เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 55

ตอนที่54 พูดเกี่ยวกับความรัก

ถ้ามีความแค้นต่อกันจริง แล้วทำไมเขาถึงต้องมาทำดีกับเธอด้วยล่ะ

ไม่สิ ไม่ได้ดีขนาดนั้น

คงจะเป็นไปได้ว่า ในใจของเขานั้นเกลียดคนบ้านพูลสวัสดิ์ จึงเอาลูกสาวของคนบ้านพูลสวัสดิ์มาเป็นของเล่นให้ตนเอง เพราะฉะนั้น เขาไม่ได้มีความรักต่อเธอ จะมีก็เพียงความใคร่..

จารวีค่อยๆกลับไปไร้ชีวิตชีวาอีกครั้ง

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ลมหนาวพัดมากระทบผิวกาย พลันจารวีรู้สึกวังเวงอย่างไรชอบกล

เธอพบว่าตัวเองอยู่บนทุ่งหญ้าแห่งนี้คนเดียว มันเป็นอะไรที่น่ากลัวอย่างถึงที่สุด

ถ้าหากว่ายศพลไม่มารับเธอล่ะ เธอจะทำอย่างไร

จารวีรวบรวมความกล้าพลางลุกขึ้นยืน เธอค่อยๆเดินกะเผลกๆมุ่งหน้ากลับไปยังทางเดิม เดินไปได้สักครู่ก็หยุดพัก

ยศพลไอ้คนบ้า ดีได้เดี๋ยวเดียวก็กลับไปร้ายกาจอีกแล้ว ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่เคยนึกถึงจิตใจคนอื่น

เมื่อสักครู่ที่อยู่บนหลังม้า เธอรู้สึกว่าระยะทางไม่ได้ไกลขนาดนี้ แต่พอมาใช้สองขาเดิน ไม่ใช่สิ.. ใช้หนึ่งขาเดิน ทำไม่มันไกลขนาดนี้นะ

จารวีเดินไปสักพัก ท้องฟ้าก็พลันมืดสนิท

เธอล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์ แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า

คงร่วงลงไปตอนที่เธอขี่ม้าเป็นแน่ จารวีสติแตก ยศพล! ไอ้คนบ้า! ไอ้คนเลว คุณมันเลวจริงๆ!

ครั้งที่แล้วที่จารวีเคยโดนคนเร่ร่อนลวมลาม เธอก็เป็นโรคกลัวความมืดเมื่ออยู่ในที่เปลี่ยว

เมื่อมีความมืดที่ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ ก็มักจะมีสิ่งแปลกประหลาดพุ่งออกมาด้วยเสมอ

อู อู ! อีกทั้งความมืดยังชอบทำให้เกิดจินตนาการที่น่ากลัว จารวีรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

เธอไม่กังวลสักนิดว่าเท้าอีกข้างยังไม่หายดี การวิ่งแบบนี้ทำให้ความเจ็ปวดวกกลับมาอีกครั้ง เธอเจ็บจนเหงื่อไหลท่วมตัว

พลันเท้าของเธอก็ไปเกี่ยวกับบางอย่างเข้า ร่างเล็กของเธอเอนไปด้านหน้า ทันใดนั้นก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาคว้าเธอไว้จากด้านหลัง

“เดินไม่ได้ก็อย่าวิ่งไปทั่ว”

น้ำเสียงเย้ยหยันของยศพลดังลอดเข้ามา ชั่วพริบตาเดียว จารวีก็ถูกดึงเข้ากับอกแกร่งที่อบอุ่นของเขา

จารวีหันกลับไป พลางยกกำปั้นทุบเข้าที่อกยศพลอย่างเต็มแรง เธอทั้งร้องทั้งตีเขา “ยศพล คุณมันเลว คุณทิ้งฉันไว้เพราะคุณอยากให้ฉันตายใช่ไหม ไอ้คนเลว!!”

ยศพลพลันออกแรงโอบกอดจารวีไว้อย่างแนบแน่น

ไม่มีการจูบ ไม่มีการขยับตัวใดๆ เขาเพียงกอดเธอไว้อย่างสุดแรง

ใบหน้าของเขาแนบชิดกับขมับของเธอ คืนมืดที่มีลมพัดโชยมา ดวงดาวพราวระยับอยู่เต็มท้องฟ้า ขณะนั้น จารวีเงียบเสียงลง เธอรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของยศพล พลันเธอก็รู้สึกมั่งคงในอ้อมกอดของเขา

ผู้ชายคนนี้ เขาเป็นอะไรอีกนะ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ยศพลถึงยอมปล่อยมือออกจากจารวี

พลันเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ยศพลกดรับสาย

น้ำเสียงที่ดังลอดออกมาจากปลายสายคือเสียงของนิรัน

“คุณชายครับ ผมหาโทรศัพท์คุณจารวีเจอแล้วนะครับ”

“อืม เอากลับไปที่สโมสรเลย”

ตอนนี้จารวีจึงเพิ่งนึกถึงโทรศัพท์ของตัวเอง “มันไปร่วงอยู่ที่ไหนหรอ”

ราวกับว่านิรันได้ยินเสียงเอ่ยถามของจารวี เขาตอบกลับเธอทันควัน “อยู่ใต้ต้นไม้ครับ”

ยศพลกดวางสายโทรศัพท์ “ยัยคนขี้หลงขี้ลืม”

“ใครใช้ให้คุณทิ้งฉันไว้ที่นี่ล่ะ”

“อ้าว จารวี นี่ความกล้าของเธอกลับมาแล้วหรอ ต่อปากต่อคำฉันได้แล้วหนิ”

“เปล่าซะหน่อย แต่ฉันพูดเรื่องจริง”

ทันใดนั้นยศพลกดจารวีลงบนพื้น พลางกดจูบหนักๆลงไปบนริมฝีปากของเธอ ลิ้นร้อนของเขาดุนดันให้ริมฝีปากเรียวเล็กเผยอออก เขาค่อยๆสอดเรียวลิ้นเข้าไปเชยชิมความหอมหวานในโพรงปากของเธอ

มือหนาเลื่อนไปรูดซิบกางเกงยีนส์ตัวเล็กจิ๋วลง จารวีพยายามปัดป้อง เธอยื่นมือออกไป พบว่าพื้นที่โดยรอบคือทุ่งหญ้าอ่อนนุ่มที่แสนเย็นเฉียบ

“ไม่ได้นะคุณ นี่มันกลางป่านะ”

ใบหน้าของจารวีร้อนผ่าว ยศพลพ่นลมหายใจอย่างหนักหน่วง มือของเขาเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ชายกางเกงของเธอ พลางถอดมันออกอย่างชำนาญ

สติของจารวีค่อยๆออกจากร่างอย่างช้า

“อื้ออ ไม่เอานะ...”

ยศพลสอดมือเข้าไปยังชั้นในตัวเล็กจิ๋วของเธอ พลางบีบคลึงจุดอ่อนไหวนุ่มนวลที่ขาวราวกับหิมะอย่างหยอกล้อ

จารวีหอบหายใจ “ยะ อย่านะ นี่มันข้างนอกนะ”

“งั้นก็มาเล่นเกมกลางป่ากันหน่อยเป็นไง!”

ยศพลเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กของจารวีอ่อนยวบจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง เขาจึงพลิกตัวขึ้นคร่อมเธอ

พลางสอดใส่ของเขาเข้าไปในตัวของเธออย่างตามใจ ดวงตาของจารวีพร่ามัว ดวงดาวบนท้องฟ้าส่องประกายสุกใส ร่างกายกำยำสูงใหญ่ของยศพลขยับเข้าออกไปมาอย่างเป็นจังหวะ

ยศพลถอดเสื้อคลุมของเขาออก พลางช้อนร่างกายเปลือยเปล่าของจารวีไปวางลงบนเสื้อคลุม

“เป็นไง ทำข้างนอกก็ตื่นเต้นเร้าใจดีใช่ไหมล่ะ”

ยศพลก้มลงขบเม้มไปที่หัวไหล่กลมกลึงเรียบเนียน ลากเรียวลิ้นไปตามผิวพรรณอ่อนนุ่ม เขาครางในลำคอเสียงกระเส่าอย่างอิ่มเอมใจ ราวกับว่าทุ่งหญ้าทั้งผืนนี้เหลือแค่เขาและเธอ..

เมื่อจารวีตื่นมา ก็พบว่าทั้งร่างของเธอแช่อยู่ในอ่างน้ำพุร้อน

อ่างน้ำมีฟองสบู่ปกคลุมอยู่หนาทึบ ทั้งยังโรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ ร่างกายกำยำของเขายังคงแนบชิดอยู่ข้างกายของเธอ

“ทำไมเธอถึงอ่อนแอขนาดนี้ฮะ”

ยศพลเงยหน้าขึ้น ยัยเด็กคนนี้นี่ ทำไมต้องมาสลบตอนที่เขากำลังจะถึงจุดนั้นทุกทีเลยนะ

จารวีรีบงอเข่า พลางบดเบียดร่างกายซ่อนไว้ใต้น้ำให้มากที่สุด

ใครเขาร่างกายอ่อนแอกัน เห็นชัดๆว่าร่างกายของคุณมันอึดทนเกินไปต่างหาก จะทำนานอะไรขนาดนั้นทุกครั้ง! ยังกับสิงโตแอฟริกาตัวผู้ ใครจะไปทนไหว

“จารวี เธอรักฉันไหม”

ยศพลช้อนปลายคางของจารวีขึ้น ส่งสายตามองเธออย่างลึกซึ้ง จารวีหันหน้าหนี เพื่อให้ปลายคางหลุดออกจากมือของเขา