เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 18

ตอนที่17 ความอับอายขายหน้า

จารวีพูดจบก็หันหลังจะไป ยศพลพูดอย่างชั่วร้าย“เมือคืนฉันพบพี่สาวเธอหนึ่งครั้งแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้ทำอะไรเลย....”ภาพเงาด้านหลังของจารวีแข็งทื่อ

“เข้ามา......”คุณชายยศพลอดไม่ได้ที่จะกินเหยื่อของตัวเองแล้ว เมื่อคืนเธอยั่วยวนเขาตรงๆแบบนั้น เขาทนไม่ไหวมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่สภาพที่น่าสงสารแบบนั้น ทำให้เขาไม่แข็งใจทำต่อไป....

ทำไมถึงไม่แข็งใจทำต่อไป เฮี่ย จู่ๆในใจยศพลก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีขึ้นมา ซึ่งเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ต่อผู้หญิงคนอื่นมาก่อน ผู้หญิง ก็เพียงคือการค้าเกี่ยวกับเงินและตัว เขาไม่เคยเอาใจใส่มาตลอด

“ที่นี่เป็นห้องรับแขก เราเปลี่ยนไปที่อื่น.....”จารวีแก้มแดงฉาน ที่จริงคำพูดแบบนั้นพูดมาก็ง่าย แต่ทว่าทำขึ้นมา ยังยากอยู่ พอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในเวลาต่อไป เธอก็ยังอดรู้สึกหวาดผวาโศกเศร้าไม่ได้ เธอไม่สามารถหน้าด้านเหมือนกับยศพล

“ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ไม่มีใครกล้าเข้ามา.....”น้ำเสียงของยศพลกลายเป็นแหบๆเพราะความกามารมณ์ เขาเลียริมฝีปากตนเองอย่างเบาๆ มองดูบริเวณคอที่เปลือยโล่งอยู่ เลือดของเขาก็เริ่มคุโชนขึ้นมา

จารวีเดินอย่างกลไกไปถึงข้างหน้าเขา หางตากระวนกระวายเหลือบไปข้างนอก ยศพลคว้าเอารีโมทอันหนึ่งออกมาจากใต้โซฟา ตี๊ตๆกดไปสองเสียง หน้าต่างกล๊าสก็มีม่านหนักหนาแบบสไตล์วังค่อยๆปิดลงมา โคมไฟตัวใหญ่ในตรงกลางโคมไฟคริสทัลก็ดับลง รอบๆเหลือแต่โคมไฟรูปดาวส่องแสงอ่อนเหลืองออกมา ขับให้บรรยากาศในห้องรับแขกยิ่งคลุมเครือขึ้น

“จูบฉัน.....”เสียงแหบแห้งของยศพล ต่ำเบา แต่เต็มไปด้วยความยั่วยวน

กลิ่นหอมผมของจารวีบุกเข้าไปยังเขา ปลายผมที่อ่อนช้อยแปรงผ่านคอของเขา ริมฝีปากของเธอ ราวกับผีเสื้อพักอยู่บนหน้าผาก ใบหน้า สุดท้ายคือริมฝีปาก.....

แค่เป็นการปะทะเบาๆ ก็แตกร้าวประกายไฟที่รุนแรง ความปรารถนาของยศพลก็พองขึ้นมาทันที เขาอ้าปากอมริมฝีปากที่นุ่มสวยของเธอเอาไว้ จูบเลียไปครั้งแล้วครั้งเล่า จารวีมีเสียงครางเบาๆอย่างพึมพำ เหมือนว่าพึงพอใจมาก ทำให้ความปรารถนาของยศพลพองยิ่งขึ้น

มือใหญ่ของเขาประคองด้านหลังของศีรษะของเธอ จูบให้รุนแรงขึ้น.... ความรู้สึกอันเป็นสุขราวกับฟ้าแลบ แวบเข้าผ่านสมองของเธอ แล้วไหลไปยังทั้งตัว.....เธอส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

มุมปากยศพลยิ้มยั่วยวนอย่างพอใจ มือใหญ่ของเขาจากคอเสื้อของเธอยื่นเข้าไป จับหน้าอกที่นุ่มนวลสมบูรณ์ไว้ คลึงอย่างเบา .....ร่างของเธอค่อยๆกลายเป็นน้ำ ล้มลงบนฝ่ามือของเขา

“สบายไหม ถ้าสบายก็ตะโกนออกมา ฉันชอบสภาพที่เธอตะโกนมาก.....”ยศพลเลียติ่งหูของเธอ และพูดไปตรงๆ

จารวีสติกลับมาทันที เธอขวยเขินจนหน้าแดงระเรือ อดทนไปไว้ไม่ยอมส่งเสียงออกมาอีก น่าอายเขาจริง เวลาที่โดนข่มขืน ยังส่งเสียงที่พึงพอใจออกมา มีเรื่องไหนเสียหน้ากว่าเรื่องนี้อีกไหม

แววตาของยศพลมีความภาคภูมิใจแวบไป เขาตั้งใจกระตุ้นเธอมากกว่านี้ พลางคิดในใจว่า:นางหญิงน้อย ฉันจะดูว่าเธอเสแสร้งไปถึงเมื่อไหร่

ภายใต้การยั่วเย้าที่มีฝีมือของเขา จารวีแก้มแดงก่ำราวกับลูกพีชที่สุกมากเกินไป ผิวหนังทั้งตัวมีความมันวาวแดงก่ำ เสียงหอบเพริศพริ้งไม่หยุด.....เธอไม่ได้ร้องออกมา แต่เขากลับทนไม่ไหวแล้ว สภาพที่หลงใหลของเธอทำให้เขาพองจนอดไม่ไหว นางปีศาจตัวดี เกิดมาก็มีใบหน้าที่ยั่วยวนคน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย