เมียเสี่ย นิยาย บท 10

อารยาจำต้องปล่อยให้สามีทำตามใจ ครั้นจะดื้อดึงโต้เตียงกันไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า เดินตามย่างก้าวที่ยาวกว่า เข้าในในอาคารที่ทำงานอย่างไม่มั่นใจ

ทุกย่างก้าวของเธอกับเสี่ยขุน มีแต่สายตาจดจ้อง ด้วยไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมากับเสี่ย ก็แหงล่ะ ไม่มีใครรู้นี่นาว่าเธอเป็นเมียเสี่ยขุน คนที่รู้จริงๆก็มีไม่กี่คน เพราะแบบนั้น จึงมีคนพยายามเข้าหาเสี่ยอยู่เป็นประจำ

“ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ คนมองใหญ่แล้ว” อารยาบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมเบาๆ มองรอบตัวอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกไป

“โต๊ะเธอละ”

“อยู่ในห้องค่ะ หนู คือไอซ์เข้าไปเองได้” มือเล็กหลบไปซ่อนอยู่ข้างหลัง เมื่อสามีเอาแต่ใจ พยายามจะดึงมันไปจับ คงตั้งใจจะลากเข้าไปข้างในด้วยกันนั่นแหละ แค่นี้ก็อายคนอื่นจะแย่แล้วเสี่ย

“แทนตัวเองด้วยชื่อแหละดีแล้ว” ก็ชอบนะที่เธอแทนตัวเองว่าหนู แต่อยู่ข้างนอกแทนตัวเองด้วยชื่อน่าจะดีกว่า เธอเองก็ดูพยายาม เหมือนอยากจะเปลี่ยนไปแทนตัวเองด้วยชื่อแบบที่ทำอยู่

“งั้นจะปล่อยให้ไอซ์ไปทำงานได้หรือยังคะ” เมื่อก่อนแทนตัวเองแบบนั้นบ่อยจนชิน แต่เธอเองก็ต้องโตขึ้น จะแทนตัวเองว่าหนูเหมือนเป็นเด็กอยู่ตลอด จะเอาอะไรมามัดใจสามีได้ละ

“ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

อารยายกมือขึ้นโบก ไม่ใช่โบกลา แต่ตั้งใจโบกไล่มากกว่า มองแผ่นหลังที่เดินออกไปจนลับสายตา หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่ก้าวมาขวางทาง พร้อมสายตาไม่พอใจที่ส่งมาให้

“มีอะไรคะคุณ มาร์” อารยาถามผู้ช่วยฝ่ายบุคคล ที่ยืนขวางหน้า ก้มมองหน้าท้องราบเรียบช้าๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอคนนั้นตรงๆ ไม่รู้ว่าท้องกับเสี่ยจริงหรือเปล่า