เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 53

ตอนที่52 กังวลว่าเธอจะเบื่อ

“นะ...โน้ตบุ๊คเครื่องนี้มาได้ยังไงคะ”

“อ่อ คุณชายเป็นคนสั่งให้ผมเอามาให้คุณจารวีครับ”

จารวีกดเปิดเครื่องด้วยความแปลกใจ เธอตรวจสอบตัวเครื่องอีกครั้ง เธอค้นพบว่ามันเหมือนเครื่องที่พี่เคยซื้อให้เธอมาก แต่ทว่ากลับไม่ใช่เครื่องเดียวกัน...

“ใช่เครื่องใหม่ไหมคะ” จารวีเอ่ยถามนิรัน

นิรันทำหน้าครุ่นคิด “น่าจะใช่นะครับ”

เขาเดาว่าของที่คุณชายสั่งให้นำไปมอบให้ใครก็คงต้องเป็นของใหม่แน่นอน แต่ไหนแต่ไรมาคุณชายไม่เคยเอาของเก่าไปมอบให้ใคร

จารวีดูลำดับการใช้งานต่างๆในตัวเครื่อง มันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ถ้าหากว่ามันตกรุ่นไปแล้ว รูปแบบทั้งหมดคงจะเหมือนรุ่นเก่า คงไม่ใหม่ขนาดนี้

“คุณชายรายงานว่าในนี้มีเกมมากมาย ถ้าหากว่าคุณจารวีรู้สึกเบื่อก็เล่นเกมได้นะครับ”

จารวีเบิ่งตาโพลงด้วยความประหลาดใจ ยศพลเห็นเธอเป็นเด็กหรือไงกัน ถึงได้คิดว่าเอาเกมมากมายมาล่อแล้วจะทำให้เธอลืมเรื่องไปเรียนได้

นิรันเพิ่งก้าวเท้าเดินจากไป พลันโทรศัพท์จากยศพลก็ดังขึ้น

“ได้โน้ตบุ๊คหรือยัง”

“อื้ม ได้แล้วค่ะ”

“ชอบไหม”

“ค่ะ”

“ชอบก็ดีแล้ว ในนั้นมีไฟล์ไฟล์นึงที่มีวิดีโอสำหรับเธออยู่ เปิดดูสิ...”

“แต่ว่าคุณยศพล ฉันน่ะ ไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ คุณไม่ต้องเอาเกมพวกนี้มาหลอกล่อฉันหรอก”

จารวีพูดจบ ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ พลันน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว

“จารวี! เธอนี่ไม่มีสัมมาคาระวะเอาซะเลย ผมอุตส่าห์ซื้อให้ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก! เหอะ!”

ยศพลกดวางสายใส่เธออย่างเดือดดาล ยัยเด็กโง่นี่ เขายุ่งจนมือเป็นระวิงแต่ยังอุตส่าห์เจียดเวลามาดูแลแต่เธอกลับไม่พอใจ แถมยังมาพาลใส่เขาอีก

จารวีตะลึงงันพลางจ้องไปที่โทรศัพท์ เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง ไอ้บ้านี่! นึกอยากจะวางก็วาง!!

จารวีใช้เม้าส์คลิกไปที่ไดร์E เธอพบว่าในไดร์นี้มีวิดีโออยู่มากมายอย่างที่ยศพลบอกจริงๆ

ด้านบนของไฟล์วิดีโอเหล่านี้ล้วนมีชื่อเขียนกำกับไว้ ‘ชั่วโมงเรียน อาจารย์ผู้สอน เนื้อหาที่เรียน’

จารวีเลือกเปิดขึ้นมาไฟล์หนึ่ง มันคือไฟล์บันทึกเสียงในห้องเรียนที่ถูกอัดมาอย่างชัดเจน

พระเจ้า ยศพลคิดได้รอบคอบมาก เขาอัดเสียงทุกคาบที่เธอไม่ได้ไปเรียนในช่วงนี้มาอย่างครบถ้วน

จารวีพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก บางทีธาตุแท้ของผู้ชายอย่างยศพลก็คงไม่ได้เลวจนเกินเยียวยาล่ะนะ

จารวีใช้เวลาทั้งวันหมกตัวอยู่ในห้อง เธอเปิดฟังไฟล์เสียงที่ไม่ได้เข้าเรียนทั้งหมดอย่างละหนึ่งรอบ

เมื่อเปิดฟังจนครบ ความกังวลว่าจะเรียนไม่ทันเพื่อนในใจของเธอก็ลดลงไปมากโข

ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่เธอขาดเรียน ในใจก็มักจะมีความวิตกกังวล จนกระทั่งหลังๆมานี้ที่เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย เธอขาดเรียนบ่อยขึ้น ส่งผลให้ความกลัดกลุ้มในใจแปรเปลี่ยนเป็นความเคยชิน

แต่พอเธอคิดถึงมันขึ้นมา ก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นบาปติดตัวอยู่ดี

จารวีปิดปากหาวพลางบิดขี้เกียจ พลันโทรศัพท์ของเธอก็มีเสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง

เป็นข้อความรูปแบบเดิมเหมือนกับเมื่อตอนเช้า ‘โรงงานจักรยานเอกมัย’

ถ้าหากว่าส่งผิดจริง คงไม่ส่งผิดตั้งสองครั้งหรอก

หรือว่านี่คือการบอกเป็นนัยสำหรับอะไรบางอย่าง

น่าเสียดายที่ตอนนี้เท้าของจารวียังไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็น จึงไม่สะดวกที่จะออกไป อีกทั้งที่นี่ยังอยู่ห่างจากเอกมัยค่อนข้างไกล ที่หนึ่งอยู่ตอนใต้ของเมืองS อีกที่หนึ่งอยู่ตอนเหนือของเมืองS นั่งรถไปต้องใช้เวลาถึงสองชั่วโมง

ช่างเถอะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก คิดได้ดังนั้นจารวีจึงกดลบข้อความอีกครั้งหนึ่ง

พลันโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เบอร์ของยศพลโชว์หราที่หน้าจอ

“สวัสดีค่ะ จารวีพูดสายค่ะ”

“ผมรู้แล้วว่าเธอคือจารวี ยัยโง่! อย่ามาอารัมภบทให้มาก”

เอ๊ะ ผู้ชายคนนี้นี่ไปกินดินปืนมาหรือไง แค่เริ่มพูดคำแรกก็ระเบิดซะแล้ว จารวีนวดคลึงใบหูไปมาพลางเปลี่ยนโทรศัพท์ไปแนบกับใบหูอีกข้าง

“อื้ม มีอะไร”

“เปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวผมให้นิรันไปรับเธอออกมา”

“ก็เธอบอกว่าอยู่บ้านน่าเบื่อไม่ใช่หรือไง ผมจะให้ออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าง” ยศพลพูดจบก็กดตัดสายในทันที

เขาเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเบื่องั้นหรอ เป็นห่วงเมียเก็บว่าจะเบื่อเนี่ยนะ..

จารวีส่ายหัวไปมา ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้เธอคิดไม่ตกจริงๆ

นิรันพาจารวีขับรถมาถึงถนนเส้นหนึ่งที่ดูคึกครื้นมีชีวิตชีวา ทันใดนั้นรถก็หยุดลง

จารวีเงยหน้าขึ้นดูก็พบว่ารถกำลังติดไฟแดงอยู่

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง บนถนนมีผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านไป ในตอนแรกจารวีไม่ได้รู้สึกอะไร

พอตั้งสติได้ เธอนึกอะไรบางอย่างออก จึงรีบยื่นมือไปกดปุ่มลดกระจกลงพลางมองออกไปอีกครั้ง แต่ทว่าไม่พบเขาคนนั้นแล้ว

เรือนร่างของเขาคนนั้นเหมือนพ่อมากๆ ถึงแม้เธอจะไม่ได้เจอพ่อนานถึงสิบปี แต่เค้าโครงนั้นทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ

เธอจ้องมองไปยังทิศทางนั้นอย่างไม่ละสายตา แต่กลับไม่มีเบาะแสอะไรเพิ่มเติม

จารวีพลันนึกถึงข้อความในโทรศัพท์ เป็นไปได้ไหมว่าพ่ออาจจะเป็นคนส่งมา..

ในเวลานั้น รถเริ่มเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ จารวีจึงเอ่ยถามนิรัน “ยศพลให้พาฉันไปที่ไหนหรอคะ”

“สนามแข่งม้าที่สีลมครับ”

“สนามแข่งม้า..สีลมงั้นหรอ” ภาพจำของจารวีไม่คุ้นเคยกับสถานที่นั้น แต่คลับคล้ายคลับคลาว่ามันต้องผ่านเขตเก่าอย่างเอกมัย...

“รบกวนพี่รันขับไปทางย่านเขตเก่าเอกมัยได้ไหมคะ”