เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 63

ตอนที่ 62 มีเรื่องสำคัญให้ถามเขา

ข้างหน้าเหมือนเป็นหมอกดำครึ้ม เดินไปไม่ถึงจุดสิ้นสุดสักที มีเสียงที่คอยเรียกหาเธอในท่ามกลางหมอกที่ดำครื้ม

"วี…."

"วี…."

"วี…."

เสียงนี้ช่างคุ้นเคย จารวีใส่ชุดนอนสีขาว เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เธอสับสนและเดียวดาย

ทันใดนั้นหมอกที่หนาทึบก็ค่อยๆจางหายไป มีใบหน้าญาติคนสนิทที่แสนคุ้นเคยปรากฏเข้ามาในสายตาของเธอ

นั่นก็คือแม่ แล้วก็พ่อ พี่ยุพิน แล้วยังมีคุณลุงเฉลิมชัยอีก

พวกเขายืนอยู่ตรงสุดปลายทางท่ามกลางหมอกหนาทึบ โบกมือเรียกจารวีอย่างสุดกำลัง

"วี รีบมาเร็ว รีบมาเร็วเข้า…"

ทันใดนั้น มีคนซึ่งโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ กำลังถึงปืนและจ่อไปที่พ่อกับแม่

จารวีตกตะลึงงัน ห้ามเขาอย่างลุกลี้ลุกลน “อย่ายิงนะ อย่ายิงนะ แม่รีบวิ่งเร็วเข้า พ่อรีบหนีไป…”

"ปัง ปัง…" มีเสียงปืนดังขึ้นสองนัด พ่อกับแม่ล้มลงไปในกองเลือด

จารวีตกใจจนนิ่งไป แม้แต่ลมหายใจก็ยังหยุดนิ่งไป เธอวิ่งเข้าไปหาแม่ของเธออย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที ยังดูเหมือนจะยิ่งไกลกว่าเดิมด้วยซ้ำ

"แม่….." กรีดร้องออกมาอย่างโหยหวนราวกับปอดและหัวใจถูกฉีกแยกจากกัน

มีเสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัด ยุพินกับเฉลิมชัยล้มในกองเลือด

"อย่านะ…."จารวีเจ็บปวดใจจนเป็นตะคริว เจ็บปวดรวดร้าวราวกับถูกโยนลงไปในเครื่องปั่น

ทันใดนั้น คนที่ถือปืนก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของจารวี

ปากกระบอกปืนสีดำจ่อไปที่หัวใจของจารวี ดวงตาสีดำที่มองเธอเต็มไปด้วยความคับแค้นใจอย่างรุนแรง

"คนในบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีอะไรดี คนในบ้านพูลสวัสดิ์สมควรตายทั้งหมด…"

ในตอนที่จารวีมองใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้วเธอก็ตกตะลึงจนขามั้งสองขยับไปไหนไม่ได้

“คนในบ้านพูลสวัสดิ์สมควรตายทุกคน คนในบ้านพูลสวัสดิ์สมควรตายทุกคน….”

คำสาปแช่งที่พ่นออกมาเสียงเบาๆเหมือนจะเร่งให้ไปตาย ทำให้จารวีหนีไปไหนไม่ได้

ทันทีที่เธอหลับตาลง แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่างปัดเป่าฝันร้ายที่น่ากลัว จารวีเหงื่อท่วมกาย หัวใจยังเต้นไม่หยุดด้วยความหวาดกลัว

เห็นชัดว่าเป็นแค่ความฝัน แต่ทำไมมันสมจริงขนาดนี้

"จารวี…”

เสียงที่เต็มไปด้วยความแหบออกมาจากประตูห้อง จารวีตกใจไปยกใหญ่

เพราะว่าในฝันเธอตกใจ ประกอบกับตอนนั้นยศพลตะโกนออกมา เธอจึงกรีดร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ยศพลวิ่งมาแต่ไกลจากข้างนอก เสื้อยืดสีขาวที่มีเหงื่อโชกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อส่วนบนของร่างกายที่แข็งแรงดั่งสิงโตที่มีอำนาจเป็นเผด็จการ ซึ่งเป็นอะไรที่ยั่วยวนมาก กำลังมองจารวีที่มีปฏิกิริยาที่ผิดไปจากปกติ

ยศพลก้าวเท้ายาวเข้ามานั่งอยู่ข้างกายของจารวีแล้วยื่นมือไปลูบหน้าผากของเธอ

"เธอกลัวอะไรอยู่เหรอ?"

จารวียิ้มอย่างอ่อนแอ อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกกลัวมากไป เป็นไปได้รึเปล่าว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคือฆาตกร

ความฝันนั้นเกินจริงมากจนทำให้เธอกลัวซะจนรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก

"ยศพล ฉันอยากพบคุณลุง ฉันมีเรื่องอยากจะถามอะไรเขาสักหน่อย"

ยศพลแสดงถึงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า แล้วลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่ห้องน้ำ "ตอนนี้เขาถูกรับโทษอยู่ในเรือนจำ ไม่ใช่ว่าใครอยากจะเยี่ยมก็เข้าไปเยี่ยมได้"

จารวีลงมาจากเตียงด้วยอาการเซจนเกือบจะล้ม ยศพลใช้มือทั้งสองจับเธอไว้

"เธอระวังกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง เธอหวังว่าผมจะเลี้ยงดูเธอไปตลอดชีวิตได้เหรอ"ยศพลตำหนิด้วยความไม่พอใจ เขาต้องการให้จารวีเคารพเกรงกลัวเขาและทำให้เธอยอมจำนนไม่ทำในสิ่งที่ตนเสนอมาเมื่อสักครู่

"ยศพล นายเป็นซีอีโอของบริษัทSTกรุ๊ป นายมีอำนาจขนาดที่จะเรียกลมเรียกฝนได้ มีชื่อเสียงกึกก้องในประเทศ ฉันรู้ ถ้าเกิดนายออกโรง ฉันก็ต้องพบคุณลุงได้อย่างแน่นอน ขอร้องล่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญจริงๆที่ต้องถามคุณลุงน่ะ"

จารวีเข้ามาใกล้และขอร้องอย่างสิ้นหวัง

ยศพลโยนจารวีลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นก็หันตัวกลับเดินไปทางห้องน้ำ

"จารวี ผมคงต้องทำให้เข้าใจสถานะของตัวเองให้ชัดเจนหน่อยละ อย่ามาชี้นิ้วสั่งผม…"

"ปัง!" พอยศพลเข้าห้องน้ำก็ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังลั่น

ทำไมเขาต้องมีปฏิกิริยาโต้ตอบที่รุนแรงขนาดนั้น

ใจของจารวีร่วงไปถึงตาตุ่ม แต่สักพักก็สงบลงได้ หรือว่าความฝันนั่นจะเป็นเรื่องจริงน่ะ

ตอนนี้เธอควรทำอย่างไร ยศพลโกรธจนเดือดดาล เป็นแค่ครั้งคราวเท่านั้นที่จะซื้อใจของเธอด้วยความโรแมนติกและอบอุ่นได้

เธอไม่ใช่หุ่นเชิด และก็ไม่ใช่คนโง่ บางทีก็หลงมัวเมากับหลุมพรางที่อบอุ่นของเขา

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

เธอจะต้องหาวิธีรู้ว่าคุณลุงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ยังไงให้ได้

ใช่แล้ว ไปหาพี่มนต์ เขาก็ต้องมีอิทธิพลในเมืองเอสเหมือนกันแน่ๆ ถ้าต้องการไปที่เรือนจำเพื่อสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของคนที่สาบสูญไปของคุณลุงคงไม่มีปัญหาอะไร

ยศพลอาบน้ำเสร็จ พอออกมาก็ไม่เห็นจารวีอยู่ในห้องนอนแล้ว

ยัยผู้หญิงรนหาที่ตายคนนี้ ในสมองของเธอคงไม่ได้เอาไว้ใส่ขี้มั้ง พอถึงตอนนี้ยังจะนึกถึงลุงที่ตายไปแล้วอีก