เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 163

ตอนที่ 162 เธอป่วยแล้ว

เช้าของวันต่อมา นิรันเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ “ท่านครับ ท่านครับ ข่าวคราวแล้วครับ....”

ยศพลรีบเดินเข้ามาจับนิรันอย่างรวดเร็ว “ข่าวอะไร”

“คือยังงี้ครับ เมื่อคืนนี้ตำรวจจับขโมยได้แก๊งค์นึง ในบรรดาของที่ยึดมาได้ พบโทรศัพท์ บัตรประชาชน และกระเป๋าตังค์ของคุณจารวีครับ”

“แล้วไอ้เลวนั่นมันอยู่ที่ไหน” ยศพลไม่รอให้นิรันพูดจบ รีบถามออกมาด้วยความโกรธแค้น

“เอ่อ คือตอนนี้พวกหัวขโมยโดนจับอยู่ที่สถานีตำรวจ ผมไปถามมาแล้ว เขาบอกว่าขโมยมาจากรสบัสที่จะนั่งไปหมู่บ้านน้ำขาว ก็เลยถามลักษณะเด่นของคุณจารวี ตกลงว่าเหมือนกันเลยครับ”

“หมู่บ้านน้ำขาวเหรอ” ยศพลพูดออกมาพร้อมกับลากแขนนิรันออกมาด้านนอก “แล้วยังจะรออะไรอยู่ล่ะ รีบไปหมู่บ้านน้ำขาวเดี๋ยวนี้”

ตอนนี้สิ่งเดียวที่ยศพลห่วงก็คือความปลอดภัยของจารวี ขับรถออกไปโดยไม่หยุดพักแม้แต่น้อย

ยัยผู้หญิงโง่คนนี้นี่ กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์โดนขโมยยังไม่รู้ตัว แล้วยังจะหนีไปที่ไหนอีก

ไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัวไปขนาดนั้น เธอต้องหิวมากแน่ๆเลย

แค่คิดถึงเรื่องที่จารวีอาจจะต้องเผชิญ ยศพลก็รู้สึกอยากกระทืบคนขึ้นมา

รถของยศพลแล่นไปด้วยความรวดเร็ว จนต้นไม้ใบหญ้าสองข้างทางปลิวไปด้วยแรงลม

ตอนแรกนิรันเป็นคนขับรถ แต่ยศพลบอกว่ามันช้าเกินไป เขาก็เลยเลือกที่จะขับเอง

ที่ไกลๆมีรถบัสคันหนึ่งขับมา นิรันเลยรีบเรียกยศพล

“ท่านครับ รถคันนี้เขียนไว้ว่าไปหมู่บ้านน้ำขาว เราลองหยุดถามเขาดูเถอะครับ”

ยศพลรีบขับแซงรถคันนั้น พร้อมกับจอดขวางหน้ารถคันนั้นไว้

คนขับรถบัสตกใจมาก พลางรีบเบรกรถอย่างว่องไว อีกนิดเดียวก็เกือบจะชนแล้ว

“พวกคุณอยากตายกันรึไง ถึงมาจอดขวางรถคนอื่นแบบนี้ รู้ไหมเนี่ย”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ยศพลก็ปาเงินใส่หน้าคนขับรถอย่างรวดเร็ว

คนขับรถบัสรับเงินแล้ว พอมองจำนวนเงินในมือ ใบหน้าก็กลายเป็นยิ้มแฉ่ง

“มีธุระอะไรกับผมรึป่าวครับคุณ ดูเหมือนกับว่าคุณค่อนข้างรีบร้อน มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ”

แล้วยศพลก็รีบขึ้นรถบัสมา แล้วรีบยื่นรูปของจารวีให้คนขับรถดู

“เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไหม”

คนขับนึกอยู่ครู่นึง รถคันนี้เป็นรถสายยาว หนึ่งวันมีแค่รอบเดียวเท่านั้น

ผู้หญิงสวยๆอย่างในรูป มองแว๊บเดียวเขาก็น่าจะรู้แล้ว

ยังไม่ทันจะได้ตอบ ยศพลก็โยนเงินอีกก็อนให้เขา

พอคนขับได้รับเงิน ก็ยิ้มจนตาหยีแทบมองไม่เห็นตากันเลยทีเดียว

“เห็นครับเห็น เธอลงที่ป้ายสุดท้ายที่หมู่บ้านไม้ขาว ตอนนั้นฟ้ามืดแล้ว ตอนนั้นเธอนั่งอยู่บนรถไม่ยอมลง.....”

คนขับรถบัสพูดยังไม่ทันจน หันหน้ากลับไป คนที่อยู่ตรงหน้าต่างก็ไม่อยู่แล้ว

ยศพลรีบเดินกลับไปที่รถ รีบกลับรถละขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้ เป็นข่าวที่ยืนยันว่าจารวีอยู่ที่นี่จริงๆ เค้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยนึง

แต่ว่า ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง เพราะว่าทั้งเนื้อทั้งตัวเธอไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว แถมยังอยู่ข้างนอกทั้งคืน....

จากเมืองs มาที่หมู่บ้านไม้ขาว ถ้าใช้รสบัสก็จะใช้เวลาประมาณ6ชั่วโมง แต่ยศพลใช้เวลาแค่3ชั่วโมงเท่านั้น

ยศพลแบ่งรูปจารวีให้นิรันหนึ่งใบ “ช่วยกันหา ถ้าเจอเบาะแสอะไรให้รีบโทรหาฉัน”

“ครับท่าน!” เขาตอบแบบไม่คิดซักนิด นิรันรีบลงรถไปแล้วก็เดินเข้าไปในฝูงคน

ยศพลขับรถไปต่อ ขับห่างไปจากป้ายรถไปเรื่อยๆ ผ่านไปซักพัก เขาก็จอดรถ แล้วลงรถมาถามคนตามท้องถนน

ถามไปเรื่อยๆ จิตใจเขาก็กระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ

“อ๋อ ผู้หญิงคนนี้ ฉันเคยเห็น เมื่อวานเธอมายืนอยู่หน้าร้านเค้กฉันตั้งนาน เดินโฉบไปโฉบมา ฉันก็นึกว่าเธอหลงทาง...”

ในที่สุดก็ได้ข่าวคราวของเธอจากร้านเค้ก ยศพลก็รีบถามต่อ

“แล้วหลังจากนั้นเธอไปที่ไหนต่อเหรอครับ”

“อ๋อ มีผู้ชายคนนึงมาหาเธอ แล้วยังซื้อเค้กก่อนละ500กว่าให้เธอด้วย แล้วเธอก็ไปกับพวกเขานั่นแหละ”

“เป็นผู้ชายลักษณะแบบไหนเหรอครับ”

พนักงานร้านเค้กจำได้ในทันที เพราะว่าในเมืองเล็กๆแบบนี้ ไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นคนหล่อขนาดนั้นบ่อยๆหรอกนะ

“เอ่อ พวกเค้าใส่เสื้อสีดำทั้งหมด ใส่แว่นดำ มองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ที่ฉันแน่ใจก็คือ พวกเค้าไม่ใช่คนที่นี่แน่นอน”

คำพูดพวกนี้ ทำให้ความหวังของยศพลที่มีตกลงไปอยู่ในจุดติดลบ

จารวี ยัยโง่เอ้ย ทำไมถึงกล้าไปกับคนที่พึ่งเจอได้ล่ะ!!

“ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของคุณเหรอคะ เธอสวยมากๆเลย”

พนักงานคนนี้ก็ยังพูดคนเดียวต่อ ยศพลขมวดคิ้วพลางถามว่า “คุณเห็นผู้หญิงโดนลักพาตัว ทำไมไม่แจ้งตำรวจล่ะ”

“ลักพาตัวเหรอ มันจะเป็นลักพาตัวได้ยังไง พวกเขาดูเหมือนสนิทกันมากๆ ยังดูคุยกันสนุกสนามเชียว ถ้าลักพาตัวจริง จะมาซื้อ เค้กให้เธอทำไมกันล่ะ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ดูฉลาด ถ้าโดนลักพาตัวทำไมจะไม่ร้องขอความช่วยเหลือล่ะ”

ยศพลคิดอยู่ซักครู่นึง ก็หยิบนามบัตร พร้อมกับเช็คเงินสดวางไว้บนโต๊ะ

“ถ้าเกิดว่าคุณเห็นผู้ชายคนนั้นอีก หรือว่าข่าวคราวของผูหญิงคนนั้น รีบโทรหาผมทันที ถ้าข่าวน่าเชื่อถือ ผมจะจ่ายให้คุณ มากกว่านี้อีก...”