เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 149

ตอนที่ 148 อนาคตของลูก

จารวีหยิบกระดาษที่พับไว้มาดูอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอค่อยๆมองมัน ไม่นานนักก็ใบหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นความตกตะลึง

รูปแบบของเสื้อผ้าในฤดูใบไม้ผลิ และเสื้อผ้าของฤดูร้อนที่วางจำหน่ายออกสู่ท้องตลาด ปรากฏแก่สายตา ถึงแม้ว่าที่บริษัทของจารวีจะมีนักออกแบบฝีมือดี แต่ว่าในการสำรวจในท้องตลาดตอนนี้ กลับไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ทุกๆปี เสื้อผ้าจากปารีสและมิลานที่ผลิตออกมาใหม่ มักจะถูกนักออกแบบจากทั่วทุกมุมโลกลอกเลียนแบบ

ดังนั้นเสื้อผ้าที่เธอออกแบบมาใหม่ในตอนนี้ แทบจะเหมือนกันกับบริษัทส่วนใหญ่ในตลาด

โลกทั้งโลกล้วนตามกระแสแฟชั่น ถึงแม้เธอพูดได้ว่าผลิตภัณฑ์นั้น สามารถทำให้ผู้คนพึงพอใจ แต่พูดโดยรวมก็คือยังขาดแคลนการทำให้คนรู้สึกแปลกใหม่

แต่การออกแบบที่อยู่ในมือของจารวีตอนนี้เป็นการออกแบบที่แปลกใหม่ทำให้เธอรู้สึก แปลกใจ

เธอพลิกเปิดไปหน้าแล้วหน้าเล่า การจัดให้เข้ากันของสีสันและลวดลายแทบจะดีพร้อม ซึ่งมันเป็นการผสมผสานกลิ่นอายของตะวันออกและตะวันตกและรวบรวมเข้าไว้ด้วยกันอย่างเหมาะสม ทำให้คนมองรู้สึกอึ้ง

แต่น่าเสียดายที่รูปแบบนี้มีเพียงห้าใบเท่านั้น เพียงไม่นานจารวีก็ดูจนครบ

" คุณต้องการอะไรกันแน่" จารวีหรี่ตามองเธอ

นิชาภายิ้มอย่างมั่นใจ" คุณชอบไหม" อืมชอบสิ เธอจะให้ฉันพบกับนักออกแบบคนนี้ด้วยตัวเองได้หรือเปล่า"จารวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้อง

นิชาภายิ้มพลางเอ่ย" การเจอกันไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ว่านักออกแบบคนนี้เธอบอกแล้วว่าเธออยากจะลองฝึกงานที่บริษัทของคุณ ส่วนตำแหน่งก็แน่นอนว่าต้องเป็นหัวหน้าของแผนกออกแบบ นักออกแบบคนนี้เรียนจบที่ สถาบันความงามที่ปารีส เธอเคยเป็นนักออกแบบระดับสูงของแบรนด์ชาแนล การที่เธอต้องการมาทำงานที่บริษัทของคุณ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่รู้ว่าคุณจะยอมรับหรือเปล่า”

ในใจของชาวจารวีพอจะรู้เดาอะไรออกถึง 70-80% จารวีไหวไหล่ พลางนั่งลงบนโต๊ะทำงานช้าๆ เธอยื่นมือออกไปตรงหน้าของนิชาภา" นั่งลงก่อนสิ คุณนักออกแบบอาวุโส!”

" จารวี ทำไมคุณถึงฉลาดอย่างนี้นะ คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน" "ฉันดูออกจากเสื้อผ้าที่คุณใส่มาวันนี้ มันค่อนข้างคล้ายคลึงกับแบรนด์ชาแนล”

" ฮ่าๆ ตายจริง ถูกคุณดูออกจนได้ มิน่าล่ะยศพลถึงชอบคุณขนาดนี้ ผู้หญิงที่ฉลาดแบบคุณสามารถทำให้ผู้ชายเป็นบ้าได้จริงๆ"นิชาภานั่งลง

จะราวีมองเธออย่างจริงจังตั้งใจ"คุณมาถึงบริษัทของฉัน แน่นอนว่าฉันก็ต้องต้อนรับอย่างดี แต่ทว่า ถ้าคุณคิดว่าจะเข้าใกล้ฉัน เพื่อจะรู้ความเป็นไปของยศพล งั้นคุณก็คิดผิดแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันไม่มีทางปล่อยผู้ชายของตัวเองให้กับคนงานในบริษัท!”

นิชาภายิ้มอย่างมั่นใจ" จารวี พวกเราทั้งคู่ลัวนยังสาว ยังมีเวลาอีกมากมาย พวกเราจะเติบโตไปตามเวลาที่ผ่านพ้นไป และเมื่อถึงเวลานั้น คุณอาจจะสังเกตเห็นว่าคุณไม่เหมาะสมกับบ้านโพธิสูง แต่ว่า ฉันแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ งานก็คืองาน ความรู้สึกก็คือความรู้สึก คุณวางใจเถอะ ฉันสัญญากับคุณ ฉันไม่มีทางทำอะไรที่มันกระทบกับงาน ฉันเคยพูดแล้วว่าต้องการสงบศึกระหว่างเรา”

จารวีส่ายหัวไปมา" คุณแพ้แล้ว”

นิชาภากรอกตาไปมา ยังไม่ทันเห็นตอนจบในตอนสุดท้ายเลย คุณยังไม่ได้แต่งงานกัน แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าฉันแพ้"

จารวีวางแก้วชาในมือลง เธอยืดตัวขึ้น พลางเอ่ย" เพราะว่าฉันกับยศพล เรามีลูกด้วยกันแล้วน่ะสิ!”

สายตาของนิชาภาวูบไหวเล็กน้อย ช่องโหว่มืดดำที่น่ากลัวในใจของเธอถูกเปิดออก ทำให้ความมั่นใจของเธอจางหายไป

เนิ่นนาน เธอยังคงยิ้มอย่างสงบ"นึกว่าเรื่องอะไร คนในบ้านโพธิสูงของเขาไม่มีทางยอมให้คุณคลอดเด็กคนนี้ออกมาหรอก”

" ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นฉันจะคอยดู"จารวีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างผู้ชนะ

นิชาภากัดฝีปากล่าง อย่างพยายามสะกดกั้นอารมณ์ ความมั่นอกมั่นใจของเธอ สลายหายไปฉันหมดสิ้น

" ถ้างั้นเขาได้รับปากว่าจะแต่งงานกับคุณหรือเปล่า”

จารรียิ้มออกมา" ยังไงก็ได้ ฉันไม่ได้แคร์เรื่องนั้น แค่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็พอแล้ว”

นิชาภายิ้มออกมาอย่างเจิดจ้า" ถ้าหากว่าพวกคุณยังไม่ได้แต่งงานกัน ฉันก็ยังพอมีโอกาส”

" ส่งคุณมาพาคุณนิชาภาออกไปที!”

ความเดือดดาลในใจของจะรีค่อยๆประทุออกมา เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ยามต้องเผชิญหน้ากับศัตรูความรัก เธอก็ไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ให้ดีไปตลอดได้

นิชาภาไหวไหล่ไปมา พลางสะพายกระเป๋าแล้วเดินจากไป บางทีอาจเป็นเพราะความโกรธที่ยังคงอยู่ในหัวใจ ทำให้เธอจ้ำเดินอย่างรีบร้อน

แม้แต่แบบร่างก็ไม่ได้หยิบไปด้วย

ไม่นานนัก ห้องทำงานก็เหลือเพียงจารวีเพียงคนเดียว เธอสอดประสานฝ่ามือเข้าด้วยกันอย่างใจลอย

เนิ่นนาน เธอจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอย่างช้าๆ และลงมือออกแบบเสื้อผ้าต่อ

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ยศพลขับรถมารับเธอด้วยตัวเอง

จารวีหยิบแบบร่างของนิชาภาติดมือมาด้วย เธอนั่งข้างคนขับ พลางเปิดสมุดแบบร่างนี้ให้ยศพลด้วย

"ดูสิ ว่าใครเป็นคนร่างแบบร่างเหล่านี้ขึ้นมา”

ยศพลปรายตามองเพียงแวบเดียว แล้วจึงหันไปขับรถต่อ" ฉันดูไม่ออก”

" นิชาภาเป็นคนวาด”

ยศพลหันหน้ามามองจารวี" ยัยนั่นยังมาหาเธออีกหรอ”

"ใช่ เธอมาบอกว่าจะทำการแย่งชิงคุณไปจากฉันอย่างยุติธรรม ยศพล คุณบอกฉันสิ ว่าทำไมถึงมีแต่คนแย่งคุณกันนะ" จารวีรู้สึกไม่สบอารมณ์ ยัยนิชาภาคนนี้ ทำตัวราวกับดินโคลน ที่ตามติดยศพลไม่ยอมไปไหน แม้ว่าจารวีและเขาจะมีลูกด้วยกัน แต่เธอก็กลับไม่ยอมเลิกลา เธอช่างยืนหยัดในความคิดของตนเสียจริง

ยศพลบังคับพวงมาลัยอย่างเอ้อระเหย" แล้วยังไง ขนาดไอ้มนตรียังไม่ยอมรามือจากเธอง่ายๆเลย”

" อย่าพูดเพ้อเจ้อนะ พี่มนต์เขาคืนดีกับคุณสุรีย์วัลย์ตั้งนานแล้ว ได้ยินมาว่าอีกไม่นานเขาก็จะแต่งงานกัน”

หลายวันมานี้ จารวีติดตามข่าวสารบ้านเมือง เห็นพวกเขาแสดงความเป็นคู่รักออกมาต่อหน้าสื่อมวลชนเป็นปกติ ธุรกิจของบ้านมนตรีก็ค่อยๆค่อยๆฟื้นตัวขึ้น

ถ้ายึดตามแนวโน้มของเศรษฐกิจที่สูงขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานนี้ พวกเขาก็คงจะแต่งงานกันแล้วล่ะ!

ยศพลแสยะยิ้มที่มุมปาก"ดูเหมือนว่า เธอยังคงเฝ้าติดตามมันตลอดเลยนะ!”

เค้าหึงหวงเธออีกแล้ว!! ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

จารวีส่งเสียงหัวเราะออกมา" ขี้หึงจริงๆเลย เรื่องมันผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่ลืมมันอีก คุณนี่มันเป็นผู้ชายขี้ใจน้อยจริงๆ!"

พลันยศพลก็หมุนพวงมาลัยอย่างฉับพลัน เขาเหยียบเบรกหยุดรถให้หยุดลงที่ข้างทางอย่างกระทันหัน

ดวงตาดำคลับของยศพลจ้องมองมายังจารวี"เธอพูดว่าขี้ใจน้อยนะ?”

จะรีหัวเราะร่วน" อย่ามัวแต่ก่อความวุ่นวายสิ รีบๆขับรถกลับบ้านเร็วเข้า!”