เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 130

ตอนที่129 ไม่มีผู้ชนะ

“ พี่มนต์ พี่ไม่กลัวตายหรือยังไง?”

“ พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่วีปลอดภัยก็พอแล้ว”

ณ โรงพยาบาล บาดแผลของมนต์ตรีได้รับการชำระล้างและถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวเรียบร้อยแล้ว จิตใจของจารวียังคงเป็นทุกข์

ถึงแม้เธอและเขาจะเป็นคนรักกันไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ควรทำลายความรู้สึกในเวลา 10 กว่าปีที่มีให้แก่กัน

จิตใจที่ด้านชาของเธอ ก็ค่อยค่อยร้อนรนและทุกข์ทรมาน

“พี่มนต์ คนพวกนั้นคือใครหรอคะ ทำไมพวกเขาต้องเล็งปืนมาที่เราด้วย”

มนต์ตรีส่ายหัวไปมาอย่างช้าๆ “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องรอให้คนที่โรงพักตรวจสอบ พวกเราถึงจะรู้ วีไม่ต้องคิดมากหรอก ต่อไปออกจากบ้านก็ระวังตัวดีๆ อย่าไปเถลไถลที่ไหนรู้ไหม”

มนต์ตรีพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ “เรื่องนี้โทษพี่เถอะ พี่ไม่ได้คิดว่าวีจะอยู่ที่นี่ พี่ก็แค่คิดถึงเรื่องราวที่เราปล่อยบอลลูนด้วยกันในสมัยก่อน ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับพี่ พี่ก็เลย....”

ความทุกข์ทรมานใจปรากฏออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มของมนต์ตรี

แน่นอนว่าสวนสาธารณะนี้อยู่ห่างจากที่ทำงานและบ้านของจารวี มนต์ตรีไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เขาก็แค่คิดถึงช่วงเวลาในสมัยเด็ก ไม่ใช่เพื่ออยากจะเรียกร้องความสนใจให้เธอมาหา

“ พี่มนต์ พี่นี่โง่จริงๆเลย ถ้าเกิดเมื่อกี้พี่ยอมตายเพื่อวี วีจะไม่ให้อภัยพี่ไปตลอดชีวิต”

น้ำตาของจารวีไหลลงมาเป็นสาย

“ฮ่าๆๆ ยัยเด็กไร้เดียงสา แต่ถ้าเมื่อกี้วีเป็นอะไรไป พี่ก็จะยิ่งไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตเหมือนกัน”

ดวงตาทั้งสี่คู่จ้องมองกัน ในดวงตาใสแจ๋วของเขาและเธอ ต่างสะท้อนภาพของฝ่ายตรงข้ามอยู่ภายใน

ทุกๆลมหายใจของพวกเขา ล้วนเป็นกลิ่นอายที่คุ้นเคยของฝ่ายตรงข้าม

“ปัง!!” ประตูของห้องผู้ป่วยถูกเตะให้เปิดออกอย่างรุนแรง

จารวีตกใจจนตะโกนร้องออกมา เธอยืนขึ้นโดยอัตโนมัติ พลางหันไปมองยังนอกประตูของห้องผู้ป่วย

ที่จริงแล้วประตูห้องไม่ได้ปิด มันแง้มไว้ แต่ผู้มาเยือนตั้งใจเตะมัน เพราะว่าต้องการระบายอารมณ์ไม่พอใจของตัวเองออกมา

“ยศพล!!”

รูปร่างสูงโปร่งยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย ทำเอาประตูที่กว้างใหญ่ถูกกั้นขวางไว้อย่างแนบแน่น

ความโมโหเดือดพล่านปรากฏออกมาจากใบหน้าดำคลับของเขา สายตาแข็งกร้าวดุดันจ้องมองจารวีอย่างดุเดือด

“จารวี นี่เธอกำลังทำบ้าอะไรของเธอ”

วันนี้ทั้งวันเค้าค้นหาตัวเธอไปทั่วเมืองเอส แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาใช้บารมีของคุณพ่อ เขาก็คงไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

ในขณะที่เขาตามหาตัวเธอจนแทบจะเป็นบ้า นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอเธออยู่กับมนต์ตรี

ทั้งสองคนยืนอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดนั้น เขายืนอยู่ที่หน้าประตูราวกลับเป็นคนนอก

จารวีคิดไม่ถึงว่า ยศพลจะหาตัวเธอที่ในโรงพยาบาลได้เร็วขนาดนี้

ตอนที่เธอกำลังจะอธิบายอยู่นั้น ยศพลก็เอื้อมมือมาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด เขากอดเธอแนบแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจนเธอรู้สึกว่าอีกไม่นานกระดูกของเธอคงจะโดนเค้ากอดจนหักออกเป็นสองท่อนเป็นแน่

จารวีเจ็บจนน้ำตาคลอ

ไอ้บ้านี่ จริงๆแล้วเป็นคนยังไงกันแน่นะ

มนต์ตรีมองเห็นความเจ็บปวดที่ปรากฏออกมาจากใบหน้าเล็กของจารวี เขาก็รีบปรี่เข้าไปดึงเธอออกมา

“ยศพลถ้าแกยังเป็นผู้ชายล่ะก็ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้เลย”

ยศพลกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างร้ายกาจ ดวงตาของเขาสะท้อนรังสีอำมหิตออกมา “ ฉันจะปฏิบัติกับผู้หญิงของฉันยังไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกวะไอ้มนต์ตรี”

“ นี่ยศพล แกจะทำเกินไปแล้วนะ ถ้าเกิดว่าแกโกรธแค้นฉัน เกลียดชังฉัน แกก็มาลงที่ฉัน อย่าไปบันดาลโทสะใส่ผู้หญิงตัว เล็กๆคนหนึ่ง ผู้หญิงเธอเจ็บปวด แกเข้าใจมั้ยวะ”

พลันยศพลก็ปล่อยมือจากจารวี เค้ายื่นมือไปคว้าคอเสื้อของมนต์ตรี พลางเอ่ยออกมาอย่างดุดัน “ไอ้มนต์ตรี แกคิดว่าตัวแกมีค่าขนาดนั้นเลย? แกกำลังเล่นละครตบตาอะไรอยู่หรอ แกคิดว่าแกสำคัญขนาดที่ฉันจะต้องไปโกรธแค้นแกหรือไง? ฟังไว้ให้ดีนะถ้าหากว่าครั้งหน้าแกยังกล้าเข้าใกล้ผู้หญิงของฉันอีก แกจะได้พบกับจุดจบยังไงก็รอดูแล้วกัน”

พลันใบหน้าที่ซีดเผือดของมนต์ตรี ก็แปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ เขาเป็นสุภาพบุรุษพอ เค้าไม่ชอบที่ยศพล พ่นวาจาที่ร้ายกาจทำให้จารวีอับอาย

“ยศพล ถ้าแกมีความสามารถก็เข้ามาเลย ฉันจะบอกอะไรให้นะ จารวีไม่มีทางชอบคนโมโหร้ายแบบแก แกจะไม่มีวันได้ใจของเธอ”

ความโมโหเดือดดาลของยศพลถูกจุดขึ้นในพริบตา เขาซัดกำปั้นหนักๆไปยังใบหน้าของมนต์ตรี

เนื่องจากแขนข้างหนึ่งของมนต์ตรีได้รับบาดเจ็บ ทำให้เขาเอี้ยวตัวหลบหมัดหนักๆของยศพลไม่ทัน มนต์ตรีล้มลงไปที่ข้างเตียงของผู้ป่วย

เลือดสดๆไหลออกมาจากจมูก ไปจนถึงคางก่อนที่จะหยุดลงสู่พื้น

“ หยุดนะ!!”

ยศพลยิ้มอย่างเยือกเย็น เขาก้าวเข้าไปข้างหน้า จารวีร้องห้ามเสียงหลง เธอเข้าไปขวางที่ด้านหน้าของยศพล

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำอะไรเขา”

ดวงตาของจารวีแดงก่ำ ราวกับกระต่ายน้อย เธอไม่คิดว่ายศพลจะกล้าลงไม้ลงมือกับคนป่วย

นิสัยของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ธาตุแท้ของเขามีแต่ความเลวร้าย แม้แต่เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกายก็มีแต่ความบ้าระห่ำ

จารวีคิดมาตลอดว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ แต่เธอคงคิดผิดไป ทุกอย่างนั้นล้วนเป็นสิ่งที่เธอเพ้อฝันไปเอง

เพราะในท้องของเธอมีเด็กคนนี้อยู่ เธอก็เลยคิดว่าเค้ขาจะกลับตัวเป็นคนดี แต่เขากลับไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย แม้สักนิดก็ไม่มี

“ เธอปกป้องมันหรอจารวี เธอยังคงเป็นห่วงมันใช่หรือเปล่า”

ภายในใจของยศพลเต็มไปด้วยความหึงหวง ใช่แล้วล่ะ เขากำลังหึงเธอ เมื่อตอนที่เขามองเห็นเธอและมันอยู่ด้วยกัน เขาก็แทบรับไม่ไหว

เพื่อปกป้องมนต์ตรี จารวีก็เลยต่อต้านเขาอย่างนั้นหรือ?

“ดี แกฟังไว้ให้ดีนะ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!!”