เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 5

ตอนที่ 4 การข่มขู่หลังจากที่ปล้นชิงไปแล้ว

จารวีตกใจจนเบิกตากว้าง เมื่อมองเห็นผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนเป็นพนักงานออฟฟิศกำลังยืนถ่ายรูปพวกเขาอยู่ข้างหลัง ไม่นึกเลยว่าจะยังมีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้ นายบ้านี่ ยังมีอะไรที่ทรมานกว่านี้อีกมั้ย?

ยศพลถอนร่างของตนออกจากจารวี รูดซิปกางเกง แล้วโยนเสื้อไปบนร่างของจารวีอย่างตามใจตนเอง รองเท้ายี่ห้อที่เป็นมันเงาเหยียบย่ำกระทืบมือถือสีเขียวที่เป็นตัวก่อเรื่องอย่างแรงๆ จนมือถือที่น่าสงสารนั้นแหลกเป็นผุยผง

“จำไว้ซะด้วยล่ะ เธอคงรู้นะว่าถ้าเผยแพร่คาวมลับนี้ออกไป ผลกระทบที่ได้รับคืออะไร” ? เขาหยิบกล้องถ่ายรูปดิจิตอลมาจากมือของผู้หญิงคนนั้น และโชว์รูปที่เพิ่งถ่ายไปในเมื่อกี้ให้เธอดู

“เห็นแล้วรึยัง? ถ้าเธอยากให้พี่สาวเธอมาเห็นเจ้านี้ ก็ไปบอกความจริงเลยสิ ”

จารวีมองหน้าจอขนาดใหญ่ของกล้องถ่ายรูปอย่างตัวสั่น เห็นภาพของเธอที่ถูกเขาจับขาทั้งสองข้างถูกแหกกว้าง แต่กลับเห็นแค่ด้านหลังของเขา น้าตาที่ไหลออกมาด้วยความอับอายและอัปยศอดสูไหลลงมาผ่านใบหน้าที่ขาวสะอาดหมดจด หน้าของเธอสลายเป็นผุยผง

ยศพลสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น เขาจัดผมที่ยุ่งเหยิง แล้วหันไปกำชับเลขาน้อยหน่า “น้อยหน่า เก็บรักษากล้องดิจิตอลอันนี้ไว้ให้ฉันหน่อยนะ”

ยศพลเข้าไปใกล้ที่หูของจารวีอีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียติ่งหูของเธอ พึมพำด้วยคำพูดร้อนแรงเหมือนไฟ“เธอร้องขึ้นมาแบบนั้นมันตุ้งติ้งมาก...ฉันชอบ! เธอลองนึกดูดีๆนะ ว่าเป็นเมียเก็บลับๆ ของฉันเป็นยังไง?”

ใบหน้าที่ซีดเซียวของจารวี ในชั่วพริบตาตั้งแต่คอยันกกหูรก็กลายเป็นสีแดงราวกับโดนจุดเปลวไฟขึ้นมา “ไอ้คนเลว….” จารวีจิกกัดไปที่ริมฝีปากล่างของตน แล้วสะบัดมือตบออกไป

มือใหญ่ของเขาจับแขนของเธอ และสะบัดหลุดอีกข้างหนึ่ง