและมันก็ตาย ดังนั้นฉันอยากจะชดใช้คุณด้วยปลาตัวอื่น คุณเซอร์ไพรส์ไหม?”

บอยล์มองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ เขาขบขัน และโกรธในเวลาเดียวกัน เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ใช่ ผมเซอร์ไพรส์ ผมตกใจ และก็เซอร์ไพรส์”

“ทำไมคุณต้องตกใจ?”

บอยล์พูดกึ่งติดตลกว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่เห็นคุณหลังจากที่ผมตื่นนอน ผมคิดว่าคุณถูกลักพาตัวไป”

เชอรีชพูดไม่ออก

“คนลักพาตัวคนนั้นต้องเป็นผี ถ้าไม่ใช่ คุณจะไม่รู้ได้ยังไงว่าฉันถูกลักพาตัวไป”