เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 174

ตอนที่ 173 ความเหงาสั้นๆ

ยศพลจ้องมองตาดำคู่หนึ่ง มองเธอเงียบๆ มองอยู่นาน ถึงได้พูดอย่างเอาแต่ใจว่า “ที่หลังห้ามอยู่กับเขาอีก ได้ยินหรือยัง?”

“เผด็จการจริงๆ วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยู่ข้างข้าง ไม่แน่ฉันอาจเป็นลมอยู่ข้างถนนไปแล้ว

“ เชอะ ถ้าไม่มีเขา เธอคงไม่ขึ้นรถเค้าหรอก!”

“ก็ได้ก็ได้ ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ใช่สิ คุณหมอว่าอย่างไรบ้าง?”

ยศพลจ้องมองตาที่แดงของจารวี เขาทำได้แกล้งมองไม่เห็น

จารวีรู้สึกแปลกมาก ยศพลมาถึงโรงพยาบาล ไม่ทันได้พฟุดอะไรก็พาเธอออกจากโรงพยาบาลเลย

เหมือนเขาจะไม่เป็นห่วงอาการของเธอเลย

“คุณหมอ ไม่สนว่าพวกเขาจะว่าอะไรหรอก หมอเถื่อนทั้งนั้น ผมจะพาคุณไปหาหมอที่ฮ่องกง”

“มองอะไร?”

ยศพลมองตาเธออีก “เธอดู ตาเธอแดงนะเนี่ย เหมือนกระต่ายเลย ต้องมีเรื่องผิดปกติแน่นอน

จารวีกระพริบตา จ้องมองเขา

“คุณรังเกียจฉันแล้วเหรอ?

“ใช่ ผมรังเกียจคุณแล้ว ผมไม่ชอบนอนกับกระต่าย”

ยศพลจงใจพูด

“ยศพล คุณกล้ารังเกียจฉันหรอ ฉันยังไม่รังเกียจคุณเลยนะ ดูคุณสิ สูบบุหรี่ทั้งวัน ไม่ปากมีแต่กลิ่นบุหรี่ จนฉันเหม็นตายอยู่แล้ว

จารวีบ่นเสียงดีง ยศพลใช้โอกาสนี้เข้ามา คร่อมเธอไว้บนโซฟา

จูบปากเธอไว้ เหมือนจะลงโทษเธอ ที่เมื่อกี้พูดว่ารังเกียจเขา เขาจูบอย่างเผด็จการ

เขาปิดปากเธอสนิท ลิ้นตวัดไปมาในปากเธอ หาความหวานในปากเธอ

อ๊อกซิเจนในปอดจารวีเกือบโดนเขาดูดจนแห้งอยู่แล้ว เธอพยายามผลักเขาอย่างสุดแรง

นานมาก ยศพลถึงปล่อย จารวีหน้าแดงมาก เธอหายใจหอบ

หัวใจบังเต้นแรงอย่างไม่มีจังหวะ

“ยศพล คนมันเลว คุณจะฆ่าฉันใช่ไหม?”

“อิอิ จารวี คุณมันโง่จริงๆ จูบมาตั้งนาน ยังไม่รู้วิธีหายใจอีก คุณว่าคุณไอคิวต่ำหรือป่าว”

“เชอะ งอนแล้ว” จารวีเบือนหน้าหนี หายใจหอบต่อ

“อย่าโกรธเลย มา จูบอีกที พรุ่งนี้ผมจะส่งคุณไปฮ่องกง น้าอามจะไปกับคุณด้วย

ยศพลเล่นผมเธออย่างตั้งใจ

การเปลี่ยนแปลงบนตัวเธอ เขาสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจน เขาจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนความคิด ให้ตัวเองดูผ่อนคลายมากกว่านี้หน่อย

เขาไม่อยากให้อารมณ์ของตัวเองส่งผลกระทบต่อเธอ

“จะไปฮ่องกงจริงเหรอ? ฉันกลัวว่า…..”

ยศพลบีบจมูกเธอ “ถ้าไม่ไป แล้วในอนาคตถ้าลูกเป็นไรไป คุณต้องว่าผมไม่ให้ความสำคัญลูกแน่ๆ เฮ้อ เป็นผู้ชายมันยากจริงๆ!”

จารวีแตะเขาทีหนึ่ง ยศพลฉวยโอกาสจับขาเธอไว้ แล้วนวด

“อิอิ ไม่พอใจอะไรอีกแล้วละ? ที่จริงฮ่องกงใกล้แค่นี้ บินแค่1ชั่วโมงก็กลับมาถึงแล้ว ผมยังทำตามที่คุณต้องการได้ทักอย่างอยู่”

“ไปเลย ใครเขาไปต้องการให้คุณช่วยกัน”

แท้จริงแล้วในใจจารวีรู้สึกชอบมาก ยศพลเป็นห่วงลูกของพวกเขาขนาดนี้ มันเกินคาดที่เธอคิดไว้เลย

“มา ยิ้มทีหนึ่ง!”

ยศพลพูด จารวียังไม่ทันได้ตั้งตัว แชะ ภาพของทั้งคู่ก็ถูกจัดให้อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมแล้ว

“นี้ ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลย ขอฉันดูหน่อย น้าเกลียดมากใช่ไหม?”

“ไม่ให้คุณดู!”

ยศพลจงใจโยนมือถือขึ้นสูง จารวีกระโดดรับ

เสี้ยววินาทีที่เธอเกือบจะรับได้ ยศพลก็แย่งไปอีก

จารวีกระทืบเท้า “นี้ ให้ฉันดูหน่อย…..”

ยศพลเห็นว่าจารวีเริ่มโกรธแล้ว จึงยื่นมือถือให้เธอ “ดูสิ ท่าทางน่าเกลียดมาก”

จารวีรับมือถือมา ยศพลได้ตั้งค่ารูปทั้งคู่เป็นรูปพื้นหลังโทรศัพท์มือถือไปแล้ว

บนรูปถ่าย จารวีอยู่ในอ้อมกอดยศพล เธอยิ่มอย่างมีความสุข

และยศพลดูเผด็จการการแต่หล่อเหลา ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ต่างยิ้มอย่างหวานชื้น ดูอบอุ่นมาก

“เป็นไง ไม่น่าเกลียดใช่ไหม เฮ้อ เธอนี้มัน…..”

การแกล้งกันไปมาอย่างมีความสุขแบบนี้ เวลาก็ผ่านไปเร็วเสมอ

เช้าวันที่2 ยศพลเตรียมตัวเสร็จแล้ว น้าอามเดินตามอยู่ด้านหลัง ลากกระเป๋าเดินทาง

ตอนที่รถออกตัว จารวีหันหลังมอง สถานที่ที่เธอใช้ชีวิตมาครึ่งปีนี้ มันไกลออกไปจากสายตาเธอเรื่อยๆ

รู้สึกไม่ดีเท่าไร เหมือนการจากไปครั้งนี้ เธอจะไม่มีโอกาสได้กลับมาอีก

หลังจากเข้าสนามบิน ยศพลจับมือเธออย่างตื่นเต้น จนกระทั่งส่งเธอเข้าทางออกขึ้นเครื่อง

“ถึงแล้ว โทรหาผมด้วย!”

ยศพลปล่อยมือเธอในที่สุด จารวีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นใบไม้ ลอยไปมา ไม่รู้จะลอยไปหยุดอยู่ตรงไหน

“ยศพล…..”

จารวีมองเขาอย่างไม่อยากจากไป เธอเพิ่งรู้ตอนนี้ว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้

ได้ยินเสียงสะอื้นของจารวี บาดแผลในใจของยศพลลึกขึ้นอีก

เขาผลักเธอเข้าไปอย่างเร็ว

“อย่าร้องเลย อย่าให้ผมต้อง หัวเราะเยาะคุณอีก