เมียเสี่ย นิยาย บท 61

เย็นวันศุกร์

ภายในบ้านหลังใหญ่คับคั่งไปด้วยผู้คนที่มาร่วมงานวันเกิดของภรรยาเสี่ยขุน ทั้งที่ตั้งใจจะจัดกันแค่คนในครอบครัว แต่พอถึงเวลาจริงๆ มีคนมาร่วมงานมากกว่าที่เจ้าภาพวันเกิดคิดซะอีก

“เสี่ยเชิญใครบ้างคะ” อารยาสวมชุดเดรสสีโปรดของตัวเอง เดรสสีน้ำเงินเข้มขับผิวขาวนวล หน้าขาวใสไร้เครื่องสำอางเพราะกำลังตั้งครรภ์อยู่ ตอนนี้อายุครรภ์ของเธอ ครบสองเดือนวันนี้พอดี

“ก็คนในครอบครัว และพวกญาติๆ”

จริงๆแล้วเขาเชิญแค่แม่ของตัวเอง เพราะน้องๆอยู่กรุงเทพกันหมด ส่วนเธอก็บอกแค่พ่อกับแม่และปัญณิสา แต่พอเขาบอกแม่ว่าจะแจ้งข่าวดีด้วย ท่านก็ตีความไปเอง แล้วเรียกทุกคนมารวมตัวกัน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า ญาติเขามาเยอะกว่าตอนแต่งงานซะอีก ไหนจะญาติเธออีก แม้จะไม่มากเท่าฝั่งของเขา แต่ก็เยอะเกินกว่าที่คาดไว้

“เยอะกว่าตอนแต่งงานอีก”

อารยามองลงไปด้านล่าง ที่วุ่นวายกับการเตรียมงานเพิ่ม คุณแม่ของเสี่ยกำลังยืนทำหน้าเครียด สั่งให้คนไปซื้ออาหารเครื่องดื่มมาเพิ่ม งานวันเกิดที่ควรเริ่มไปแล้ว จึงเลื่อนออกไปเป็นตอนสองทุ่ม

“ก็แม่ฉันขี้เห่อ” อัครราชนินทาแม่ตัวเองให้ภรรยาฟัง นี่ขนาดยังไม่ได้บอกท่านเป็นเรื่องเป็นราว ยังขนาดนี้ นี่ถ้ารู้ว่าไอซ์ท้องแฝด ไม่ช็อคไปเลยเหรอ

“แล้วเสี่ยละคะ ไม่เห่อลูกเหรอ” อารยาเห็นสามีทำตัวปกติมาก ทั้งๆที่เขาน่าจะแสดงออกว่าดีใจมากกว่านี้ ตอนพาไปตรวจแล้วรู้ว่าท้องแฝดก็ทำตัวเฉยๆ เดาอารมณ์ไม่ถูก

“ไม่นะ ฉันเห่อเมียมากกว่า” อัครราชพูดพลางหัวเราะ ก็เป็นแบบนั้นจริงๆนี่นา ใครๆก็รู้ว่าเขาเห่อเมียมากแค่ไหน ตอนนี้ไปไหนมาไหนกับเธอตลอดเหมือนคนเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ใครๆก็แซวทั้งนั้น ว่าเขาเห่อเมีย

เมื่อใกล้ถึงเวลา ทั้งสองคนจึงเดินลงมารวมกับคนที่อยู่ชั้นล่าง ในบริเวณห้องโถงใหญ่ที่เป็นสถานที่จัดงาน ญาติหลายคนที่อารยาไม่เคยเจอ เข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร พร้อมกับยื่นของขวัญวันเกิดให้เธอ และเธอก็ยื่นให้สามีทันที เพื่อรับของขวัญจากคนอื่นๆต่อ

อารยายืนรับของขวัญจากญาติของเสี่ยเกือบยี่สิบนาที บางคนยื่นให้เฉยๆ บางคนก็อวยพรให้ยืดยาว โดยเฉพาะอ๋อมแอ๋มที่อวยพรพร้อมกับ พรรณนาถึงความดีความชอบของตัวเองเสียนาน จนเสี่ยขุนต้องไล่ เพราะมีอีกหลายคนที่ยังไม่ได้มอบของขวัญวันเกิดให้เธอ

“แม่ไม่รู้ว่าไอซ์เจออะไรมาบ้าง แต่แม่ขอบคุณนะที่ไอซ์ไม่ทิ้งลูกชายแม่”

ใบหน้าสูงวัยดูใจดีของแม่เสี่ยขุนคลอไปด้วยน้ำตา ท่านรู้มาว่าลูกชายกับลูกสะใภ้เจออะไรมาบ้าง ท่านอยากยื่นมือเข้าไปจัดการ แต่ก็ไม่ทำ เพราะอยากให้ทั้งสองได้เรียนรู้ ว่าการใช้ชีวิตคู่บางทีมันก็มีปัญหา ไม่มีคู่ไหนเลยที่จะราบรื่น ไม่เจอปัญหาใดก็ต้องเจอปัญหานึง อยู่ที่ว่าจะประคองกันไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า

“ไอซ์เกือบจะทิ้งไปหลายทีแล้วค่ะ โชคดีที่พี่ขุนตามเจอ” อารยารู้สึกเคอะเขินเวลาที่ต้องเรียกสามีด้วยชื่อเล่น ปกติเรียกเสี่ยๆจนติดปาก แต่จะให้เรียกสามีว่าเสี่ยต่อหน้าท่าน เธอว่ามันไม่ควร

“ขุนก็นะ แม่รู้ว่าที่ผ่านมาขุนต้องเจออะไรบ้าง ช่วยหนักแน่นกว่านี้หน่อย ใจดีได้แม่ไม่ว่า แต่ช่วยใจดีกับแค่ภรรยาได้ไหม แม่ขี้เกียจปวดหัว” ท่านหันไปตำหนิลูกชายต่อหน้าญาติ ที่เริ่มทยอยกันไปนั่งประจำที่

“แม่ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

อัครราชมองมารดาด้วยสายตาสำนึกผิด แม้ท่านจะไม่เข้ามายุ่ง แต่ท่านคงรู้เรื่องทั้งหมดดี รู้สึกขอบคุณทื่ท่านให้เขากับเธอได้ติดสินใจกันเอาเอง ไม่เคยสอดมือเข้ามายุ่ง ทั้งๆที่ถ้าท่านสอดมือเข้ามา ปัญหาน่าจะจบง่ายกว่า

“เอาละ ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว….”

ท่านหันไปหาญาติๆที่นั่งมองอยู่ เพื่อกล่าวเปิดงานวันเกิดให้กับลูกสะใภ้คนโต กล่าวคำอวยพรให้คนทั้งสอง ก่อนจะหลีกทางให้อารยาได้กล่าวขอบคุณแขกในงานต่อ

“ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานวันเกิดของไอซ์ เป็นครั้งแรกที่ไอซ์มีงานวันเกิดใหญ่โตขนาดนี้ ไอซ์ขอบคุณที่ให้โอกาสได้เป็นส่วนหนึ่งกับครอบครัวของทุกคน และสุดท้าย ไอซ์ขอฝากลูกไอซ์ทั้งสองคนให้ทุกคนช่วยเอ็นดูด้วยนะคะ”

แปะ! แปะ! แปะ!

อารยายิ้มกว้าง เสียงปรบมือแสดงความยินดีดังไม่ขาดสาย สามีดึงเธอไปกอดไว้ เพราะอยู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมา เพราะตื้นตันใจ

“ฮือ ไอซ์ขอบคุณเสี่ยนะคะ ที่ตัดสินใจไม่เลิกกับไอซ์ ขอบคุณค่ะ” อารยาร้องไห้ซบกับอกสามีอย่างไม่อาย เธอมีวันนี้ได้เพราะเขา ถ้าวันนั้นเขาใจร้ายหย่ากับเธอทันที เธอคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แน่

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ พี่รักไอซ์กับลูกนะ”

อัครราชกอดภรรยาไว้แน่น ท่านกลางเสียงโห่ร้องและปรมมือแสดงความยินดีของญาติๆ เขาต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณ และต้องขอโทษเธอ

ขอบคุณที่ยังให้โอกาส

ขอโทษที่เคยผิดพลาดจนไม่น่าให้อภัย

ปัญณิสาหลบออกมาจากงานเงียบๆ เธอให้ของขวัญวันเกิดเพื่อนไปแล้ว จึงไม่ค่อยรู้สึกผิดมากนักถ้าจะหนีกลับก่อน

“จะแอบไปไหน” ปณิธานเอ่ยรั้งคนที่กำลังจะแอบหนีกลับบ้านไว้ สาวเท้าขยับเข้าไปใกล้ ด้วยท่าทางคุกคาม

“กลับบ้านไงคะ”ปัญณิสาเดินถอยหลังโดยอัตโนมัติ หวาดกลัวกับท่าทีคุกคามของคนรักนิดหน่อย

“ก็บอกว่าจะพาไปแนะนำให้ญาติรู้จัก จะหนีกลับไปก่อนได้ไง” ปณิธานขมวดคิ้วมุ่น เขาพูดไม่รู้เรื่อง หรือเธอไม่เข้าใจ หรือเข้าใจแต่ไม่คิดจะทำตามคำพูดเขา

“ก็เธอคนนั้นก็อยู่” ปัญณิสาหมายถึงผู้หญิงที่เคยมาบอกเธอ ว่าเป็นคนรักของเขา

“แล้วไง ยัยอ๋อมเป็นน้อง เธอก็รู้ว่าฉันเป็นน้องของพี่ขุน แม้จะคนละแม่ แต่ก็มีสายเลือดเดียวกัน เรื่องของฉันกับอ๋อมแค่เรื่องเข้าใจผิด”

เขาต้องอธิบายกี่ครั้งเธอถึงจะเข้าใจ แล้วนี่จะหนีไปไหนให้เขาตามหาอีก ชอบเล่นไล่จับหรือไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ท่าทางของเธอ น่าจะถนัดวิ่งชนมากกว่า

“อ่า”

“ไม่ต้องอ่า มาเร็ว”

ปณิธานคว้ามือเล็กมากุมไว้ ออกแรงดึงลากเธอกลับเข้าไปในงาน ท่ามกลางสายตาตกใจของญาติทั้งหลายที่นั่งคุยกันอยู่

“ดูสิ! คัยจะเซอร์ไพรส์อะไรเราอีก” ญาติคนนึงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ปณิธานจึงยิ้มตอบกลับไป พาเธอเดินไปหยุดยืนหน้าผู้หญิงที่เป็นเหมือนผู้นำหลักของตระกูล

“ผมพาคนรักมาแนะนำตัวครับคุณแม่” ปณิธานมองคนที่อุ้มชูเขาเหมือนลูกชายของท่าน แม่ของเสี่ยขุนใจดี และเป็นท่านเองที่รับเขาเข้ามา โดยไม่สนเสียงคัดค้านของท่านภูผา

“สวยนะ” คุณหญิงหยาดพิรุณยิ้มให้ลูกชายอีกคนที่หน้าตาเหมือนสามีของท่านกับผู้หญิงคนอื่นครึ่งต่อครึ่ง ถึงอย่างนั้นท่านก็ยังรักและเอ็นดูเขาเหมือนลูกแท้ๆ แม้เขาจะเกิดมาจากแม่ที่ต้องการแย่งสามีท่านก็ตาม

“เพื่อนไอซ์เองค่ะคุณแม่” อารยาที่นั่งอยู่ใกล้ๆท่านโน้มตัวไปกระซิบบอกท่านเบาๆ เท่านั้นแหละรอยยิ้มยินดีของท่านก็ยิ่งกว้าง เพราะถูกใจ

“จะแต่งเลยไหม”

“ไม่ค่ะ คือหนูยังไม่พร้อม” ปัญณิสาปฏิเสธทันที จนคนที่ยืนอยู่ข้างๆบีบมือเธอแน่นเหมือนไม่พอใจ อะไรอะ ก็เธอยังไม่พร้อมจริงๆ

“แล้วนิษว่าไง น้องบอกว่ายังไม่พร้อม”

“ผมคงต้องแล้วแต่เธอนั่นแหละครับ วันนี้ตั้งใจพามาแนะนำตัวกับทุกคน”

ปณิธานก้มหัวลงให้ญาติที่นั่งมองอยู่ เขาเหมือนแกะดำในวงศ์ตระกูล จึงอยากทำอะไรให้มันถูกต้อง เธอจะได้ไม่ต้องอับอายที่เป็นคนรักของผู้ชายนอกคอกแบบเขา

“ฝากตัวด้วยนะคะ” ปัญณิสาก้มหัวเหมือนที่เขาทำ เห็นความตั้งใจของเขาแล้วรู้สึกสงสารนิดหน่อย เขาคงพยายามอย่างหนักกว่าจะเป็นที่รักของทุกคนในนี้ได้ เธอรับรู้มันได้ จากสิ่งที่เขากำลังแสดงออกอยู่ตอนนี้

“ยินดีด้วยนะคะ” อ๋อมแอ๋มเป็นคนแรกที่กล่าวคำยินดี และคนอื่นๆก็ร่วมกล่าวแสดงความยินดีกับคนทั้งสองอย่างพร้อมเพรียง

“ยินดีด้วยนะปราย” อารยาพูดพลางน้ำตาคลอ เธอยินดีที่สุด ที่เห็นเพื่อนมีความสุข

“ปรายก็เช่นกัน”

บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยความสุข เสียงพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่ไม่นานอารยาก็ถูกสามีขอตัวพาขึ้นห้อง เพราะเธอยืนและนั่งนานเกินสามชั่วโมงแล้ว