เมียเสี่ย นิยาย บท 60

“ฉันอุตส่าห์หาเหยื่อดีๆไปให้ แกมันโง่” วรัญไม่ได้รู้สึกสงสารลูกสาวสักนิด ถ้าลรินไม่คิดไกลถึงเรื่องแต่งงาน แล้วรับเงินทำขวัญมา ป่านนี้ก็สุขสบายกันไปแล้ว แต่ยัยลูกไม่รักดีกลับหลงรักไอ้เสี่ยนั่น โง่สิ้นดี

“หนูรักเขามันผิดตรงไหน”

ลรินพูดพลางสะอื้น ที่จริงเธอต้องหลอกเอาเงินจากเสี่ยขุนตามที่เธอแม่บอก แต่เธอกลับหลงรักความอ่อนโยนของเขา จึงนึกฝันถึงงานแต่งทั้งๆที่รู้ว่าเสี่ยไม่ต้องการแบบนั้น เธอใช้ความพยายามสารพัดเพื่อมัดใจเสี่ย แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

“รักคนที่ไม่ได้รักเรานั่นแหละผิด เลิกคร่ำครวญ แล้วไปแต่งตัว ถ้าไม่มีเงินก็ต้องหา” วรัญมองสำรวจลูกสาวอีกครั้ง สภาพแบบนี้คงไม่มีเงินให้ขอแน่ๆ

“ไม่ไป ไม่เอาแล้ว” ลรินร้องเสียงหลง รู้ดีว่าการไปหาเงินนั่นคืออะไร บ่อยครั้งที่แม่เธอบังคับให้เธอไปนอนกับคนอื่นเพื่อหาเงิน ถ้าเธอไม่ไป แม่ก็ชอบเอาเรื่องพ่อมาขู่ รู้ทั้งรู้ว่าเธออยากอยู่กับท่านมากกว่าไปอยู่กับพ่อ

“อย่าดื้อนะหลิน”

“แม่ขา หนูไม่อยากไป” ลรินร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก เธอแค่ต้องการความรักความเอ็นดูจากแม่ที่เลี้ยงมา การทำตามใจท่านมาตลอด กลับกลายเป็นเครื่องมือให้ท่านใช้ทำลายตัวเธอเอง

“คนนี้คนสุดท้ายแล้ว”

ใบหน้าสวยแม้ผ่านกาลเวลามานาน ดูหมองเศร้าลง ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการหาคนดีๆให้ลูก ไม่เคยต้องการเอาลูกไปประเคนให้ใคร แต่ไอ้พวกนั้นกลับเล่นแง่ หลอกลูกสาวท่านไปปู้ยี่ปู้ยำ ท่านจึงต้องเอาเงินจากพวกมันให้เข็ด

“ไม่เอา” ลรินลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตาออกจากหน้ามองมารดาด้วยสายตาแน่วแน่

“อย่าดื้อกับแม่นะหลิน!”

“แม่อยากทำก็ทำเองเถอะ”

ลรินเดินหนีเข้าห้อง เธอเหนื่อยแล้ว พอแล้วกับทุกอย่าง หลังจากได้เรียนรู้จากเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่มีใครต้องการเธอจริงๆสักคน แม่ก็ทำดีด้วย เพียงเพื่อหวังใช้เธอหาเงินแค่นั้น

ลรินเก็บของเงียบๆ ไม่สนใจเสียงทุบประตูโครมครามของมารดา เธอกลัวสายตาของเสี่ยขุนวันนี้ เธอต้องรีบหนี ก่อนที่ชีวิตจะพังลงไปมากกว่านี้

ลรินเก็บของเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง เธอเลือกหยิบแค่ของที่จำเป็นเท่านั้น นั่งมองเงินในบัญชีก้อนสุดท้ายที่เสี่ยเคยให้ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

เธอไม่ตั้งใจจะทำลายครอบครัวเพื่อน แต่เธอรักเขามาตลอด ทั้งโกรธทั้งเกลียด ทั้งอิจฉาอารยาที่เป็นเพื่อน ผู้หญิงที่เพียงแค่อยู่เฉยๆก็ได้เป็นที่รักของเขา ต่างจากเธอที่พยายามอย่างหนัก แต่เป็นได้เพียงแค่ที่พักเท่านั้น คนที่เสี่ยรักคือเพื่อนของเธอ

ลรินลบภาพที่เคยถ่ายกับเสี่ยขุนออกไป ภาพถ่ายเพียงใบเดียวที่เสี่ยยอมถ่ายและยิ้มให้เธอ ที่เหลือในโทรศัพท์คือภาพที่เธอให้เปรมนัสตัดต่อขึ้นมาทั้งสิ้น

“หลินขอโทษ”

ลรินมองภาพถ่ายสุดท้ายที่เก็บไว้เตือนใจ ภาพของเธอ ไอซ์ และปรายสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน ไม่หวังให้เพื่อนทั้งสองให้อภัย ส่วนเธอก็ต้องรับกรรมจากการกระทำนี้ต่อไปคนเดียว

ลรินบินออกนอกประเทศในวันรุ่งขึ้น โดยใช้เงินเก็บที่ได้จากเสี่ยขุนเป็นค่าเดินทาง ตั้งใจจะใช้วิชาความรู้หางานสุจริตทำเพื่อเลี้ยงชีวิต ไม่คิดกลับมาทำลายชีวิตคนที่นี่อีก

ไม่หวังว่าเพื่อนและเสี่ยจะให้อภัย หวังแค่เพียงให้คนทั้งสองครองรักกันนานแสนนาน

หนึ่งเดือนต่อมา

อัครราชเดินขึ้นห้องมาปลุกภรรยาที่ยังนอนไม่ตื่น วันนี้เขาหยุดงาน เพราะเธอมีไข้อ่อนๆ ยอมรับว่าเป็นห่วงจนไม่กล้าทิ้งไปทำงานเลย

“ตื่นได้แล้วนะไอซ์” อัครราชมองนาฬิกาข้อมือ แม้จะอยากให้เธอนอนพักต่อ แต่ก็ห่วงว่าเธอจะหิว เพราะข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ตกถึงท้องอวบๆของเธอเลย

“เวียนหัว” อารยารู้สึกคลื่นไส้บวกกับปวดหัว เธอรู้สึกตัวมาสักพักแล้ว แต่ลุกขึ้นไม่ไหว จึงนอนอยู่เงียบๆ โชคดีที่สามีเดินขึ้นมาดู