เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 70

ตอนที่ 69 ฉันเติมเต็มคุณ

ยศพลมีดวงตาเปล่งประกายที่มืดมนราวกับสัตว์ร้าย เขาไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้แก้ตัวให้ตัวเองเลย

“บอกมาสิ”ใบหน้าของจารวีเต็มไปด้วยน้ำตา มีดในมือจ่ออยู่ที่คอของยศพล ความเยือกเย็นของเธอทำให้ยศพลรู้สึกผิดปกติ

ยศพลมองเธออย่างใจเย็น มองดูว่าเธอยังจดจำเรื่องดีๆของเขาได้บ้างรึเปล่า เธอยังจำความโปรดปรานและความรักของเขาที่มีต่อเธอได้หรือเปล่า

พวกเขาทั้งสองผ่านอะไรมามาก บนเตียงหลังนี้

พูดถึงใจของผู้หญิง ก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เขาไม่เคยรู้ได้อย่างถ่องแท้มาก่อน

“ไม่มีเหตุผล อยากฆ่าก็ฆ่าสิ เธอฆ่าฉันได้นี่”ยศพลใจเย็นอย่างน่าประหลาดใจ

ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าเขาเป็นปีศาจร้าย ไม่ว่าเขาอธิบายไปมากเท่าไหร่ก็คงไม่สำคัญ

“ปีศาจ นายมันปีศาจ คนที่ฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตาอย่างนายคือปีศาจ…”

จารวีเงื้อมมีดในมือขึ้น แล้วแทงไปที่หน้าอกของยศพลอย่างแรง

ยศพลมองเธอด้วยแววตาที่ร้อนผ่าว ยังคงจ้องมองต่อไป ว่ามีดในมือเธอจะหล่นลงมาเมื่อไหร่

มีดของจารวีจ่อไปที่คอของยศพล เธอกัดฟันไว้แน่น ดวงตาของเธอพร่าเบลอเพราะน้ำตา

สมควรตายแล้ว เธอรับมันไม่ได้จริงๆ รับไม่ได้ เธอช่างไรประโยชน์เสียจริง

เธอไม่กล้าฆ่าคนหรอก

“จารวี ถ้าวันนี้เธอไม่ฆ่าผม จากนี้ไปเธอก็ไม่มีโอกาสแล้วนะ มาสิ เกลียดผมไม่ใช่เหรอ ถ้าในใจเธอไม่เคยมีผมอยู่ก็ฆ่าผมซะเลยสิ”

ยศพลพูดด้วยเสียงที่ต่ำและเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ทันใดนั้นจารวีก็ทิ้งมีดลง ทั้งสองมือทุบตีไปทีหน้าอกของยศพล

"ยศพล ฉันเกลียดนายๆๆๆๆๆๆ"

หลังจากที่จารวีระบายออกมาแล้ว ทันใดนั้นเธอก็นำผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มายัดเข้าไปในปากของยศพล ดวงตาที่คลั่งของยศพลมองเธออย่างรุนแรง

“ยศพล ฉันทำไม่ลงหรอก นายพูดว่าคนในบ้านพูลสวัสดิ์สมควรตายทุกคคน ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ฉันจะทำให้นายพอใจเอง พ่อกับแม่ฉันก็ตายแล้ว ลุงของฉันก็ตายแล้ว พี่ของฉันก็ตายแล้ว เหลืออยู่แค่ฉันคนเดียว ถ้าแบบนี้ละก็ การทรมานนายคงจะเป็นความสุขที่สุดเพียงอย่างเดียวของฉันรึเปล่านะ”

น้ำเสียงของจารวีขมขื่นและร้องจนตาแดงไปหมด

“ก็ได้ ฉันจะเติมเต็มความต้องการของนายเอง ฉันจะไปตาย พอฉันตายแล้ว นายจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเหมือนคนบ้าอีก”

ยศพลตาโตเบิกกว้าง จนต้าแทบจะถลนออกมาจากเบ้าตา ยัยนี่ กำลังพูดจาบ้าบออยู่เต็มปาก

เดิมทีจารวีไม่ใช่คนในบ้านพูลสวัสดิ์ เป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆ

น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ยศพลพูดออกมาไม่ได้ เสียงที่ออกมามีแต่เสียงอู้อี้

จารวีปาดน้ำตาอย่างหยาบๆ ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง

ท้องฟ้ามืดมิดเต็มไปด้วยดวงดาว เหมือนเป็นดวงตาของพ่อแม่เธอที่มองลงมา

พ่อ แม่ คุณลุง พี่พิน ทุกคนรอมองวีอยู่บนฟ้าใช่มั้ย วีจะไปหาแล้ว

จารวีเดินเลียบสวนดอกไม้ไปที่ชายทะเล คืนที่เงียบสงัดทำให้ปกปิดทุกอย่างจนหมดสิ้น

เสียงน้ำซัดกระทบร่างเบาๆ ทั้งร่างของจารวีค่อยๆ จมลงสู่ทะเลอย่างเงียบ ๆ

จวบจนกระทั่งเช้าตรู่ของวันถัดมา ยศพลก็ถูกน้าอามเจอตัวเข้า

“โอ๊ะ คุณชายคะ ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ ใครก็ได้ มาช่วยหน่อย ใครก็ได้”

น้าอามตกใจกลัวและตะโกนออกมาเสียงดัง ไม่นานนักนิรันกับบอดี้การ์ดสองสามคนก็ปรากฏตัว

ยศพลดึงผ้าขนหนูที่อยู่ในปากออก แล้วตะโกนออกมาอย่างทันทีด้วยเสียงที่แหบพร่า

“เร็วเซ่ ไปพาตัวจารวีกลับมาเดี๋ยวนี้…”

นิรันขวัญเสีย “คุณชาย คุณจารวีไม่ได้ออกไปไหนนะครับ” ด้านหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์มียามยืนเรียงเป็นแถวหน้ากระดานตลอดทั้งคืน ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จารวีจะหาทางหนีออกไปได้

“ไปพาตัวเธอมาเดี๋ยวนี้”

ยศพลแก้มัด แล้วตะโกนด่าอย่างทันทีทันใด “จารวี เธอตายแน่ เธอต้องตาย ถ้าผมจับเธอได้ละก็ ผมจะเล่นงานเธอให้เละเลยคอยดู ช่างหน้าด้านยิ่งนัก”

ตามหาจนถึงเที่ยงคืน ก็ไม่มีวี่แววเลยแม้แต่น้อย

“คุณชายครับ ไม่มีวี่แววของคุณจารวีเลย กล้องวงจรปิดที่หน้าประตูก็ไม่เห็นตอนที่คุณจารวีออกมาทางประตูใหญ่เลยครับ”

“คุณชายครับ หาจนทั่วคฤหาสน์แล้ว แต่ก็ไม่เจอตัวคุณจารวีเลยครับ”

คนที่ตามมาเป็นคนสุดท้ายคือน้าอาม เธอรายงานอย่างกระวนกระวายใจ “คุณชายคะ คุณจารวีไม่แม้แต่ใส่รองเท้า สวมแต่ชุดนอนเท่านั้น ไม่ได้สวมรองเท้าแตะ เธอดูไม่เหมือนอยากจะหนีไปนะคะ” น้าอามยังพูดไม่จบก็สำลักน้ำลายด้วยความหอบ “ถ้าให้ดิฉันพูดนะคะ คุณจารวีเขาจะปลงไม่ตกรึเปล่าคะ…”

ประโยคนี้เหมือนฟ้าสาดน้ำฝนลงมาใส่เขาอย่างแรง เขาเซจนลงไปนั่งบนเตียง

ยศพล ฉันจะทำให้นายพอใจเอง ก็ได้ ฉันจะเติมเต็มความต้องการของนายเอง ฉันจะไปตาย พอฉันตายแล้ว นายจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเหมือนคนบ้าอีก

คำพูดของจารวีวนอยู่ในหัวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยศพลไม่พูดอะไรก็วิ่งลงไปชั้นล่าง

พอถึงข้างล่างก็เจอกับนิรันพอดี “คุณชายครับ โทรศัพท์ครับ”

ยศพลรีบรับมือถือ ในใจของเขายังเต็มไปด้วยความหวัง จารวี ขอแค่เธอปรากฏตัวในตอนนี้ เรื่องที่แทงฉันไปก็ช่างเถอะ ฉันให้อภัยเธออยู่แล้ว

“ประธานยศพลค่ะ ทางด้านมีนากับคุณเอบี้ตอบตกลงแล้ว แต่พวกเธอยังหวังว่าจะได้เจอท่านประธานยศพลอีกสักครั้งก่อนน่ะค่ะ…"

ไม่ใช่ข่าวคราวของจารวี ยศพลตะโกนเสียงต่ำกลับไป “ไล่พวกเธอกลับไปเดี๋ยวนี้เลย”

ยศพลตัดสาย แล้วหันไปกำชับนิรัน “นาย รีบไปที่บ้านพูลสวัสดิ์หลังเก่าแล้วหาให้ทั่ว มีอะไรคืบหน้ารีบรายงานผมด้วย”

“ครับท่าน”นิรันรีบวิ่งไปทันที

ยศพลปวดหัวจนลงไปนั่งบนโซฟา